ქინაქინა

_ მა­მი, რა არის ქი­ნა­ქი­ნა? _ იკით­ხა მი­ხამ, ცნო­ბის მოყ­ვა­რე­ო­ბით გა­ტა­ცე­ბულ­მა.
_ წა­მა­ლია, შვი­ლო მე­რე რა წა­მა­ლი?! _ დე­და­შენ­მა ახ­ლა ერ­თი წვე­თი რომ და­ლი­ოს, მა­შინ­ვე ფეხ­ზე წა­მოდ­გე­ბა, _ უთ­ხრა მა­მამ.
მი­ხა გა­ჩუმ­და; ვე­ღა­რა­ფე­რი თქვა, ისე გა­ი­ტა­ცა დე­დის მორ­ჩე­ნის სურ­ვილ­მა.
_ ნე­ტა ერ­თი ფულს ვი­პო­ვი­დე დღეს, რომ დე­დის­თვის "ქი­ნა­ქი­ნა" ვა­ყიდ­ვიო მა­მას, _ ფიქ­რობ­და მი­ხა და გულ­ში ღმერთს ეხ­ვე­წე­ბო­და: _ ღმერ­თო, გზა­ზედ ფუ­ლი მა­პოვ­ნი­ნეო.
_ მი­ხა, შვი­ლო, თუ გინ­და, წა­დი სკო­ლა­ში! _ უთ­ხრა დე­დამ მი­ხას, რად­გან იცო­და, რომ სკო­ლა­ში წას­ვლა მი­ხას არ ეწ­ყი­ნე­ბო­და.
_ წა­დი შვი­ლო, წა­დი, _ უთ­ხრა მა­მა­მაც: _ წა­დი, იქ­ნე­ბა, ის­წავ­ლო რა­მე და გა­მო­ი­ყე­ნო, თვა­რა ხომ ხე­დავ ჩვენს გა­ჭირ­ვე­ბას? წა­დი, მე სა­დილს და­გახ­ვედ­რებ...
მი­ხა­საც ეს უნ­დო­და; მა­შინ­ვე წა­მოხ­ტა ზე­ზე, ჩა­იწ­ყო ჩან­თა­ში წიგ­ნე­ბი და გა­ე­ქა­ნა, მხი­ა­რუ­ლი, სკო­ლი­სა­კენ.
რო­ცა მი­ხა სკო­ლა­ში შე­ვი­და და და­ი­ნა­ხა თა­ვი­სი ამ­ხა­ნა­გე­ბის გაბ­რწყი­ნე­ბუ­ლი სა­ხე, ბედ­ნი­ე­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, კმა­ყო­ფი­ლი სტუ­მა­რი; და­ი­ნა­ხა, რომ მთელ სკო­ლას რა­ღაც სად­ღე­სას­წა­უ­ლო ფე­რი დას­დე­ბია, _ აღარ იცო­და, რა ექ­ნა. შემ­კრთა­ლი გა­ჩერ­და ერთ ად­გილ­ზე და მი­ა­ჩერ­და მას­წავ­ლე­ბელს. თით­ქო თვა­ლე­ბით შეს­თხოვს, გა­მა­გე­ბი­ნე, რა ამ­ბა­ვია აქაო.
_ მი­ხას გა­უ­მარ­ჯოს! _ და­უ­ძა­ხა მას­წავ­ლე­ბელ­მა ღი­მი­ლით: _ სად იყა­ვი ამ­დენ ხანს?
მი­ხა არა­ფერს არ ამ­ბობ­და და, გაშ­ტე­რე­ბუ­ლი, იდ­გა.
_ სხვა დროს არ და­გიგ­ვი­ა­ნია და დღეს რო­გორ და­გე­მარ­თა, რომ ამის­თა­ნა ბედ­ნი­ერ დღეს გა­მოგ­ვაკ­ლდი? დღეს ჩვენ გვეწ­ვია ძვირ­ფა­სი სტუ­მა­რი, ყვე­ლა­ნი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად დავ­ხვდით და მად­ლო­ბა და­ვიმ­სა­ხუ­რეთ, შენ-კი ასე გვი­ან მოხ­ვე­დი... აგ­რე უნ­და მას­პინ­ძლო­ბა?..
მი­ხას თვა­ლე­ბი ძირს და­ეშ­ვა და ცრემ­ლე­ბით ავ­სე­ბო­და. რამ­დე­ნი­მე სიტ­ყვა რომ ეთ­ქვათ კი­დევ, ის ტი­რილს და­იწ­ყებ­და; მაგ­რამ ამ დროს მი­იხ­მო სტუ­მარ­მა მას­წავ­ლე­ბე­ლი და ცო­ტა ხანს ჩუ­მად ელა­პა­რა­კე­ბო­და. ლა­პა­რა­კის დროს ორი­ვე­ნი მი­ხას უყუ­რებ­დენ; მე­რე მი­ვი­და მას­წავ­ლე­ბე­ლი მი­ხას­თან, გა­და­უს­ვა თავ­ზე ხე­ლი და უთ­ხრა:
_ არა უშავს რა!
_ მო­დი, პა­წა­წავ! _ უთ­ხრა სტუ­მარ­მაც ალერ­სი­ა­ნად. მი­ხას ია­მა მას­წავ­ლებ­ლი­სა და სტუმ­რის სიტ­ყვე­ბის კი­ლო და თა­მა­მად მი­ვი­და.
