АД СЁННЯ і КОЖНУЮ СУБОТУ БУДЗЕМ ЗНАЁМІЦЬ ВАС з АДНОЙ ГЛАВОЙ ПАЭМЫ ДАЎНЯГА СЯБРА КЛУБА СТАНІСЛАВА Ш.
СЯБРЫ! ДАВАЙЦЕ ПАДТРЫМАЕМ НАШАГА ЗЯМЛЯКА З-ЗАМЕЖЖА !!!
Ад аўтара: Стась Высоцкі - першаая, аўтабіяграфічная паэма Станіслава Шастака, які выступае ў друку пад псеўданімам: Стась Высоцкі, па прозвішчы бацькі, вясковага скрыпача і таленавітага расказчыка, Яся Высоцкага. Аўтар паэмы - жыхар Германіі, дырэктар Цэнтра лазернай медыцыны (Неўрадавая Арганізацыя) пры Клініцы вочных захворванняў універсітэта г. Лейпцыга.
Ён з'яўляецца кіраўніком навукова -даследчай фірмы ТетраПДТ ГмбХ, якая займаецца распрацоўкай і прымяненнем метадаў Мінімальна-інвазіўнай і Фотадынамічнай тэрапіі, для лячэння раку і дэактывацыіі бактэрый, устойлівых да ўсіх антыбіётыкаў. Станіслаў Шастак з'яўлаецца кандыдатам фізіка-матэматычных навук і доктарам біяфізікі і эксперыментальнай медыцыны.
А яшчэ ён паэт... паэт па зове сэрца, якое поўнасцю, нягледзячы на вялікія адлегласці, належыць роднай Літве-Беларусі, яе мове, песьням і былінам! Адарванасць ад Радзімы, настальгія па родным і блізкім - вось галоўны пафас яго творчасці.
Станіслаў Шастак - вялікі аптыміст і гумарыст, назаўсёды зачараваны прыгажосцю прыроды, жыцця, мастацтва і жанчыны, якія з'яўляюцца невычарпальнай крыніцай яго натхнення. Добра ведаючы гісторыю роднага краю, гераічныя і трагічныя яе старонкі, паэт звяртаецца да іх у сваіх вершах, баладах і паэмах, удала спалучаючы рамантычны каларыт мінуўшчыны з фальклорнымі матывамі і сягоняшнім жыццём. Увесь жыццёвы шлях паэта, яго выжыванне і станаўленне і як паэта, і як вучонага, каларытна і з гумарам апісаны ім у яго паэме: Стась Высоцкі.
Дзякуй за ўвагу! Станіслаў Шастак
- Огиньский - Полонез ''Прощание с Родиной''
Ўжо больш, чым 43 гады,
З тае пары, як малады
Паверыў, што жыццё існуе,
Каб гарызонты адкрываць
І іх святло ў край родны несці,
Ад змен жыцця не адставаць,
У сваім саку не стыць на месцы,
А множыць досвед, што народы
Пазналі на шляху свабоды!
Я свет пазнаць хацеў не з кніг,
Жыццё пабачыць за мяжою,
Ці ўсюды мернаю хадою
Яно і там ідзе для ўсіх?
Бо змен не ведала сяло
Дні йшлі у небыццё паволі--
Іначай быць і не магло,
Як мне аб тым казалі ў школе,
Бо апякаецца ўрадІ маёй доляй акурат!
Бо будзе, як Савет Вярхоўны
Намеціць і запіша ў план,
Не турбаваўся каб Іван,
Як жыць, а план выконваў поўны!
Народ жа меў штодня турботы:
Дастаць якой дзе каўбасы,
Даюць дзе ялавыя боты
І плашч балонню для красы?
Хоць духата ў ім стаяла,
Ды тое маладосць трывала
.***
КНІГА І
1. Дзяцінства
Дзяцінства, яснае як сонца,
Чаму не доўжышся бясконца?
Чаму няма твае пары
Даўно ўжо на маім двары?
На ім бярозы, елкі ў неба
Растуць, як бы яно так трэба.
А на пляцы згарэўшай хаты
Расце высока дуб кашлаты.
Гамоніць з ветрыкамі ўранку
Ці ў голлі гойдае заранку,
Схавалася што ў яго шаты.
Вось выйшаў лось, і рык хрыплівы
Панёс вятрыска ў наваколле.
Прыцiхлі разам лес і нівы,
Бо лось чакаў адтуль адказу,
Каб канкурэнта ўбачыць зразу
Ды, пачасаўшы рог аб хвойку,
Адразу кінуцца ў бойку!
Вось так пішу і вокам бачу
Я хутар бабін, рэчку Начу-1,
З кілімам мяккім муражыным,
Затканым мятаю і цьмінам,
З чубкамі белае сівіцы,
З травою-слёзкай ля крыніцы
Ды з парасонам валяр'яны,
Якой, панюхаўшы, як п'яны
Заснуў у момант кот ля плоту.
Рачулка ў хустачцы чароту,
Стракоз чырвоных, сініх крылы,
То жоўтых i зялёных разам.
Пазбыўшы прыцягнення сілы,
Яны ў паветры віснуць часам!
Плывуць назад, пасля--ўбокІ заварожваюць тым зрок
Дзяцінства, што як іх крыло,
Няведама, куды сплыло....
1-Нача - рака ў Клецкім раёне, Мінскай вобласці. У яе наваколлі прайшлі дзіцячыя гады паэта #СтасьВысоцкі
З задавальненнем прачытала урывак з паэмы. Уявiла моманты i з свайго дзяцiнства. Шчыра напiсана, сардэчна. Чакаю працяг
Чытаю паэму з захапленнем)!