დღეები გარბიან .

თვეები და წლებიც თან
მიყვება.გგვგონია ეს სიშორე ყველაფრის
დასასრულია.ყველა განცდის ყველა
ტკივილის და იმ უსაზღვრო
სიყვარულის.მაგრამ სადღაც იმ პატარა და
ყველასაგან მიუვალი ადგილი გულის
კუნჭულში შეყუჟული იღვიძებს .უნდა
ფრთები გაშალოს მაგრამ აჩერებ აჩერებ
სანამდეც შეძლებ რადგანაც უფრო მეტი
ტკივილი არ იგრძნოს იმიტომ რომ იცი იმ
ფრთებს ფართოდ ვერ გაშლის.თუ გაშლის
სხვას ატკენ და ეს ტკივილი ტკივილს
ემატება და მერე უფრო აუტანელ ტკივილად
იქცევა.ამიტომ იმ პატარა ლამაზ და თბილ
ადგილს უბრუნებ სადაც მშვიდად დიდი
სიყვარულით და გრძნობით ცხოვრობს .სადაც
მხოლოდ ერთი რამ ტკივა მისი სიყვარული
და მონატრება.