Andranik Ozanyan.

Bizim bildiyimiz “Qulağıkəsik Andranik” (Sağ qulağını Səlim adlı bir türk kəsib) SSRİ dövründə açıq açığına təbliğ edilməsə də Ermənistanda müstəqil dövlət qurulduqdan sonra cəsədi Parisdən Yerevana gətirilib, Meydanda heykəli ucaldılan, adı çəkiləndə türklərə nifrəti bir daha gücləndirən şeytanın özü olan Andranik kim idi əslində? Ona görə şeytan adlandırdım ki, öldükdən illər, əsrə yaxın zaman keçməsinə baxmayaraq onun insanların içinə saldığı nifrət toxumu gündən günə daha çox bəhər verir.Axı kim idi Andranik? Həqiqətənmi qəhrəman idi?
Yalançı tarixin saxta qəhrəmanları
1865-ci ildə Türkiyənin Qarahisar bölgəsində doğulan bu adam hərbçi olub. 26 yaşı olarkən "Hnçakyan" Partiyasına qoşulan Ozanyan İstanbuldakı "Lodos" meyxanasında sərxoş olub iki yunan gənclə səhərədək sevişdiyi üçün partiyadan qovulmuşdu.
O biabırçı hadisədən sonra partiya üzvləri Ozanyanı "mademuazel Andranik" adlandırmışdılar.
1895-ci ildə Qarsdan Sasuna yollanaraq Axbur Serob adlı erməninin qiyamçı dəstəsinə qoşulan və elə ilk gecədə Serobun çadırında "komandir"lə yatan Andranikin eşq macərası faş olmasın deyə 4 nəfər güllələnmişdi.
Onlar Serobla Andranikin gecə eyş-işrətini görmüş mühafizəçilərdi.
1900-cu ildə kürd ağa Bşare Xəlil erməni Serobu tələyə salıb başını kəsir. Osmanlı Türkiyəsinin sultanı Əbdülhəmid də bu əmələ görə Xəlil ağaya orden verir.
"Sevgilisi"nin öldürüldüyünü eşidən Andranikin üç gün-üç gecə ağladığı deyilir və bu barədə ermənilərin xüsusi "dastan"ları da var.. Serobun öldürülməsindən 8 ay sonra Andranik başının dəstəsi ilə Xəlil ağanın kəndinə girir. Kürd ağanı və onun 17 mühafizəçisinin öldürüldüyü həmin döyüşdə Andranik kürd Xəlil ağanın ordenini özü ilə aparır. Beləliklə Andranik, öz həmcinsi, daha doğrusu sevgilisi Serobun qısasını alır.
1907-ci ildə Daşnaksutyuna üzv olan Ozanyan burada da öz kimliyini göstərmişdi. Daşnaklar 1908-ci ilin yayında Ozanyanın sərxoş olub qadın paltarında meyxanada oynamasını, sonra da oradakı ermənilərə "Ahh, içim yanır - məni söndürən tapılarmı?!" deməsini ikrahla xatırlayırdılar.
Bu hadisədən sonra partiyadan qovulan Ozanyan altı il sonra yenidən Daşnaksutyun sıralarında bərpa olunur.
Onun zabit rütbəsi isə 1912-ci ildə Balkan müharibələrində türklərə qarşı vuruşması ilə bağlıdır ki, bu savaşlarda Bolqarıstan çarı Ozanyana polkovnik rütbəsi verir.
1915-ci ildə isə o, türklərə qarşı Dilman savaşında xüsusi, əlahiddə vəhşilik göstərdiyinə görə çar Rusiyasının iltifatını görmüşdü. Rusiya çarı II Nikolayın fərmanı ilə Andranikə Georgi Xaçı və general rütbəsi verilmişdi.
1927-ci ildə Fresno şəhərində ölən Andranikin ömrünün son günlərinədək hər gecə yatarkən qadın tumanı geyməsi barədə onun qulluqçularından biri, Repsime Yanusyan adlı qadının xatirələri var.
Və nə qədər "gözlənilməz" olsa da, Andranik Ozanyan passiv homoseksualist, yəni özü kimi "mavi"lərlə cinsi əlaqələr zamanı "qadın" olmağı sevən adam idi.
Üstəlik qoca yaşlarında o, 14 dəfə zöhrəvi xəstəliklərdən müalicə almışdı.
Bax budur erməni xalqının qəhrəmanı. Yalançı erməni tarixinə layiq saxta qəhrəman. Əslində əsas məsələ heç onun kimliyində də deyil. Onun kimi bir insanı xalqına sevdirən səbəbdə-qanında, ruhunda, qəlbində yer üzündəki bütün türklərə olan nifrət hissindədir. O qədər böyük nifrət ki, o nifrəti bütün xalqına paylaya bilmişdi. Yalançı tarixi olan bir xalqın yalançı qəhrəmanları olması təəccüblü deyil. Təəccüblü olan qədim tarixi və saysız qəhrəmanları olan xalqın unutqanlığı və laqeydliyidir. Unutqanlıq sözünü çox işlədirik son zamanlar. Bəlkə buna görə bir az kəsəri azalıb... Unutqanlıqdan daha çox laqeydlikdir bizim dərdimiz. Doğru deyiblər ki, nə qatil, nə satqın o qədər qorxulu insan deyil. Ən qorxulusu laqeyd olandır. Çünki qətl də, xəyanət də, bütün digər çirkinliklər də məhz laqeyd insanların gözləri qarşısında baş verir...