ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია

ნაწილი პირველი
ეს ისტორია ერთ-ერთი ჩემი პირველი "ნამუშევარია", ძალიან არ ჰგავს რეალურ ამბავს, მიმაჩნია რომ ეს არის ისტორია ისეთი ადამიანებისთვის, რომლებისთვისაც ნამდვილად არსებობს "თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი" და რომლებიც თვლიან, რომ უბედურების მერე ნამდვილად არსებობს ისეთი ბედნიერება, როგორც ამ ისტორიის გმირს შეემთხვა.. იმედია, რომ ისევ ისე მოგეწონებათ როგორც პირველ ჯერზე <3
----------------------
ღამის ათი საათია ჩემთვის ნელა და წყნარად მოვუყვები პლეხანოვს.. ვფიქრობ ცხოვრებაზე
რატო გავჩნდი?
რა მინდოდა?
რა მინდა?
ან რა მენდომება?
სულ რაღაც 17 წლის ვარ და ვფიქრობ, რომ ცხოვრებაში უკვე ბევრი რამ ვნახე..
ნარკომანი და პათოლოგი მამა.. რომელიც ყოველ დღე, სრულიად უმიზეზოდ ურტყამს დედაჩემს და თუ ძალიან ჩავერიე მათ საქმეში ჩემზეც გადმოდის, ხოლო ყველაზე ბოლოს, ყველაზე უმიზეზო ადამიანზე გადადის...
ჩემ ოთხი წლის დაზე, რომელმაც ჯერ ისიც ვერ გაარკვია თუ რატომ გვირტყამს მამა ყოველ საღამოს...
ეხლაც დარწმუნებული ვარ დედაჩემი, რომელიმე კუთხეში ზის მოკუნტული და იმ დღეს წყევლის როცა მამაჩემი გაიცნო.. ამაზე მამა უფრო ბრაზდება და დედას უფრო მეტს ურტყამს, ამას ჩემი დის გამწარებული ტირილი მოყვება და შემდეგ მასზე გადადის..
მეზიზღება!!!!!
მამაჩემა ყველა კაცი შემაძულა!!!
მარიტა ჩიგოგიძე.. 17 წლის.. მაღალი, გამხდარი, გრძელი წაბლისფერი თმით და ამავე ფერის თვალებით... პატარა, წითელი ტუჩებით და პტარა კურნოსა ცხვირით..
სადარბაზოსაც მივუახლოვდი.. საიდანაც გარკვევით ისმოდა მამაჩემის ლანძღვა გინება და დედაჩემის ტირილი.. მეზობლრბს უკვე რეაქცია აღარ აქვთ.. 10 წელია ეს სცენა ყოველ საღამოს გრძელდება..
რამდენჯერ დედა სახლიდან წამოვიდა მშობლებმა იმდენი უკან მიაბრუნეს, შენი და შენი შვილების რჩენის თავი არ გვაქვსო.. ძალიან შეძლებული ოჯახი გვქონდა, მამას საკუთარი ბიზნესი ჰქონდა, თუმცა ვლების გამო ნელ-ნელა უკუსვლა დაიწყო საქმემ, რასაც თემურის (მამაჩემის) გალოთება და ნარკომანობაოჰყვა..
კარები შევაღე და ზუსტად ის სცენა დამხვდა რაც ცოტა ხნის წინ აღვწერე...
-სად დაეთრევი გოგო ამ შუაღამეს?
-აქედან რაც შეიძლება შორს...
პასუხი მივუგდე და ოთახში შევედი ბარგის ჩასალაგებლად, ამ სახლში გამჩერებელი ერთი წუთითაც არ ვიყავი... ხუთ წუთში ყველაფერი მზად მქონდა, მისაღებში გავედი და ელენიკო (ჩემი და) ხელში ავიყვანე, ქურათუკი მოვაცვი, ფეხზეც ჩავაცვი და კარებთან დავდექით..
-დედა ბარგი ჩაალაგე მივდივართ..
-რას ნიშნავს მივდივართ შვილო...
-იმას რომ იქნები თავისუფალი და არ მოგიწევს ყოველ საღამოს თემურის სცენების ნახვა...
-კი მაგრამ..
-არანაირი მაგრამ მაკა! ან მოდიხარ ან მარტო მე და ელენიკო მივდივართ.. ვერ დავტოვებ ბავშვს აქ...
