28 САКАВІКА – 90 ГАДОЎ З ДНЯ НАРАДЖЭННЯ КАСТУСЯ ЦВІРКІ КАСТУСЬ ЦВІРКА (Канстанцін Аляксеевіч, 28 сакавіка 1934, Зялёная Дуброва, Старадарожскі р-н,Мінская вобл, ) — беларускі паэт, перакладчык, фалькларыст, этнограф, мовазнавец.
КРАІНА АРЫЯЎ, АЛЬБО АДКУЛЬ МЫ РОДАМ Адкрытая ўсім вятрам без канца і краю прастора. Анідзе — ні дрэўца, ні хаціны. Нічым не стрыманы сівер гоніць па неабсяжнай раўніне шараватыя клубкі снежнага пылу. Глыбокая, непарушная цішыня. Акурат такою ўбачылі б мы Беларусь, калі б які-небудзь фантастычны карабель часу закінуў нас у дагістарычную даўніну, за сто ці пяцьдзесят тысяч гадоў назад. Тады амаль уся наша краіна ляжала пад суцэльным ледзяным панцырам — ледавіком. У сцюжах ды мяцеліцах ішлі-праплывалі па ёй доўгія-найдоўгія гады, стагоддзі, тысячагоддзі. Ды вось пасля далёкіх вандровак па бясконцых касмічных прасторах вярнулася да ўшчэнт астуджанай зямлі ласкава-вясёлае сонца. I — памалу-памалу — пад яго цёплымі жыццядайнымі прамянямі велізарная, шматкіламетровая глыба ледавіка пачала падточвацца, раставаць, пакідаючы пасля сябе блакітныя люстэркі азёр ды пакручастыя стужкі рэк, шматлікія валуны ды насыпы-ўзгор’і. Усюды зазелянела трава, у забалочаных нізінках зацвіла залатая лотаць, засінелі-засвяціліся вочкі незабудак, а па сухадолах раскрыліся насустрач сонцу бялюткія рамонкі ды ружовыя смолкі-загары. А яшчэ праз нейкі час — куды ні глянь — зашумелі лясы. У зарослых асакой ды бела-ружовай дзятлавінкай рачных поймах пачалі збірацца ў купкі чарнастволыя вольхі, а бліжэй да вады зазалаціліся пушыстымі коцікамі раскідзістыя вербалозы, заблішчалі вастраватым серабрыстым лісцем гонкія ракітнікі. Па лагах і на ўзвышэннях зашапталіся з ветрам белагрудыя харашуні-бярозы, шыракалістыя клёны, мацакі-дубы, ясныя ясені... Сухадол занялі звонкія хваёвыя бары, што далёка струменілі духмяны пах жывіцы. 3 раніцы да вечара заліваліся ў голлі дрэў птушкі, з глыбіні лесу даносіўся трубны рык тураў, на зялёных лугавінах пасвіліся чароды зуброў, вольна разгульвалі табуны дзікіх коней-тарпанаў, скакалі лані, пад дубамі капашыліся ў леташнім лісці дзікі... Лясы вабілі ягадамі ды грыбамі, у рэках і азярынах гуляла, жыруючы, рыба, у дуплах старадрэвін звівалі свае гнёзды няўтомныя лясныя пчолы, носячы ў залатыя шкляначкі-соты шчодры дар расквечаных разлогаў... Хіба ж гэты цудоўны, блаславёны Богам край маглі не аблюбаваць людзі?
Читающая Беларусь
#ЧитающаяБеларусь #писатели_юбиляры
28 САКАВІКА – 90 ГАДОЎ З ДНЯ НАРАДЖЭННЯ КАСТУСЯ ЦВІРКІ
КАСТУСЬ ЦВІРКА (Канстанцін Аляксеевіч, 28 сакавіка 1934, Зялёная Дуброва, Старадарожскі р-н,Мінская вобл, ) — беларускі паэт, перакладчык, фалькларыст, этнограф, мовазнавец.
Адкрытая ўсім вятрам без канца і краю прастора. Анідзе — ні дрэўца, ні хаціны. Нічым не стрыманы сівер гоніць па неабсяжнай раўніне шараватыя клубкі снежнага пылу. Глыбокая, непарушная цішыня.
Акурат такою ўбачылі б мы Беларусь, калі б які-небудзь фантастычны карабель часу закінуў нас у дагістарычную даўніну, за сто ці пяцьдзесят тысяч гадоў назад. Тады амаль уся наша краіна ляжала пад суцэльным ледзяным панцырам — ледавіком.
У сцюжах ды мяцеліцах ішлі-праплывалі па ёй доўгія-найдоўгія гады, стагоддзі, тысячагоддзі. Ды вось пасля далёкіх вандровак па бясконцых касмічных прасторах вярнулася да ўшчэнт астуджанай зямлі ласкава-вясёлае сонца.
I — памалу-памалу — пад яго цёплымі жыццядайнымі прамянямі велізарная, шматкіламетровая глыба ледавіка пачала падточвацца, раставаць, пакідаючы пасля сябе блакітныя люстэркі азёр ды пакручастыя стужкі рэк, шматлікія валуны ды насыпы-ўзгор’і.
Усюды зазелянела трава, у забалочаных нізінках зацвіла залатая лотаць, засінелі-засвяціліся вочкі незабудак, а па сухадолах раскрыліся насустрач сонцу бялюткія рамонкі ды ружовыя смолкі-загары.
А яшчэ праз нейкі час — куды ні глянь — зашумелі лясы. У зарослых асакой ды бела-ружовай дзятлавінкай рачных поймах пачалі збірацца ў купкі чарнастволыя вольхі, а бліжэй да вады зазалаціліся пушыстымі коцікамі раскідзістыя вербалозы, заблішчалі вастраватым серабрыстым лісцем гонкія ракітнікі. Па лагах і на ўзвышэннях зашапталіся з ветрам белагрудыя харашуні-бярозы, шыракалістыя клёны, мацакі-дубы, ясныя ясені... Сухадол занялі звонкія хваёвыя бары, што далёка струменілі духмяны пах жывіцы. 3 раніцы да вечара заліваліся ў голлі дрэў птушкі, з глыбіні лесу даносіўся трубны рык тураў, на зялёных лугавінах пасвіліся чароды зуброў, вольна разгульвалі табуны дзікіх коней-тарпанаў, скакалі лані, пад дубамі капашыліся ў леташнім лісці дзікі... Лясы вабілі ягадамі
ды грыбамі, у рэках і азярынах гуляла, жыруючы, рыба, у дуплах старадрэвін звівалі свае гнёзды няўтомныя лясныя пчолы, носячы ў залатыя шкляначкі-соты шчодры дар расквечаных разлогаў...
Хіба ж гэты цудоўны, блаславёны Богам край маглі не аблюбаваць людзі?