წერილი შენია

ავტ ლიზა კანდელაკი
დასასრული
ქეთას ქორწილი იყო.
აღელვებისგან თითები მიცახცახებდა.
თავიდან ვიფიქრე ტუსას სახლში დავტოვებდი,თუმცა მივხვდი უაზრო აზრი იყო.
ოდესმე მოხდებოდა ეს და მერჩივნა დღეს მომხდარიყო.
მეტად აღარ გადამედო.
იისფერი კაბა გამოვიღე.
არადა წითელი მქონდა გადადებული ამ დღისთვის,მერე რატომღაც იისფერი მომინდა.
ლამაზად მქონდა დაკეცილი ვარდისფერ ჩემოდანში.
ქორწილი ახლოვდებოდა.
დემეტრეს შეხვედრის წამი და წუთიც მას მოჰყვებოდა.
მე მას ვნახავდი,თუმცა ჩვენში აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად.
88
ლხინი შუა პროცესში იყო ქორწილში დემეტრე ვიბლიანი რომ გამოჩნდა.
რა საქმეზე იყო წასული ეს არავინ იცის.
ქორწილს კი შუა პროცესში შემოუერთდა.
დარბაზში რომ შემოვიდა პირველი ირინამ შენიშნა.
-ნინა დედიკო მოვიდა..-მოიხედა და ნინა არსად იყო.
-ნახე ირინა როგორ უხარია ტუსას დედამისი რომ აცეკვებს..
სისხლი გაეყინა ძარღვებში უკან მჯდომ სანდრო მაჭავარიანს.
სკამიდან წამოდგა,ზურასთან მივიდა და წინ დაუდგა.
-ახლა რათქვით?-ღიმილი სახეზე შეეყინა ირინას.
-როგორ უხარია ტუსას დედამისი რომ აცეკვებსთქო..-დაიბნა ზურაბი.
-თქვენ რა გინდათ თქვათ რომ ..-უზარმაზარი ნერწყვი გადაყლაპა სანდრომ.
აღარ დაუმთავრებია,სულელი უნდა ყოფილიყავი ვერ მიხვედრილიყავი.
პირდაპირ ბექას მაგიდისკენ დაიძრა.
-რაშვები სანდრი..
-შენ ხო იცი რო ვიბლიანი გადაგაბამს ნინაზე და ისე გადაგაგდებს მტკვარში!-სიტყვები კბილებიდან გამოსცრა სანდრომ.
-რახდება?..
-შვილს უმალავდით შე&ემა?!!
-სანდრო დაწყნდარდი...არ უთხრა..
-რა არ ვუთხრა ბიჭო!ქეთას შვილს რომ გიმალავდე რას მიზამდი!
-სანდრო.!
-რასიზამდი!-იღრიალა სანდრომ.
-მოგკლავდი!-არც ბექამ დააკლო.
-ხალხი გიყურებთ..-აცრემლებული თვალებით ახედა ქეთამ ბიჭებს.
-გამოდი ბექა გარეთ..-სანდრომ მაგიდა უკან მოიტოვა,დემეტრე შემოაბრუნა,მკლავზე ხელი მოუჭირა და გარეთ გაიყვანა.
არც ნინას გამოჰპარვია ეს კადრები და არც რომელიმე იქ მსხდომს.
-რახდება?-დაიბნა ირაკლი.
-უთხარი ბექა..თქვი!-ღრიალებდა სანდრო.
-ნუ ასხამ ცეცხლზე ნავთს სანდრო,ვეტყვი!-თქვა ბექამ და დემეტრეს გახედა.
-რა გაქვს სათქმელი ?-გაეღიმა დემეტრეს და სიგარეტს გაუკიდა.
-ის რომ..2 წლის წინ..შენ და ნინამ იკამათეთ..და ის აქედან წავიდა,საბოლოოდ წავიდა..გაქრა!-ძარღვები დაეჭიმა დემეტრეს.-აქედან მარტო არ წასულა დემე..
-ტრე! რასნისშნავს მარტო არ წასულა..-ხელები მომუშტა ანთებული სიგარეტი კი ხელშივე „ჩაქვრა“.
