შენი უპატიებელი ხუთი წუთი.

(რომანი)
თავი მეორე.
-გოგოებმა დამიძახეს სასწრაფოდ მოდი , რაღაც კარგი ხდებაო და ხომ
არ გამოვაკლდებოდი.აბა რა დღეში ხართ მომახსენეთ-გადახედა ზურაბმა გოგონებს და მაგიდასთან დაჯდა.
-დღეს ჩემი დაბადების დღეა, ოღონდ
არ მკითხო რამდენის გავხდი, თორემ
ჩემს მეტი მტერი არავინ გეყოლება
იცოდე.-გააფრთხილა ნატამ მეგობარი.
-ვიცი ჩემო ლამაზო მაგას ,როგორ გავამხელ.ამით ხომ მეც თავს დავიღუპავ, გოგოებს ოცი წლის ბიჭი
ვგონივარ.არა გოგოებო?-გახედა ზურაბმა თანამშრომლებს.
-ადამიანი იმდენის არის რამდენიც გამოიყურება.-სერიოზული სახე მისცა ხუმრობას ქალბატონმა ზეინაბმა.
-მართალი ხარ ჩემო ზეინაბ და იმიტომ ხარ განყოფილების მთავარი ექთანი.-დაუდასტურა ზურაბმა.
-მოდი დაგლოცაბ ჩემო ლამაზო და
ერთგულო მეგობარო.მრავალს დაესწარი, მუდამ ასეთი ლამაზი დარჩენილიყავი არ დამიბერდე გოგო.-გაეცინა ზურაბს და ნატას
მოეხვია.მწყევლი ბიჭო ლამაზი
და ახალგაზრდა სურათზე რჩება ქალი ისიც საფლავის ქვაზე-გაეცინა
ნატას.
-გაჩუმდი გოგო, ნუ გაქვს მწარე ენა.
შენ ის მითხარი სად მიბრძანდები ასე გამოპრანჭული, არ მითხრა ახლა,
რომ რესტორანში. ხომ არაფერს ეშმაკობ ჩემს ზურგს უკან შე დაღუპულო და ჩემი ცოდვით სავსე.
-კარგი დამშვიდდი მაგ დიდ ამბავს ,
როგორ გამოგაპარებდი ხაშურში მივდივარ დეიდაშვილებთან დაბადების დღეს მიხდიან.
-უი 40 წლის აღნიშვნა არ არისო კარგი გამიგონია,-შეიცხადა ზეინაბმა.
-მე , ხომ არ ავღნიშნავ ისინი მიხდიან,
თან მე ხომ ზურაბის მეგობარი ვარ და 20 წლის გავხდი -გაიცინა ნატამ და გოგოებიც აიყოლია.
-შენ გეხუმრება მაგრამ კარგად გამოიყურები.არა რატომ ხარ ჩემი მეგობარი გეკითხები, ხომ შევხვდებოდი შენს დაბადების დღეს
რესტორანში.-ხალისობდა ზურაბი.
-შენ ის გირჩევნია დიდი საჩუქარი გამიკეთო დაერთი კვირას უჩემოდ გასძლო.დეიდაშვილებს, რომ მოვისიყვარულებ ჩემო ძალიან შეყვარებულო მერე სოფელში უნდა გავიარო, საქმე მაქვს. მომკლავს თედო ძია , სულ მივაგდე იქაურობა.
ასე რომ ,შენი საჩუქრით უკვე ვსარგებლობ დამივფრინავ-გაუცინა ნატამ ზურაბს.ახლა წავალ მომავალ შეხვედრამდე.კარები დააღო და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა გოგონებს.
-ნატა, ერთი წუთით მომიცადე გაგაცილებ და თანაც ცოტა
სერიოზლი საქმე მაქვს.ნატამ ზურაბს შეხედა და კალიდორში დაელოდა.
-რა გინდა , არ მითხრა რომ სამუშაოდან მანთავისუფლებ.ამაზე
სერიოზულს ვერაფერს მეტყვი, ან
შენს ადგილს მთავაზობ ნამდვილად.