მაკა უკან მოუხედავად შევიდა ოთახში, ხუთ წუთში კი ბარგით ხელში გამოჩნდა..
-თქვენ რა მართლა მიდიხართ?
-კი მივდივართ.... ერთი წამიაც არ ვაპირებთ აქ დარჩენას...
კარები გამოვიჯახუნეთ და ერთგვარი შვება ვიგრძენი, თუმცა ამაზე დიდი პრობლეა დამემატა სად გავათენოთ ღამე?
საფულეს ჩავხედე ბოლო ხუთ ლარიანი მედო, ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუკარნახე... ცოტახანში შენობასთან ვიყავით.. ზანტად ავიარეთ ცხრა სართულინდა ნაცნობ კარებზე დავაკაკუნეთ
-ისევ?
-საბოლოოდ...
-შემოდით....
-გთხოვ დეიდა.. აი მაქსიმუმ ერთი თვე... ხვალვე დავიწყებ სამსახურის მოძებნას...
-მარიტა! რამდენ ხანსაც გინდათ იმდენხანს დარჩით..
-მადლობა დეიდა... ოთახში ავიყვან დედას და ელენიკოს და მერე მოგიყვები..
ნახევრად მიძინებული ელენიკო ოთახში ავიყვანე და ლოგინში ჩავაწვინე..
-მალიტა, მამაშთან ჭავალთ?
-ელენიკო... დაიძინე..
-მარიტა, მადლობა შვილო...
-დაიძინე დედა! ხვალ ვილაპარაკოთ...
-მარიტა! ჩემი ძლიერი გოგო... მხოლოდ ჩვიდმეტი წლის ხარ და ამხელა დარტყმა გადაიტანე... სკოლა მიატოვე.. მეგობარი ძლივს შეინარჩუნე.. ყველამ მიგატოვა....
-დეი გთხოვ... წავალ დავწვები გადავიღალე...
-მიდი საყვარელო... ხვალ რთული დღე გაქვს...
დღევანდელი დღე თავიდან არ ამომდიოდა, დავწექი, თუმცა ფიქრები მაინც თავისას შვებოდა... არ მავიწყდებოდა მამაჩემის გაგიჟებული სახე, დედაჩემია აწითლებული ლოყები და ელენიკოს ჩაწითლებული თვალები...
სამსახური...
რა ჯანდაბა უნდა ვქნა?
ვინ მიმიღებს მე სამუშაოდ?! სკოლა ნორმალურად დამთავრებული არ მაქვს და მითუმეტეს "ბავშვი" ვარ...
იქნებ მოახლედ მაინც სადმე, მაგრამ ეხლა ისეთი დროა ინგლისური თუ არ იცი მოახლედაც არ აგიყვანენ...
ხუმრობა იქით იყოს, სერიოზულად დავფიქრდი იქნებ სადმე დამლაგებლად მაინც მეშოვა სამსახური, რომ ქირა მაინც გადამეხადა..
"ჩემი ახლობლის მეზობელი ეძებს მოახლეს, ხელფასი თვეში 600 ლარი.."
თავში უცებ ლიზიკოს (ჩემი დაქალი) სიტყვები ამომიტივტივდა.. საათს დავხედე ღამის საათი იყო... ტელეფონი უკან დავდბრუნე და გადავწყვიტე ხვალვე წავსულიყავი გასაუბრებაზე...
დილით მეგონა მშვიდად დავიძინებდი, თუმცა ისევ ხმაური, ჩხუბი...
კიდევ კარგი ეს ყველაფერი ქუჩიდან მოდიოდა და არა სახლიდან...
ფანჯარაში გავიხედე და ოთხი "აყლაყი" დიდი სიყვარულით იკითხავდნენ თავიანთ დედებს...
თავი მომაბეზრებლად გავაქნიე და ლოგინში შეწოლა დავაპირე, როცა ოთახში ელენიკო შემოვარდა
-აუ მალიტა.. ადე ლა..
-ელენიკო ცოტახანიც რა გთხოვ..
-დედამ ადგეშო
-კაი მოვდივარ..
მოკლე საღამურებზე ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში გავედით...
მაკა უღიმღამოდ "ქექავდა" საჭმელს... აშკარად უხასიათოდ იყო...
-დედა რა გჭირს?
