СУМ ПА ВЁСЦЫ Мабыць стала я дарослай,

Зашчымела ў душы.
Пэўна гэта сум па вёсцы,
Па яе начной цішы.
Запаліць бы ў печы зранку,
Ды паслухаць трэскат дроў.
Пагуляць з катом на ганку,
А пасля прагнаць кароў.
Ды ў лузе там, у кветках,
Спевы конікаў пачуць.
Колькі ў свеце мараў гэткіх,
Толькі з вёсак усе бягуць.
Вёскі сталі хутарамі,
Змоўкла жвавае жыццё!
Што пакінута дзядамі,
Адышло ў небыццё.
Што старанна набывалі,
Перажыткамі завём!
Не бяда, што дахі ўпалі
І ўсё больш іх з кожным днём.
У вокнах свету стала меней,
Ледзьве-ледзьве зіхаціць..
Той, што жыта сеяў жменяй,
У адзіноце там сядзіць!..
Усе ж каштоўнасьці нам трэба
Некалькі пераглядзець!
Бо не будзе ў нас ні хлеба,
Ні зямлі не будзем мець! Ніна Царыковіч