გაეცონა ნატას
ნატა ზურაბის სერიოხულმა დ
დაფიქრებულნა სახემ გააკვირვა.
-რა იყოკაცო , რა გულდ მიხეთქავ
მითხარი ბოლოს და ბოლოს, რა უბედურებაა ჩენს თავს.
-უბედურებიდან ღმერთმა დაგვიფაროს, მაგრამ ეს უნდა მეთქვა,
არ მინდა მერე გაიგო და გეწყინოს.
-რა მოხდა ზურაბ?-იკითხანატომ დაცუდის მოლოდინში დაიძაბა.
-საბდრო ჩამოვიდა მოსკოვიდან.
ორშაბათიდან ჩვენს კლინიკაში
იმუშავებს. ჯობია ჩემგანგ
გაგო, ვიდრე დაგენახა და გწყდნოდა.
გამიგე ნატა, მე სანდროს უარს ვერ ვეტყოდი.გესმის ის ჩემი მეგობარის
ნატო გაოგნდა, დაიძაბა და ზურაბს უმწეოდ მიაშტერდა.სანდრო ჯანდიერი, რომელიც დიდი ხნის დავიწყებული ყავდა ნატოს, მაგრამ თუ ასე შეშფოთდებოდა მისი სახელის გაგონებაზე ნამდვილად არ
ეგონს.უკვე ოცი წელი იყო გასული , რაც ამ კაცმა კარები გაიხურა ნატოს ცხოვრებაში. ეს საშინელი ამბავი იყო ნატოსთვის და დაიბნა , თითქოს უმწეო გახდა-არა ზურაბ მე მაგას როგორ გეტყვი, ვინ მომცა მაგის უფლება, რომ დაგიშალო მეგობარს შეხვდე და დაეხმარო.მეგონა ეს კაცი სულ წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან მე .ის დავივიწყე საშინელი დულიერი ტკივილების ფონზე.უიმისოდ კარგად ვცხოვრობდი, მაგრამ ახლა მისი გამოჩენა ბომბის აფეთქების ტოლფასია ჩემო ზურაბ.ყოველ დღე დავინახო და ახლო ურთიერთობა მქონდეს მასთან ღმერთმა დამიფაროს.გამოგიტყდები ძნელი იქნება ჩემთვის.
-ვიცი , მაგრამ მეც გამიგე, მომაკითხა დახმარება მთხოვა, მოსკოვში მიუტოვებია ყველაფერი და წამოსულ,როგორ შემეძლო უარი მეთქვა მეგობრისთვის და ასეთი
სპეციალისტისათვის, როცა ამდენი თავისუფალი ადგილი მაქვს და პროფესიონალების ნაკლებობას
განიცდის განყოფილება.-თავს იმართლებდა ზურაბი.
-მესმის ზურაბ მაგრამ მეც გამიგე,
მგონი არ გეწყინება ,თუ მე შევეცდები
სხვა სამუშაო მოვძებნო.-სევდა
შეეპარა ნატას ხმაში.
-აი ეგ მეტი არ მითხრა თორემ ერთი ხელის დაკვრით დამთავრდება ჩვენი მეგობრობა-ხომ არ გაგიჟებულხარ
ვინ მოგცა უფლება ასე ხელაღებით
მიმიტოვო განყოფილება. ახლა გირჩევნია წახვიდე და იმ ერთი
კვირით ისიამოვნო, სანამ არ გადამიფიქრებია.რაში მაინტერესებს
თქვენი ძველი, დახავსებული ამბები
საქმეს მიხედე და არ ვიგრძნო აქ განყოფილებაში, რომ ვიღაცას რაღაც დაავიწყდა ან ეშლება თორემ, მერე
ნახეთ თქვენ, როგორი გაბრაზება
იცის ზურაბ თაბაგარმა.ნატა დაფიქრებული გაუყვა კალიდორს
თითქოს არც გაუგია ზურაბის ბოლო
სიტყვები.
თამარელა. /თამარ დანდლიშვილი/