-არაფერი რა უნდა მჭირდეს?!
-მაკა!!!
-მარიტა გთხოვ!!!
საჭმელს თავი მივანებე და ოთახში ავედი გამოსაცვლელად... მუქი დახეული ჯინსი, შავი ზედა და კედები ჩავიცვი ტელეფონი ავიღე და ქვევით ჩავედი...
-სად მიდიხარ?
-სამსახურის მოსაძემნად დედა
რაღაცა მითხრა, თუმცა კარები გამოვიხურე და აღარაფერი გამიგია..
-ლიზიკო როგორ ხარ?
-კარგად მარიტ შენ?
-არამიშავს შეგიძლია შევხვდეთ?
-კი მოდი ჩვენ კაფეში იქ ვართ..
-"თ"? 10 წუთში მოვალ..
-ხო.. მიდი გელოდები...
რადგან "თ" ესეიგი მის "სატრფოსთან" ერთადაა.. ჩემ ფიქრებზე ჩამეღიმა.. მალევე მივედი კაფეში, ნუ ლიზიკოს მოძებნა არც გამჭირვებია, ტრადიციულ ადგილას იჯდა..
-გამარჯობათ..
-პრივეტ მარიტ, გაიცანი ეს ბექაა... ბექა ეს ჩემი დაქალი და დაქალზე მეტი მარიტაა..
-სასიამოვნოა მარიტა..
-ჩემთვისაც
ზრდილობის ნიშნად გავუღიმე და გამოწვდილ ხელს, ჩემი ხელი შევაგებე... დიდხანს ვიცინეთ, თუმცა მერე ჩემი პრობლემა გამახსენდა და მალევე მოვიღუშე...
-რა ხდება მარიტა?
-......
-აღარ გინდა მოყოლა, მივხვდი...
-საბოლოოა ლიზიკო... შენი დახმარება მჭირდება... გახსოვს მაშინ, რომ მითხარი
-კი კი... დღესვე წავიდეთ, გადავიხადოთ ანგარიში და ბექა გაგვიყვანს...
---ლიზიკო---
მე და ბექა კაფეში ვისხედით, როცა უცებ ტელეფონმა დამირეკა, მარიტას სახელი რომ დაფიქსირდა გახარებულმა ვუპასუხე, თუმცა ღიმილი სახეზე შემახმა, როცა მისი მოწყენი ხმა გავიგე... რაღაცეები ვიეჭვე თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ დავუშვი, რომ ნამდვილად წამოვიდა მამამისისგან... ჩვენთან მოსული ცოტა ხასიათზე დადგა, თუმცა მაინც მალევე მოიწყინა...
მივხვდი რაშიც იყო საქმე, ამას მისი სამსახურის გახსენებაც დაემატა და მარიტამ უფრო მოიწყინა... თანხა გადავიხადეთ და ბექამ დანიშნულების ადგილამდე მიგვიყვანა...
-ნუ ნერვიულობ მარიტა.. ყველაფეტი კარგად იქნება..
---მარიტა---
გზაში საშინლად ვნერვიულობდი, რაც თვალთახედვიდან არ გამოპარვა..
-ნუ ნერვიულობ მარიტა... ყველაფერი კარგად იქნება..
მხოლოდ გავუღიმე და ხელების სრესა განვაგრძე... მალევე გავრჩერდით დიდი სამსართულიანი სახლის წინ...
-მარიტ ჩვენ აქ დავრჩებით.. შენ შედი...
-კი მაგრამ
-მარიტა!!!
-კაი ხო...
დაბღვერილი შევედი ეზოში... კარებზე დავაკაკუნე და ველოდებოდი როდი გმიღებდნენ...
სიბრაზე სულ გადამავიწყდა, როცა კარები საშუალო სიმაღლის, სანდო ღიმილიანმა ქალმა გამიღო..
- გამარჯობათ ქალბატონო, მითხრეს რომ დამლაგებელს ეძებდით..
-აა დიახ შვილო შემოდი
-მადლობა
-ესეთი ახალგაზრდა გოგო ასეთ სამსახურზე რატომ დათანხმდით..
-ოჯახური პრობლემების გამო იძულებული გავხდი დედა და და ვარჩინო..