_ აბა, მო­ყე­ვი აქე­დან! _ უთ­ხრა სტუ­მარ­მა და აჩ­ვე­ნა გა­დაშ­ლილ წიგ­ნზე ად­გი­ლი. მი­ხა ჯერ ხმის კან­კა­ლით შე­უდ­გა კით­ხვა, მე­რე და მე­რე-კი გა­თა­მამ­და და ჩი­ნე­ბუ­ლად და­იწ­ყო კით­ხვა. წა­კით­ხვის მე­რე სტუ­მარ­მა ათ­ქმე­ვი­ნა წა­ნა­კით­ხი და მი­ხა­მაც მშვე­ნივ­რად უამ­ბო ყვე­ლა­ფე­რი, რაც წა­ე­კით­ხა, მე­რე ლექ­სე­ბი ათ­ქმე­ვი­ნეს ზე­პი­რად, მე­რე სა­ან­გა­რი­შო მის­ცეს. მი­ხამ თა­ვი გა­მო­ი­ჩი­ნა, ისე კარ­გათ უთ­ხრა ყვე­ლა­ფე­რი.
_ ყო­ჩაღ, ყო­ჩაღ! _ იძა­ხო­და სტუ­მა­რი. მას­წავ­ლე­ბე­ლი გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო მი­ხას პა­სუ­ხით, სტუ­მა­რი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი.
გა­ა­თა­ვეს მი­ხას გა­მო­კით­ხვა.
_ სა­ჩუ­ქა­რი რომ აღა­რა მაქვს შენ­თვის! _ გულ­დაწ­ყვე­ტი­ლი ეუბ­ნე­ბო­და მი­ხას სტუ­მა­რი: _ რაც მქონ­და, ყვე­ლა და­ვა­რი­გე დღეს.
_ ნუ შე­წუხ­დე­ბით, მე მივ­ცემ სა­ჩუ­ქარს თქვენ მა­გი­ერ, _ უთ­ხრა სტუ­მარს მას­წავ­ლე­ბელ­მა.
_ თქვენ-კი მი­ცემთ, მაგ­რამ მე მინ­და, რომ ჩემ­გა­ნაც ქონ­დეს რა­მე. მე მოგ­ცემთ ფულს და გთხოვთ, ჩემ მა­გი­ერ უყი­დოთ, რაც თვი­თონ სურს.
ამ სიტ­ყვებ­ზედ ამო­ი­ღო სტა­მურ­მა რამ­დე­ნი­მე თეთ­რი ფუ­ლი და მი­ცა. მას­წავ­ლე­ბელ­მა გა­მო­არ­თვა და მი­უბ­რუნ­და მი­ხას:
_ მი­ხა, ბა­რემ ახ­ლა­ვე მით­ხა­რი, რა გი­ყი­დო ამ ფუ­ლით?
_ "ქი­ნა­ქი­ნა"! _ წა­მო­ი­ძა­ხა უცებ გა­ხა­რე­ბულ­მა მი­ხამ.
ყვე­ლამ ყუ­რე­ბი ცქვი­ტა და, გა­ო­ცე­ბუ­ლებ­მა, შე­ხე­დეს.
_ რა? _ და­ე­კით­ხა მე­ო­რედ მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რო­მელ­საც ეგო­ნა, რომ ყურ­მა მო­მატ­ყუ­აო.
_ ქი­ნა­ქი­ნა! _ გა­ნი­მე­ო­რა ბავ­შვმა.
_ იცი მე­რე, რა არის ქი­ნა­ქი­ნა? _ ღი­მი­ლით კით­ხა სტუ­მარ­მა.
_ წა­მა­ლია, მი­უ­გო ბავ­შვმა.
_ მე­რე რად გინ­და შენ ეგ წა­მა­ლი? _ კით­ხა მას­წავ­ლე­ბელ­მა.
_ დე­დას აცი­ებს და მა­მა წუხს: უფუ­ლო­ბას რა ვუ­ყო, თვა­რა "ქი­ნა­ქი­ნას" ვი­ყიდ­დი და მო­ვარ­ჩენ­დიო.
სტუ­მარ­მა და მა­წავ­ლე­ბელ­მა ერ­თმა­ნეთს შე­ხე­დეს...
იმ სა­ღა­მოს მას­წავ­ლე­ბე­ლი და ფერ­შა­ლი მახ­ლო­ბელ და­ბი­დან მი­ვი­დენ მი­ხას სახ­ლში. ფერ­შალ­მა ნა­ხა ავად­მყო­ფი, სა­ჭი­რო წამ­ლე­ბი (რა­საკ­ვირ­ვე­ლია "ქი­ნა­ქი­ნაც") და­უ­ტო­ვა და და­რი­გე­ბაც მი­ცა, რო­გორ მოქ­ცე­უ­ლი­ყო. მას­წავ­ლე­ბელ­მა-კი პა­ტა­რა სუ­რა­თე­ბი­ა­ნი წიგ­ნი მო­უ­ტა­ნა მი­ხას. აუ­წე­რე­ლია ის მხი­ა­რუ­ლე­ბა, რო­მელ­საც გრძნობ­დენ, რო­გორც მი­ხას მშობ­ლე­ბი, ისე თვი­თონ მი­ხა;
ამი­სი მხო­ლოდ გრძნო­ბა შე­იძ­ლე­ბა და არა გა­მოთ­ქმა!... ..
დუტუ მეგრელი
❤️❤️❤️