-ორსულად იყო,მეც ახლა გავიგე ამერიკიდან რომ ჩამოვიდა....
-გაიმეორე რა თქვი..-სრულიად მშვიდი იყო მისი ტონი.
-დემეტრე მისმინე,დამშვიდდი,და ყველაფერს აგიხსნი..რომ იჩხუბეთ წავიდა,აღარ უთქვამს რომ შენგან ფეხმძიმედ იყო..
-ჩემგან შვილს ელოდებოდა და მე ეს არ ვიცოდი..?-ცალი წარბი მაღლა აზიდა დემეტრემ.
-ზუსტად მაგის თქმას ვცდილობ..
-ვაახ,ერთი შენ და ეგ ამბავი როდის გაიგე მითხარი?..-სიგარეტი მიწაზე დააგდო.
-ამ კვირაში,არ გითხარი! მინდოდა ნინას აეხსნა ყველაფერი.
-რა უნდა აეხსნა!შენი შვილი გავზარდე ოღონდ სხვა კაცებთანო??!-იღრიალა დემეტრემ.
-დემეტრე არავისთან ერთად არ გაუზრდია ტუსა,მარტომ გაზარდა..
ტუსაო..გონებაში უროს ჩაცემას უფრო ჰგავდა ამ სახელის აქ დასახელება ვიდრე უბრალოდ სიტყვებს,კინოფირებივით აესახა ყველაფერი გონებაში,მიხვდა რაც ხდებოდა,მიხვდა ბავშვი რომელსაც მის კალთაში ღრმად ეძინა მისი შვილი იყო და არა ბექას ბიძაშვილის შვილი. ტკივილი და უზარმაზარი სითბო იგრძნო.გაყინულ გულს თითქოს ცხელი წყალი გადაასხესო,თუმცა ცხელსაც მისი ეფექტი ჰქონდა,ნინა აეწვა.ყველასგან მაგრამ ნინასგან ამხელა ღალატს ვერ აიტანდა.წამიერად იგრძნო რომ მყარად ვერ იდგა,სანდროს მკლავზე დაეყრდნო.
მეტად არაფერი უთქვამს დარბაზში შებრუნდა.
ზურას შეშინებულ მზერას გადააწყდა.
თუმცა ეს არ ადარდებდა,ახლა მხოლოდ ტუსაზე ფიქრობდა და ის იყო მისი მიზანი შვილი დაებრუნებია.
მაგიდასთან მივიდა,ისე რომ ნინა არც შეუმჩნევია,ბავშვთან დაიხარა ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოიწმინდა.
ტუსა რაღათქმაუნდა მხიარულად შეხვდა,ახსოვდა „ბიძია“ რომელიც მასთან ერთად უყურებდა „ტომის და ჯერის“.
-როგორ ხარ ტუ-სა?-გაუღიმა ბავშვს დემეტრემაც.
-კარგად..-ჩაილაპარაკა გატეხილი ქართულით ბავშვმა და დემეტრეს მოეხვია.
ყველა იქ მსხდომის ყურადღება ამ ორზე იყო მიმართული,გული ამოუვარდა ირინას,ქეთას და ნინას.
-გავისერნოთ მე და შენ მანქანით?..სათამაშოები ვიყიდოთ და მოვიდეთ ჰო?..
-კი!-თავი დაუქნია გახარებულმა ტუსამ,როცა არ უნდა შეგეთავაზებია მისთვის ახალ სათამაშოებზე უარს არაფრით იტყოდა.
-დემე..-სკამიდან წამოდგა ნინა.
-არ გაბედო და მაქედან არ ადგე.!-ყინულივით ცივი ხმა ამოუშვა,ბავშვის ჟაკეტი აიღო და ხელში აყვანილი ტუსა დარბაზიდან გაიყვანა.
ნინას ძლივს ამაგრებდნენ ქეთა დ ირინა.
იმ ღამით დემეტრეს ტუსა არსად მიუყვანია..
თბილად ეძინათ მარჯანიშვილზე,დემეტრეს და უკვე ტუსას სახლში.
***
14 თებერვალი იყო..
დემეს დაბადების დღის მეორე დღე.
საწოლში თბილად ეძინა წყვილს.