-კარგი შვილო პირობებს გაგაცნობ... მოკლედ კვირაში 5 დღე იმუშავებ, შაბათ-კვირას დაისვენებ.. გევალება მთელი სახლის დალაგება და ხო სად ცხოვრობ?
-ამ წუთში საბურთალოზე
-საბურთალოდან აქამდე მოსვლა რთულია, ამიტომთუ გაწყობს შეგიძლია ეს ხუთი დღე აქ იცხოვრო თუ რათქმაუნდა შენი სურვილია.... თანხას რაც შეეხება თვეში 600 ლარი გექნება დანარჩენი გამომუშავებაზე და კიდე მყავს ორი "გადარეული" შვილი.. ტყუპი ბიჭები. ალექსანდრე და გიორგი...
გაწყობს?
-ქალბატონო
-მანანა შვილო... უბრალოდ მანანა ქალბატონო არ გინდა
-კარგით მანანა დეიდა... კი ყველა პირობა მაწყობს... დიდად ხო არ შეგაწუხებთ ხუთი დღე დილიდან საღამომდე აქ რომ ვიქნები?
-არ შვილო პირიქით.. მარტო მე და ჩემი შვილები ცხოვრობთ, მიჭირს მარტო ყველაფრის გაკეთება დალაფება საჭმლის მომზადება და ასე შემდეგ.. ამიტომ მჭირდება დახმარე...
-დიდი სიამოვნებით ვიმუშავებ მანანა დეიდა...
-კარგი შვილო ხვალე სამშაბათია მაგრამ არაუშავს მოდი ...
-კარგით მანანა დეიდა ნახვამდის..
-ნახვამდის შვილო...
გარეთ გახარებული გამოვვარდი.. მანქანაში ჩავჯექი თუ არა ყველაფერუ მოვუყევი
-ვაიმე რა მაგარაია მარიტააა გილოცავ..
ხლში გახარებული შევვარდი.. სათითაოდ მოვეხვიე ყველას დავუკოცნე ლოყები..
-რა ხდება მარიტა? რა გიხარია ესე ძალიან?
-სამსახური დავიწყე დე....
-გილოცავ შვილო, სად დაიწყე დე?
-დამლგებლად ერთ-ერთ სახლში, ორშაბათიდან პარაკსევამდე ვმუშაობ და ეს დღეები იქ ვიცხოვრებ ხელფასი 600 ლარია..
-გამორიცხულია!
-რაა?
-გამორიცხულია! იქ არ იმუშავებ, მითუმეტეს დამლაგებლად და ვიღაცის სახლში არ იცხოვრებ!!!
-არა! მე მივდივარ და იქ ვიმუშავებ! ეს ყველაზე მსუბუქია რისი გაკეთებაც შემიძლია...
-მარიტა! დახურულია ეს თემა! შენ იქ არ იმუშავებ!
-არა დედა! პირიქით მე იქ წავალ და დიდი სიამოვნებით ვიმუშავებ! დახურულია ეს თემა!
სამზარეულოდან გაგიჟებული გამოვედი და ეგრევე ოთახში შევედი.. რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი და პირადი ნივთები ავიღე.. ზურგჩანთაში ჩავაწყე და იქვე კარებთან დავდე... ამ წუთში საუკეთესო საშუალება გონზე მოსასვლელად ცხელი აბაზანააა.. რამდენხანს ვიდექი ცხელი წყლის ქვეშ არ ვიცი, გონზ მხოლოდ ტელეფონის გაბმულმა ზარმა მომიყვანა, ეკრანს რომ დავხედე ლიზიკო იყო
-ხო ლიზ
-აუ მარიტ.. გამო რა ჩემთან და ხვალე მანქანით გაგიყვან სამსახურში..
-კაი გავემზადები და გამოვალ..
კარადიდან მუხლს კარგად აცილებული მოკლე შავი კაბა ჩავიცვი, ზემოდან თეთრი ზედა წარწერით "music my life", კედები, თმები გავიშალე და ნაქსოვი შავი ჟაკეტი მოვიცვი.. ჩანთა ავიღე და ქვევით ჩავედი...
-საით?
-ლიზიკოსთან მაკა... ამაღამ იქ დავრჩები, ხვალე კი პირდაპირ სამსახურში წავალ..
-მემგონი ვილაპარაკეთ ამაზე..
-მემგონი მე გითხარი რომ ვიმუშავებ...
