ჰაუ, რა ცაა!
რა მიწაა! ჰაუ, რა მზეა!
რა მათრობელა სიცოცხლე და სილამაზეა!
მათრობელაა ჰაერი და მზეც მათრობელა,
მთვრალივით მღერის აქ უბრალო ჭრიჭინობელა.
შენც არ დაგბანგოს... არ ჩაგთვლიმოს... სულ ამას ვშიშობ,
ჩემო მამაცო, მშვენიერო, ამაყო ჯიშო.
შეიბ მახვილი! შეისმინე მგოსნის ძახილი,
ოღონდ ფუნჯი და ნამგალია შენი მახვილი!
ეძინოს მტრობას, შუღლს ეძინოს... ეძინოს მითებს,
ეძინოს წარსულს, უფრო დიდი წარსულის კლიტეს, -
არა შენს სინდისს, არა შენს სულს, არა შენს ხსოვნას,
არა შენს იმედს, შენს ჭრილობებს - დიდებულს ყოვლად.
მხოლოდ ქართველმა კაცმა უწყის ღმერთის წინაშე,
რა სილამაზე, რა განძი დევს ქართულ სიტყვაში.
დღეა თუ ღამე - მე გიღვიძებ სიხარულს, ტკივილს,
თავწასაგდები მამალივით ვყივი და ვყივი:
არ ჩაგეძინოს, არ ჩაგთვლიმოს, შეიბ მახვილი,
შეიბ მახვილი! შეისმინე მგოსნის ძახილი, -
დედაენაა შენი ფარი, შენი მახვილი,
შეიბ მახვილი! შეიბ მახვილი!
/შოთა ნიშნიანიძე/
რა სილამაზე, რა განძი დევს ქართულ სიტყვაში../ shriftit 144
ქალაქი არ მინდა,
დღეს მთაში წამოდი...
ავიდათ.
იქ იქნებ გაწვიმდა,
აცივდა
და მზეიც,
ცას ამოუსვლელ ჩავიდა.
გავიდა ზაფხული,
გაჭენდა,
გაფრინდა,
ზამთარ მაგველისო,
ნატვრამდე -- ნატვრიდან,
ზაფხული არ მოვა,
არსიდან...
ლექსებს გადავიწერ,
ჩემს სავსე რვეულში...
ფიფქების დაფიდან.
ჩაფიდან -
არაყს ჩამოვასხამ,
გადავსვამ-დავთვრები,
ვიყვირებ,გავწყრები
და ექოს მოვუცდი...
ამ მთიდან,
ამ კლდიდან.
ამ ტბიდან -
იახსრის ამოვა ბორგვა და
ყველა გაცოცხლდება,
ბალღობის ზღაპრიდან.
ფიფქები წამოვა...
დაგათოვს
შავ ციდან,
ფანტელ ჩამოგადნა,
სახიდან...
ამ შუა ზამთარში,
ქალაქ რაად გინდა?!
წამო რა...
მთებისკე წავიდათ...