30 апр
Егише Чаренца в Карсе,
16 лет .
Я люблю наш армянский язык, источающий зной,
Наши скорбные сазы люблю с их тоской вековой,
Аромат наших роз, расцветающих каждой весной,
Гибкий танец армянок, и нежный и страстный, люблю.
Все люблю: и небес черноту, и сиянье озер,
Жар полдневный, и бури драконоголосой напор,
Наши древние храмы и хижины наши средь гор,
Погруженные в сумрак глухой и опасный, люблю.
Разве можно забыть наших песен трагический лад
И священные книги, где буквы Маштоца горят!
Твои раны, все раны твои в моем сердце болят!
Где б я ни был, тебя, Айастан мой несчастный, люблю.
Для меня очага нет теплей, чем твой бедный очаг,
Нету звезд светоносней, чем Нарекаци и Кучак,
Ничего нет белее главы Арарата — о как
Его облик я непостижимо-прекрасный люблю!
1920
#ОбАрмении
Комментарии
Для того чтобы оставить комментарий, войдите или зарегистрируйтесь
Եղիշե Չարենցը Կարսում,
16 տարի.
Ես սիրում եմ մեր հայոց լեզուն, որը ջերմություն է արձակում,
Ես սիրում եմ մեր ողբալի սազը իրենց դարավոր մելամաղձությամբ,
Մեր վարդերի բույրը, որ ծաղկում է ամեն գարուն,
Սիրում եմ հայուհիների ճկուն պարը՝ թե՛ նուրբ, թե՛ կրքոտ։
Ես սիրում եմ ամեն ինչ՝ երկնքի մութն ու լճերի փայլը,
Կեսօրվա շոգ և վիշապի ձայնով փոթորիկներ,
Մեր հին տաճարներն ու մեր խրճիթները լեռների մեջ,
Մթնշաղի մեջ ընկղմված, խուլ ու վտանգավոր՝ ես սիրում եմ:
Հնարավո՞ր է մոռանալ մեր երգերի ողբերգական տրամադրությունը։
Իսկ սուրբ գրքերը, որտեղ վառվում են Մաշտոցյան տառերը։
Ձեր վերքերը, ձեր բոլոր վերքերը ցավում են իմ սրտում:
Ուր էլ որ լինեմ, սիրում եմ քեզ, իմ դժբախտ Հայաստան։
Ինձ համար չկա ավելի տաք օջախ, քան քո խեղճ օջախը,
Նարեկացուց ու Քուչակից ավելի լուսավոր աստղեր չկան,
Արարատի գլխից սպիտակ բան չկա - վայ ինչպես
Ես սիրում եմ նրա անհասկանալի գեղեցիկ տեսքը!
1920 թ