კარები გაბრაზებულმა გამოვიხურე და კიბეებზე დავეშვი.... გზაში მივდიოდი თან
Sam Smith- Stay With Meს ვუსმენდი და თან ჩემ ცხოვრებაზე ვფიქრობდი....
რად მაქცია?...
რა ვიყავი და რა ვარ ეხლა?!
ადრე დედას ერთ სიტყვასაც ვერ შევუბრუნებდი...
ეხლა?
ეხლა 17 წლის ლაწირაკმა დედას უნდა ვასწავლო ცხოვრება... ალბათ მე რომ არა დედა ეხლა ისევ ისეთ შიშში იქნებოდა, როგორშიც ადრე იყო... გულის ფანცქალით დაელოდებოდა საღამოს 9 საათს, როცა მამა სახლში გლეშილი მთვრალი მოვიდოდა და ხელების ქნევას დაიწყებდა..
ამაზრზზენია ეს ყოველივე... კაცის დანახვა აღარ მოგინდება ადამიანს არასდროა....
ფიქრი მანქანის მკვეთრმა დამუხრუჭებამ შემაწყვეტია... თავი მოვატრიალე და აღმოჩნდა, რომ ქუჩაზე გადავდიოდი ისე, რომ არც კი გამიხედავს... მანქანა ზუსტად ფეხების წინ გაჩერდა იქიდან კი ძალიან... არა სასტიკად სიმპატიურზე სიმპატიური ბიჭი გადმოვიდა...
მაღალი, შავგვრემანი, ყავისფერი თვალებით... აი საშინლად სიმპატიური ბიჭი... ოდნავი წვერი სასწაულას უხდებოდა... აი ნამდვილი 21 საუკუნის, ყველაზე მაგარი "ლამბერსექსუალი" ბიჭი....
-სიარულის დროს წინ რომ იყურო ურიგო არ იქნება...
ხმაა??
აი სასწაული... ბოხი... რომელიც საშინლად უხდებოდა მის აღნაგობას...
- უკაცრავად...
თავი დავხარე და ისე გავაგრძელრ გზა... სანამ თვალს არ მივეფარე ვგრძნობდი მის მწველ მზერას, რომელიც საშინლად მიშლიდა ნერვებს მიშლიდა....
-მარიტა!! მარიტა!!! აიღე ხელი ზარიდან გავაღე უკვე..
თავი დაფეთებულმა ავწიე, ვერ გავაანალიზე როგორ მოვედი ლიზიკოს სახლამდე..
-აუ ბოდიში....
-შემოდი... რა გჭირს??
სავარძელში მკვდარივით, რომ ჩავესვენე მერე მკითხა ლიზიკომ...
უი ხო ლიზიკო ჩემზე 2 წლით დიდია და მარტო ცხოვრობს...
-რა უნდა მჭირდეს?
მისკენ არ შევბრუნებულვარ ისე გავეცი პასუხი..
-ადექი მივდივართ!!!
-ბატონო?!
-აეგდე მივდივართ! ნუ ნერვიულობ ხვალე სამსახურში არ დაგაგვიანდება!!
-დამაგვიანდება და შენი აჯობებს...
15 წუთში სახლის კარები გამოვიხურეთ და გზას გავუყევით.. გზაში ლიზიკო რაღაც კლუბების სახელებს მეუბნებოდა.. ალბათ ერთი ოცდაათამდე მითხრა, თუმცა ჩემი პასუხი ყველაზე ერთი და იგივე იყო
"რ ო მ ე ლ ი ც გ ი ნ დ ა"
-მარიტა!!
-რომელი კლუბიც გინდა იქ წავიდეთ, ხო იცი არა ეგეთებში ვერ ვერკვევი..
-კაი ხო აქვეა ძალიან მაგარი კლუბია აქვე და იქ მივიდეთ...
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნი და უკან მვყევი... შესვლისთანავე იგრძნობოდა ალკოჰოლის, თამბაქოსა და კიდევ ბევრი უსიამოვნო, სასიამოვნო თუ ნაკლებად სასიამოვნო სურნელი.. ხმამაღალმა სიმღერამ, შემიბყრო.. ლიზიკოსთვის რამე რომ მეთქვა ბოლო ხმაზე ვყვიროდი...
-მარიტა.. წამოდი დავლიოთ..
-ხომ გთხოვე....