თეთრი ფანტელები ლამაზად ეშვებოდნენ მიწაზე,აფერადებდნენ რა ამ ლამაზ ბუნებას და თეთრ საბანს ახურავდნენ.
ბუხრის ცეცხლი ჩამქვრალიყო.
ჩართული ტელეფონის ზარმა ოთახის სიმყუდროვე დაარღვია..
-არ აიღო..-იჩურჩულა დემეტრემ და ნინა მის მკლავებში მოაქცია..
-უნდა ავიღო..-გაეღიმა,დემეტრეს აბურდულ თმებზე და ტელეფონი აიღო.
-სანდრო ვარ ნიჟარაძე,გავიგე ჩამოდი..
-საიდან?..
-მაგას არ აქვს მნიშველობა,დღეს 5 საათზე ამოდი სკოლასთან,“შენ“ დემეზე რაღაც უნდა გაიგო..-ირონიულად ჩაიცინა და ტელეფონი გათიშა.
ჩასვლას არაპირებდა,თუმცა დემეტრეს დაურეკეს და თბილისში დაბრუნდნენ.
ნინა სკოლასთან არ მივიდა.
8 საათისთვის ისევ დაურეკა სანდრომ,ირინას ლექციებისგან დაღლილმა ტელეფონს არ უპასუხა.
„თუ არ გინდა მთელი თბილისის მაშტაბით გამოვაქვეყო რას აკეთებს შენი ძვირფასი შეყვარებული მაშინ როცა შენ ლონდონში იყავი,სასწრაფოდ ჩამოდი შენ ბინასთან!“
ტელეფონზე მოსულმა შეტყობინებამ დააბნია.ქურთუკი აიღო და ქვემოთ ჩავიდა.
-გამარჯობა ნი-ნა!
-რაგინდა სანდრო?
-ვაა კიდე მე რამინდა ტო? მოდი გაჩვენო..შენი სიკეთის მეტი არაფერი..
-რეებს სულელობ..?
სანდრომ ლეპტოპი გახსნა და ვიდეოს ჩამრთველს დააკლილა.
საწოლ ოთახში ვიდეო თვალის საშუალებით თეკლა და დემეტრეს „საწოლის სცენა“ ჩანდა.
-უყურე!ნახე როგორ ენატრებოდი.-ამაზრზენმა სიცილმა ქუჩის სიმყუდროვე დაარღვია.
-ამას...რატომ აკეთებ სანდრო?-ცრემლები წასკდა ნინას.
-იმიტომ რომ არ მინდა ასეთ კაცთან ცხოვრობდე!ადამიანთან რომელიც სულ ისარგებლებს შენი არ ყოფნით!ხედავ?კარგად შეხედე!-მაისური დაბლა დაიწია და კისერზე შრამი აჩვენა ნინას.
-ეს..?-სულ დაიბნა ნინა.
-ჰო შენმა დემემ გამიკეთა,როცა გავბედე და ვთქვი რომ მიყვარდი!სახის კორექცია..ესე იცინოდით ხო?გახსოვს?გაიხსენე!მაშინ დავიფიცე რომ სამაგიეროს გადავუხდიდი,რომ შენ თავს წავართმევდი,ამ ვიდეოს მერე იმედია ბევრ რამეზე დაფიქრდები..
88
წამის მეასედში აცნობიერებ რომ სიყვარული,რომლისიც ასე გჯეროდა,რომლის გამოც ნებისმიერ მსხვერპლზე იყავი წამსვლელი თურმე ერთი დიდი ტყუილი ყოფილა.ხვდები რომ ცხოვრების გარკვეულ ეტაპს ასრულებ,ხვდები რომ შენ აღარ ხარ ის რაც იყავი,ხვდები რომ საკონტროლო გასროლა გაგიკეთეს და გულში სასიკვდილოდ დაგჭრეს.
სხვდები რომ ყველაფერი გაქრა.
აანალიზებ იმასაც რომ შენ უკვე დათმე,მან კი გიღალატა.
გულის ტკივილის ამ ზომამდე არ მივიდოდი იმ ვიდეოზე თეკლას ნაცვლად სხვა რომ მენახა,რას არ მოვიფიქრებდი,დემეტრეს გავამართლებდი..
