Я з родным словам не хітрую

І не майструю свой санет.
Пачуцці словамі малюю,
Пішу жыцця свайго партрэт.
Не прагінаю сваю спіну
Ні перад кім я у жыцці.
Пішу пра срэбную асіну --
І голую, і у лісці.
На вецер словы не кідаю,
Не забаўляю імі свет.
Калегам творчасці жадаю,
У ёй пакінулі каб след.
Мне ісціне адной не здрадзіць:
Нялёгка кожнаму з нас жыць.
Ніколі верш не трэба ладзіць,
Калі душа твая маўчыць.
/ Юрый Баравіцкі /