-ცოტა...
-მძულხარ!!!
-მეც ვგიჟდები შენზე სიცოცხლე!!
ლიზიკო ბარისკენ წავიდა და ცოტახანში რამდენიმე ჭიქა არყით დაბრუნდა...
ერთს მეორე მოყვა, მეორეს მესამე მესამეს მეოთხე, მეხუთე და ასე შემდეგ... კაი მთვრალი ვიყავი, როცა ლიზიკო საცეკვაოდ გავარდა, მე კი მომიწია მარტო ვყოფილიყავი...
-ვიცეკვოთ ლამაზო?
ბეჭზე მძიმე ხელის დადება ვიგრძენი თუ არა თავი ეგრევე მივატრიალე და თვალში, სიმპატიური მაღალი ბიჭი მომხვდა..
ბევრი ფიქრი არც დამიწყია, დვთანხმდი და საცეკვაოდ გავედი.. ნელი სიმღერა როგორ მიშლის ნერვებს!!! ჩემი ხელები აიღო და მის კისერზე "შემოაწყო", მისი ხელები კი წელზე მომხვია... ტანი ნელა ავაყოლე, რითმებს.. ცოტახანში, მისი ხელები ჩემი საჯდომისკენ მიდის რაზეც მეკეტება და ვცდილობ თავი დავაღწიო, რაც არ გამომდის..
-აღარ მინდა ცეკვა! უნდა წავიდე..
-კაი რა ლამაზო... რადროს წასვლაა გართობა ეხლა დავიწყეთ...
კიდევ ერთხელ ვცადე გაბრძოლება და კვლავ უშედეგოდ...
-გამიშვით უნდა წავიდე!
-არა მეთქი და მოსივენე..
მისკენ უფრო ახლოს მიმწია მასთან...
-მემგონი გითხრეს გამიშვიო!!
უკნიდან უცნობი და ამავდროულად საშინლად ნაცნობი ხმა მომესმა.. წამებში მოვწყდი ერთს და მივეწებე მეორეს..
-კარგად ხარ? ისე აწი ცოტა გრძელი კაბა ჩაიცვი როცა კლუბში მოხვალ ყოველთვის მე ვერ ვიქნები... დღეს უკვე ორჯერ შევხვდით და გადაგარჩინე "სიკვდილს"...
თავდახრილი ვიდექი და ხმას არ ვიღებდი
-არაფერს მეტყვი
სიჩუმე (ნუ ჩვენ შორის) მან დაარღვია და თავი ამაწევია...
-მაინც რას ელი რომ ვთქვა?!
-რავი "მადლობა"ს მაინც.. პირველი იმისთვის რომ მანქანით არ გაგიტანე და მეორე იმით, რომ თბილისში ყველაზე ცუდი რეპუტაციის ბიჭს შეეჩეხე და მასთან ერთად დაიწყე ცეკვა...
-იცი რა არც "მადლობის" მოხდას ვაპირებ და არც "ბოდიშის"...
უხეშად გავაშვბიე ხელი, რომლიც ჩემ წელზე ჰქონდა შემოხვეული... ბარბაცით მივედი მაგიდამდე და ცნობისმოყვარეობით აღსავსე ლიზიკოს თვალებს გადავაწყდი
-იცი ვინ იყო ის ტიპი ვისგანაც ეხლა წამოხვედი?
-არა რა იყო?
-აუ რა დაკარგე ეგ არის თბილისში ყველაზე მაგარი ტიპი მოიცს რა ქვია?! ჰო..
-არ მაინტერესებს ლიზიკო სახლშუ წავიდეთ ხვალე სამსახურში ვარ წასასვლელი...
ძლივს გამოვათრიე ლიზიკო ბარიდან.. სახლში რომ მივედით ღამის ოთხი საათი იყო... სამსახურში კი 9 უნდა ვიყო...
გამოძინების დრო??
დაახლოებით სამ საათ ნახევარი...
იმედია პირველივე დღეს არ დავაგვიანებ...
სახლში მისვლისთანავე შხაპი მივიღე და ლოგინში შევწექი...
წკრრრრრრრრ
მაღვიძარა!!!
როგორ მეზიზღება!!!!
