Ս.

Ազիզյան
Ե՞տ եկաք նորից հավքեր երկնային,
Բարևս տարա՞ք իմ չքնաղ երկրին,
Ասացե՛ք խնդրեմ հավքեր իմ չքնաղ`
Բուժվե՞լ էր հոգին, թե՞ կանչում էր ա՜խ։
Դե եկե՛ք խոսենք, պատմեք ինձ մի քիչ.
-Շուշին կանչում էր` արարի՛ր փրկի՛չ,
Օդս դատարկ է,խեղդվում եմ լու՜ռ,
Չունեմ հարազատ ո՛չ եղբայր, ո՛չ քույր։
Բարևիս հետ էլ արցունքս տարեք,
Հավքեր իմ չքնաղ ինձ մի չարչարեք,
Գուցե ծարավ է երկիրս, անհաց
Ասացե՛ք կարոտ աչքերն են միշտ թաց։
Հոգիս է այնտեղ, չքնաղ իմ երկրում,
Ես թափառական էլ ո՜նց եմ ապրում
Ինձ ձեր թևերին առեք ու տարեք
Չքնաղ հավքեր ինձ մենակ մի թողեք։
-Դուռը քո փակ էր, տունդ ավերված,
Միայն ավերակ, չկար աղ ու հաց,
Ուրիշն էր իշխում արդեն երկիրդ,
Էլ ոչի՛նչ չարժեն թե խոսք, թե գիրդ
Ա՜խ, տարե՛ք, տարե՜ք, տարեք ինձ այնտեղ,
Էլ չեմ դիմանում, չունեմ ցավիս դեղ,
Թե պետք է հանգչեմ այս դառը ցավից
Գոնե կարոտս կառնեմ իմ հողից։