Իսկ կինը միշտ սպասում է…Սկզբում սպասում է կոնֆետ բերող հորը, հետո սիրած տղային, պատերազմից տուն դարձող ամուսնուն, կեսգիշերին դուռը թակող որդուն, լվացքի մեքենայի անջատվելուն, փողոցում ծանր տոպրակները ձեռքից վերցնող օգնականին…Սպասում է, որ իրեն տեր կլինեն, ինքն էլ հնազանդվելու պատճառներ ու սիրելու պատրվակներ կունենա…Սպասում է երջանկությանը, աշխատավարձին, զեղչերին, տոներին…Սպասում է, որ սուրճը կեփվի կամ թեյը կեռա…Սպասում է, որ կգնահատեն ու կարժևորեն, չեն պիտակավորի եփած ճաշերն ու չեն հաշվի արդուկած հագուստի վրա մնացած բծերը…Սպասում է, որ կշեռքի վրա թվերն իր ուզած հերթականությամբ կդասավորվեն, ու բարձրակրունկները չեն ցավեցնի ոտքերը… Սպասում է, որ մի օր կզանգի հեռախոսն ու այնտեղից մեկը կասի.

« Դու չտեսնված ու չլսված կին ես»…Սպասում է հույսին, հավատին, սիրուն…Սպասում է եկեղեցում հանգած մոմի վառվելուն ու տորթի փչած մոմերի երազանքի իրականանալուն…Սպասում է, որ կսիրեն, հենց այնպես, ուղղակի, իսկական, իսկապես…Սպասում է, որ ծաղիկներ կնվիրեն անառիթ ու առանց փնթփնթալու կսանրեն մազերը…Սպասում է, որ բժշկի գնալիս ձեռքը բռնող կլինի ու ռեստորանում կփակեն հաշիվը…Սպասում է, գրողը տանի, սպասում է, որ կհասկանան իրեն ու կգրկեն՝ վրան գոռալու փոխարեն…Սպասում է…Սպասում է թոռներին, թոշակին, վերջին Ամանորին…Սպասում է, որ տիեզերքում կհայտնվի գոնե մեկը, ով կհիշի իր սիրած ֆիլմը, գույնը, երգը…և անգամ երբ լքում են կնոջը, նա էլի սպասում է… որովհետև բոլոր հեռացումները, հիասթափությունները, դավաճանություններն ու պատերազմները խորտակվում են կնոջ մի բուռ սպասման մեջ…ու որովհետև կինը միշտ սպասում է,տղամարդը որոշում է չշտապել…Տա Թևեր