გამოვრთე და ძილი გავაგრძელე... ხელმეორედ რომ დარეკა ვიკადრე და საათს შევხედე ცხრის ნახევარი იყო... დენდარტყმულივით წამოვფრინდი ლოგინიდან, მოვწესრიგდი ჩანთას ხელი დავავლე და თავქუდმოგლეჯილი გვვარდი გარეთ... ზუსტად ათის ხუთი წუთი იყო.. კარებზე ზარი რომ დავრეკე... თვაჩაღუნული ვიდექი და ველოდი როდის გამიღებდნენ...
-პირველივე დღეს დააგვიანე..
ეს სულ არ გავდა მანანა დეიდას ხმას... თავი ავწიე და გაოცებისგან პირი ღია დამრჩა
რც ის იყო ნაკლებ დღეში... ტელეფონიდან თავი ამოწია და გაფართოებული თვალებით მიყურებდა
-შეენ?
ორივრმ ერთდროულად შევიცხადეთ და პირდაპირ თვალებში ვუყურებდით ერანეთს... არ ვიცი ჩემ თვალებში რა იკითხებოდა, თუმცა მის საშინლად ლამაზ, ყავისფერ თვალებში საშინლად დიდი ირონია ჩანდა..
-ესიგი შენ ხარ ის საყვარელი და პატარა გოგო რომელმაც ხუთი დღე ჩემთან ერთად უნდა იცხოვროს და ამავდროულად ჩემი სახლი დაალაგოს...
-ეგრე გამოდის...
მხრები ავიჩეჩე და ჩანთა ბეჭიდან მოვიხსენი, იმის მისახვედრად რომ შიგნით შევეშვი და მათხოვარივით კარებთან არ დავეყუდებინე...
-აჰ უკაცრავად ქალბატონო...
-მარიტა!!!!
-მაშინ აჰ უკაცრავად მარიტა! შემოდი..
ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე და ისე შევედი სახლში... მანა დეიდას ვეძებდი თუმცა ვერსად ვიპოვე...
-ნელა თვალები არ გადმოგივარდეს... დედა სახლში არაა ბაზარშია.. რომ მოვა დაგაბინავებს მანამდე კი გამეცანი... უკვე სამჯერ შეგხვდი და სახელო დღეს გავიგე...
-მარიტა 17 წლის
-რამდენის?
გაკვირვება აშკარად ვერ დამალა და ეხლა თვითონ გადმოუვარდა ლამისაა თვალები...
-ხო 17...
-კი მაგრამ რატომ?..
-რატომ ვმუშაობ? პრობლემების გამო.
-სულ ესაა?
-არა სხვაცაა, თუმცა არ გიცნობ და ვერ გეტყვი...
ირონიულად გავუღიმე და სავარძლის ზურგს მივეყრდენი... ცოტახანი სიჩუმე იყო... მხოლოდ ტელევიზორის ხმა ისმოდა რომელსაც უინტერესოდ ვუყურებდი... თუმცა საშინლად სასიამოვნო იყო, მისი მზერა რომელიც მარცხენა მხარეს მიწვავდა
-ალექსანდრე გავაშელი.. 20 წლის... ვსწავლიბ იურიდიულზე და ამავდროულად ვმუშაობ ჩემსავე კომპანიაში... მყავს ტყუპისცალი რომელიც არაფრით არ მგავს ჩემი აზრით..
მისი სიტყვის დამთავრება და კიბეებზე წელს ზემოთ შიშველი ბიჭი ჩამოდის.. პირში სიგარეტით და თმების ქექვით....
-ვა ალექს ახალი ნაშა ითრიე?!
მის ამ სიტყვებზე ერთიანად წამოვწითლდი და სირცხვილის ნიშნად თავი დავხარე...
-შე*ემა წედიერად ილაპარაკე... არანაირი ნაშა... ჩვენთან მუშაობს და ხუთი დღე აქ იცხივრებს ხოლმე... ზედმეტი რამე არ გაბედო თუ კაცი ხარ....
ამ დროის განმავლობაში... თვალს არ ვაშორებდი დაძარღვულ ალექსანდრეს, რომელიც თვალს არ აშორებდა გიორგის და რომელიც თვალს არ მაშორებდა მე....
-კაი რა ალექსანდრე! ეგრე მიცნობ?!
-სწორედაც რომ გიცნობ მაგიტომ გაფრთხილებ... ეს გოგო სანსახურიდან რომ შენ გამო წავიდეს..