У ПОШУКАХ ГРЫБОЎ Рассунула фіранку туманоў

Ды чырванню палае паднябессе.
А я блукаю па асеннім лесе
У пошуках маіх сяброў – грыбоў.
Мільярды зіхатлівых аганькоў
Усмешкай сонца запаліла ранне.
Між хвой іду з затоеным дыханнем,
Каб хітрых не спугнуць баравікоў.
І вось нарэшце: што за прыгажосць
Стаіць на ўзгорку, жмурыцца спрасоння,
У цёмна-рыжай шляпе-парасоне?
Грыбнік такому – нежаданы госць.
Напыжыўся, нібыта франтавік.
Ды ледзь бліснуў на сонцы востры ножык,
Пакорна лёг у мой утульны кошык
Сам цар грыбоў – крамяны баравік.
А гэта што за бугаркі-прышчы
Уздуліся ля кволенькай сасёнкі?
Пужлівыя маленькія зялёнкі
Убраліся ў зялёныя плашчы. Сяброўства з грыбніком для іх – ні ў грош.
Сустрэчы з ім зусім яны не рады.
Маскуюцца “зялёныя атрады”:
Вязніцаю для іх лазовы кош.
А гэты грыб залезці ў кошык рад,
Каб толькі быць заўжды сярод зялёнак.
І хай сабе ён толькі падзялёнак,
Ды як-ніяк, а ўсё ж стрыечны брат.
Блішчыць, як маслам змазаны, руды,
Зялёны знізу, ды не падзялёнак,
Ліпучы, прыставучы грыб маслёнак,
Грыбоў асенніх поўнячы рады.
Расце ў асеннім лесе шмат грыбоў.
Люляюць іх, гадуюць дождж і сонца.
Грыбным вандроўкам рады я бясконца,
Чым сведчу да грыбоў сваю любоў. Васіль Казачок