მაგრამ ცხოვრება ხანდახან იმას „გაჭმევს“ რისი „ჭამაც“ სიკვდილს უდრის.
თეკლა არ იყო საეჭვო ყოფაქცევის გოგონა,არ ამყარებდა ბიჭებთან მსგავს „კონტაქტებს“ ერთი ხელის მოსმით,არ იყო ეს ასე..
თეკლასთვის ეს იმას ნიშნავდა რომ დემეტრე მას რაღაცით აიმედებდა.სხვაგვარად თეკლა ამას არ გააკეთებდა.
საბოლოო ჯამში კი ის გამოვიდა რომ გოგონა რომელიც ერთადერთი იყო ვისზეც ვეჭევიანობდი მე ნინა ყიფიანი,რომლის არსებობაც კი აღიზიანდებდა ჩემს პერსონას იმ მამაკაცს მართმევდა რომლის გამოც მე ყველაფერი დავთმე.
თუმცა კი რაღა მისი ბრალია ღალატი?ღალატში მუდამ სამი პირია დამნაშავე..
პირველი ის ვინც მიზეზს აძლევს მამაკაცს ღალატის ანუ მე..
მეორე ის ვინც ღალატობს ანუ დემეტრე..
მესამე ის ვინც ერევა ორის ურთიერთობაში და შანს ხელიდან არ უშვებს ანუ თეკლა.
ახსნა არც დემეტრესთვის დამიწყია და არც თეკლასთვის,ჩალაგებული ჩემოდნები რომლებიც ჯერაც არ ამომელაგებია სახლის კორიდორში გავაგორიალე და მკაცრად გამოვაცხადე რომ ამერიკაში უნდა წავსულიყავი..
წინადადებას სიხარულით დასთანხმდა ირინა
ზურასაც არეული ჰქონდა სამინისტროში გეზი,გადაწყვიტა რომ მასაც ეცადა თავიდან..
მერე ქალაქმა მარტივად გაიგო რომ მინისტრი პოსტს ტოვებდა და ოჯახთან ერთად მიემგზავრებოდა.
დემეტრემ გაგიჟებულმა დამირეკა..
ბევრი ახსნა არ დამჭირვებია.
მხოლოდ ვუთხარი..:
„მადლობა იმ 2 წლისთვის რომელიც მაჩუქე,მადლობა ყველა ბედნიერი წამისთვის,უბრალოდ აქ ვამთავრებთ.შენ შეგეძლო გეღალატა ჩემთვის,ქალთან..ქალთან რომელიც ნინასთვის არაფერს წარმოადგენს,ნებისმიერთან! ამას გაგებით მოვეკიდებოდი...მეტკინებოდა!განა არ მეტკინებოდა?სიკვდილამდე ამეწვებოდა,მაგრამ გადავიტანდი..თეკლა დემე?შენ ხომ იცოდი..შენ ხომ იცოდი თეკლას უყვარდი..შენ ხომ იცოდი მე თეკლას მიმართ რას ვგრძნობდი..და რა გააკეთე?სხვასთან კიარ წადი ვინც ნინას ყველაზე მეტად აეწვებოდა იმასთან მიდი..ამის მერე უბრალოდ არაფერი იქნება ძველებურად მე მივდივარ..“
პასუხს აღარ დაველოდე..
ახლა კი სულ სულ ზემოთ რომ დაბრუნდეთ..
არ იქნებოდა ურიგო.
მან მე წერილი დამიტოვა და მე თბილისი დავტოვე.
**
დილით კარებზე გაუჩერებელმა კაკუნმა დემეტრე გამოაფხიზლა.
-დედიკო აქ არის,ტუსა არ იტირო აქ ვარ..-კარების მეორე მხრიდან ევედრებოდა ნინა ტუსას ტირილი არდაეწყო,პატარა გოგონა კი იდგა კარებთან და დედას ელაპარაკებოდა.
-მოდი ჩემთან..-ხელში აიყვანა და კარები გააღო.წელს ზემოთ შიშველ ტანს რომ შეავლო თვალი წამშივე გამოფხიზლდა.
-ტუსა დეე!-შეჰკივლა ნინამ და ბავშვისკენ გაიწია.
