ПРАЗ НАРОДНЫЯ ГУЛЬНІ –

ДА ТРАДЫЦЫЙНАЙ КУЛЬТУРЫ СВАЙГО НАРОДА
Народная гульня – з’ява традыцыйнай культуры. І інтарэс да яе – гэта інтарэс да сваёй гісторыі, сваіх вытокаў і да жыцця народа - яго ўклада, думак, мараў, надзеяў. Народныя гульні народжаны працай, паводзінамі, абрадамі, з’явамі прыроды.
У народных гульнях адлюстроўваецца вопыт, таму яны – цудоўны сродак педагогікі. Гульня – своеасаблівая мадэль жыцця і паводзін чалавека, якая ўключае многія аспекты – маральны, эстэтычны, працоўны і іншыя.
Клубным установам ДУК “ЦКС Краснапольскага раёна” у першым квартале года было прапанавана правядзенне экспедыцый па пошуку вясновых вулічных гульняў і забаў.
Для падвядзення вынікаў адбылася метадычная пляцоўка, заснаваная на прэзентацыі збораў і засваенні некаторых гульняў клубнымі работнікамі праз практыкум.
Удзельнікі метадычнага мерапрыемства зрабілі свае вусныя справаздачы па выніках пошукаў, абмеркавалі такія пытанні, як роля і месца народнай гульні ў традыцыйнай культуры, значэнне і магчымасці выкарыстання народных гульняў у клубнай рабоце.
Гульняў давялося сабраць, запісаць і ўспомніць нямала. Сярод іх - “Клёст”, “Журка”, “Каршун”, “Гусі” “Гарэлкі”, гушканне на арэлях, катанне пасхальных крашанак і гульня чырвонымі яйкамі ў біткі, карагодныя гульні “Ой, старыц мой”, “Ішла вулачкай”, інш.
Адбыўся практыкум па засваенню некаторых народных гульняў. Клубныя работнікі з задавальненнем гулялі ў іх, засвойвалі новыя, успаміналі тыя, што былі знаёмыя з дзяцінства, але сталі напаўзабытыя за жыццё.
Думаецца, што набытыя веды і засвоеныя на практыцы матэрыялы паспрыяюць узбагачэнню святаў і абрадавых праграм у практыках клубных работнікаў, дапамогуць у арганізацыі дасуга, асабліва дзяцей, а самі гульні будуць успрыняты падрастаючым пакаленнем як маркер традыцыйнай культуры.
ВАЛЯНЦІНА МАРЧАНКА,
метадыст па традыцыйнай культуры