დემეტრემ გვერდი იცვალა და უკან დაიხია,ინერციით წამოსული ნინა პირდაპირ იატაკზე დაეცა.
-დემე გთხოვ..
-ტრე!-ყინულივით ცივმა ხმამ სხეულში სისხლი გაუყინა ნინას.
-მაპატიე..
-რა გაპატიო?რომელი გაპატიო?გისმენ ნინა..-ბავშვი სამზარეულოში გაიყვანა და ჩაი ჩამოასხა.
-დემეტრე გთხოვ..ტუსას ნუ წამართმევ.
-შენც ხომ ასე წამართვი?დაგავიწყდა?გაიხსენე!-სრული სიმშვიდით ლაპარაკობდა,ოღონდაც ტუსას მისი აღელვება არ შეენიშნა და არ შეშინებოდა.
-ვერ გეტყოდი..
-რატომ?რა მიზეზით ვერ მეტყოდი?აბორტს გაგაკეთებინებდი თუ ჩემთან ყოფნას დაგაძალებდი?
-მის თავს წამართმევდი.
-ახლა რას ვაპირებ ?
-დემეტრე გთხოოვ!-ცრემლნარევმა ხმამ ყვირილის პიკს მიაღწია.
-ბავშვს ნუ აშინეებ!- ხმამაღლა მოუვიდა დემეტრეს,მზერა მაშინვე ტუსაზე გადაიტანა,დედისკენ იწევდა და სახეს სატირლად ამზადებდა.
-გთხოვ დემეტრე,მაპატიე გემუდარები დემეტრე.. მის თავს ნუ წამართმევ დემეტრე..
-შენ ხომ მე ტუსაც წამართვი და ნინაც?შენ ხომ მე ყველაფერი წამართვი?ამის პატიებას მთხოვ?2 წელიწადი ჩემს შვილს უმამოდ ზრდიდი?ბავშვი შენ გვარზე გადაიყვანე და ამით მოილიე საქმე?რა გეგონა?ღმერთი სამართალს დაკარგავდა?არა ნინა ყველა ბოროტებას თავისი სამართლიანობა მოსდევს უკან!შენ იცოდი,იცოდი რა რეაქციაც მექნებოდა მაგრამ ის ფრთები არ მოიტეხე რომლითაც იმ დღეს დამეჯახე სკოლაში! გასაგებია?მაგ ფრთები გატირებს ახლაც,მოგეცა ახსნის საშუალება..გვექნებოდა თუ არა ახლა ბედნიერი ოჯახი?გვექნებოდა! მაგრამ ნინა თავს ვის დაუხრიდა?ყიფიანობას ჩამოართმევდნენ..
ერთი ამოსუნთქვით ჩაამთავრა სათქმელი და ატირებულ ნინას ახედა.
-ვიცოდი რომ ოდესმე შეხვდებოდი,ვიცოდი ოდესმე მომიწევდა ამაზე ცრემლის ღვრა,შენ წარმოდგენაც არ გაქვს რამდენჯერ მიტირია,რამდენჯერ დამიწყვია ტექსტი შნეთვის ამის სათქმელად და გადამიფიქრებია,რამდენჯერ გათენებულა ღამე შენზე ფიქრებში,თეკლაზე ეჭვიანობაში,იმაზე ტკივილში..
-თეკლაზე ეჭვაინობაას ჩემი შვილი გააადააყოლე?-იღრიალა დემეტრემ და ბავშვს ხელები მოხვია.
-ეშინია დემე..-ტირილს უმატა ნინამ.
-ტუსას თუ შენ უფრო?
-დემე გთხოვ..
-დემე 5 წლის რომ ვიყავი მაშინ დაჭრეს და 22 წლის რომ ვიყავი შენ მოკალი.!გასაგებია?
ნინამ თავი დაუქნია და ცრემლები შეიმშრალა.
-მომიყვანე გთხოვ..ტირის ხომ ხედავ?..
-აქ იჯექი..!-მკლავში ხელი ძლიერად მოუჭირა და სკამზე ძალით დასვა,ბავშვი კალთაში ჩაუჯინა და კარები გადაკეტა.თითქოს ეშინოდა ისევ არ გაგცეულიყო..
888
საბოლოო ჯამში მოხდა ის რისიც ნინას ასე ეშინოდა.
წინადადებაზე „როცა გინდა ნახე..“ არანაირი შეწინააღმდეგება არ წამოსულა.
მან უბრალოდ ნინა დათმო.
სხვას რას ელოდი?
გეგონა დემეტრე იმის ბიჭი იყო შერიგებას გთხოვდა?..
***
13 თებერვალი წელი მესამე.
„წუხელ ღამით ტუსას დაბადების მესამე წელი ავღნიშნეთ ერთად...სამი წლის წინ,მაშინ როცა მასზე ვმშობიარობდი,მითხრეს რომ საშიში იყო,წონით დიდი ბავშვის მშობიარობით გაჩენა,თუმცა კვეთას მაინც არ დავთანმხდი,ვიცოდი ამასაც გავუძლებდი მე ხომ უშენობას გავუძელი.შემიყვანეს თუ არა სამშობიარო განყოფილებაში შენი სახე დავლანდე კლინიკის კედლის კუთხეში,მშობიარობის დროსაც გვერდით მყავდი „დემე“.არც მაშინ დაგიტოვებივარ გეფიცები,ტუსა რომ გავაჩინე იქ იდექი,გაღიმებული სახით შეჰყურებდი ჩვენ გოგონას.ჰო ალბათ გეღიმება,ალბათ იმ დროს საწოლში იწექი და გეძინა არ ვიცი..ჩემს გონებაში სურვილი შენი იქ ყოფნის იმდენად დიდი იყო პოსტრამვატულმა სტრესმა გონებას აიძულა წარმომედგინე.შენ მხოლოდ ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი იყავი და იმდენად რეალურად ესახებოდი ნინას გულს რომ ლამის იყო მე შენ შეგხებოდი..მერე ტუსა დაიბადა,მივხვდი მუცლით რამხელა სიყვარულის ნაყოფს ვატარებდით..ეს ისტორია ვერ დაიტევს ჩვენ ყველა ამბავს,ჩვენ ყველა სიცილის და ყველა ტირილს...ვიცოდი ოდესმე შეგხვდებოდი,ვიცოდი შენგან ხელის შეხების ღირსიც ვიყავი,ყველაფრის რასაც კი ისურვებდი შენ კი მხოლოდ ამრეზით შემომხედე და ხმამაღალი ტონით დამიწყე საუბარი,სხვა დანარჩენი..?!თუმცა სხვანაირად არც შეგეძლო..
გილოცავ დაბადების დღეს,მიყვარს ეს დღე,უამრავ მგონებას იტევს,ვიცი ამ წერილის დაწერას აზრი არ აქვს,უბრალოდ..მე...
მე მხოლოდ მოგილოცე.“
პასუხი წერილზე კურიერმა დატოვა.
პატარა კონვერტი ოთახში ტუსამ შემოიტანა.
-ოჰ,ეს ვისია დე?
-ეს წელილი შენია..-გაუწოდა ტუსამ დედას და გაეცინა.
წერილში ეწერა.
„გილოცავ სიყვარულის მეოთხე წელიწადს ნი-ნა.“
ცრემლები თვალებით ევსება,ხელები ნერვიულად,რითმულად უმოძრავებს,წერილს ულში მაგრად იკრავს და თვალებიდან სითხე სდის.
ცრემლებია?
ჰო ცრემლები უნდა იყოს.
სახეს ბედნიერი ღიმილი უკრთობს,გულს კი შეგრძნება რომ ყველაფერი დაკარგული არ არის.
რომ ყველაფერს ეძლევა აზრი,მაშინ როცა მისი სიტყვები შენს გულს ასე ლამაზად აძლევს მიზეზს ფეთქვისთვის.
ჰო ალბათ კუპიდონის ამბავია ან მათემატიკოსების ამოცანების მაგას დანამდვილებით მე,თვით ჭორიკანაც ვერ გეტყვით.
მე მხოლოდ გიამბეთ ამბავი წერილის შესახებ რომლებაც შეცვალა მათი ცხოვრება.
ნინა,დემე და ტუსა.
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი.