777 ანა

თავი 6
დღეები დღეებს მისდევდა. მე უკვე ცუდად ვიყავი. ყველაფრისადმი დავკარგე ინტერესი. თითქოს დავცარიელდი. კიდევ კარგი, გვანცა სოფელში იყო, თორემ ყველაზე მეტად ალბათ, ის დაზარალდებოდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ნელ-ნელა ვპატარავდებოდი, ვილეოდი.
ასე გაგრძელდა მთელი ორი კვირა. რატის ერთხელაც არ დასცდენია რამე, არც წარსულ და არც მომავალ შეხვედრებზე. ნამდვილი «იყო და არა იყო რა» გამოვიდა. ვერ ვეგუებოდი ამ სიტუაციას, მაგრამ ხმასაც ვერ ვიღებდი. ისიც არ ვიცოდი, რამდენის თქმის უფლება მქონდა, ან რა უნდა მეთქვა საერთოდ. შეხვედრის სურვილი თუ ჰქონდა, ჩემი შეხსენება რაში სჭირდებოდა?
ამასობაში გუგაც ჩამოვიდა ქობულეთიდან. ოთხშაბათი დღე იყო. კართან მისულს მისი გრუხუნა ხმა შემომესმა.
_ ამას ვის ხედავს ჩემი ცისფერი თვალები! _ აბობოქრდა ჩემს დანახვაზე, გაშავებული. ნამდვილ მულატს ჰგავდა, ლაპლაპას. ხელები გაშალა და შესახვედრად გამოეშურა, _ ან-ნა, ჩემო მშვენიერო, ჩემო ზღვაზეც კი დაუვიწყარო! _ გადამეხვია და თეატრალურად მაკოცა ჯერ ერთ, მერე მეორე ლოყაზე.
უცებ სახე თითქოს შეეცვალა, მხრებში ხელი ჩამავლო, ცოტა უკან გადაიხარა და გამომცდელად დამაკვირდა.
_ რა უქენით ამ ქალს? _ თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის, ისე მიმართა «დამსწრე საზოგადოებას».
თინიკოს და ინგას სიცილი წასკდათ გუგას მორიგი სეირის მოლოდინში. რატი ჩუმად იჯდა. თავისთვის.
_ ზნაჩიტ, ბუდეა-ა-ა! _ ჩაილაპარაკა გუგამ.
_ რა იყო, ბიჭო, რა ბუდე აღმოაჩინე ამისთანა? _ კისკისებდა თინიკო.
_ ამ ქალის თვალები ნამდვილი სევდის ბუდეა, _ გააგრძელა გუგამ, _ შენ შეყვარებული ხარ, ჩემო მშვენიერო, _ მწუხარე რაინდივით დაასკვნა.
გავწითლდი. ტყუილზე წასწრებული ბავშვივით შემიხურდა ლოყები. რა «ჟუკია»! ამას რას გამოაპარებ.
_ მე კი იქ ლექსებს ვწერდი შენზე და… _ შეყოვნდა, მერე მრავალმნიშვნელოვნად გააგრძელა, _ და მერე ჩემს ცოლს ვაკითხებდი.
აბა, სიცილი მაშინ უნდა გენახათ. მეც ვერ შევიკავე თავი.
_ მერე, რას ეუბნებოდი შენს ცოლს, ანას ვუძღვნიო? _ ვერ მოითმინა თინიკომ.
_ არა, შენზე დავწერე-მეთქი, ვეუბნებოდი. იმას ვუკითხავდი და ანას ვგულისხმობდი. შემფასებელი ხომ მჭირდებოდა. გინდათ, წაგიკითხოთ? _ უცებ «მადაზე» მოვიდა.
_ მიდი, აბა, _ შევაგულიანე მეც.
_ «ნუ დამაფიცებთ სხვას, მას დავიფიცებ ისევ», _ თქვა და გაჩერდა.
_ ეს რა, სათაურია? თუ სულ ეგ არის? _ ახლა გია დაინტერესდა.
_ არა, ეს ნაწილია.
_ თავი თუ ბოლო?
_ თავიც და ბოლოც.
_ ეგ როგორ? _ არ ცხრებოდნენ სიცილით ჩაბჟირებულნი.
_ როგორ და ჩვეულებრივად. ასე იწყება და ასევე მთავრდება.
ინგას ცრემლები სდიოდა სიცილისაგან.
_ შენ რა, მაშაყირებ? _ ავიმრიზე უცებ.
შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. ცოტაც და ალბათ, ავღრიალდებოდი. ისედაც შეძრული მქონდა სული. ახლა კიდევ დაცინვის ობიექტი ვხდებოდი.
შემატყო, რაღაც საშინელება რომ მემართებოდა და უცებ ნელა, დაბალი ხმით დაიწყო:
_ «არ საჭიროებს თქმას და აღარც ავხსნი მიზეზს,
ვერ გაგისწორებს თვალს, თუ სიყვარულით გიმზერს;
ნეტავ ვუყვარდე მას, როგორც მე მიყვარს ისე,
ნუ დამაფიცებთ სხვას, მას დავიფიცებ ისევ».
სიჩუმე ჩამოვარდა. ისე ლამაზად გამოუვიდა, ისეთი შთაგონებით კითხულობდა, სიამოვნება ვიგრძენი. რამდენი წელია, ჩემთვის ლექსი არავის მოუძღვნია. ახლა კი… მივუახლოვდი და მადლობის ნიშნად ვაკოცე.
_ თხუთმეტი წელია, ჩემზე ლექსი არავის დაუწერია, _ მადლიერი მზერით შევხედე.
_ თხუთმეტი წელია, ქალზე ლექსი არ დამიწერია, _ როხროხით გაიცინა.
_ აბა, რისი პოეტი ხარ, ბიჭო! _ შეარცხვინა თინიკომ.
_ ქალი უნდა იმსახურებდეს ლექსს. ის თავისით კი არ იწერება. მუზა სჭირდება.
_ ლიას კიდევ ჰგონია, რომ ეს მას მიუძღვენი? _ არ ცხრებოდა თინიკო.
_ აბა! _ თავმომწონედ გადახედა გუგამ.
_ რა გენაღვლება, დაწერ ანაზე და იგულისხმებ ლიას, დაწერ ლიაზე და იგულისხმებ ანას. რაღაც ლენინი და პარტიასავით გამოდის, აი! _ ეს რატი იყო. როგორც იქნა, ამოიღო ხმა.
_ საერთოდ, ქალებს საზიარო არაფერი უყვართ, ჩემო გუგა, მაგრამ ამჯერად მე თანახმა ვარ. თუ ლიაც არ იქნება წინააღმდეგი, გვქონდეს ერთი საზიარო ლექსი. ჩვენ ხომ ორივენი პირველები ვართ შენთვის. მეც ხომ გიყვარვარ? _ მხიარულად ვკითხე.
_ აბა რა!
_ ლიაც ხომ გიყვარდა ერთ დროს ჩემსავით?
_ მიყვარდა.
_ ჰოდა, აბა რა განსხვავებაა ჩვენ შორის?
დიდი მხიარულება ატყდა. გუგას გამოჩენამ თითქოს ცოტათი გამახალისა.
გადავწყვიტე, საბოლოოდ შევგუებოდი ჩემს სიტუაციას და გულთან ახლოს არ მიმეტანა დარდი. არადა, როგორ მენატრებოდა… თვალწინ სულ ძველი შეხვედრები მედგა. გამუდმებით მის სურნელს ვგრძნობდი. მუშაობითაც უხალისოდ ვმუშაობდი. თითქოს ჩემს ჯინაზე, ვიღაცის ისეთ უხეირო რომანს ვბეჭდავდი კომპიუტერზე, გულზე ვსკდებოდი. სტილურ გასწორებას საერთოდ არ ექვემდებარებოდა. აბდაუბდა წინადადებებით იყო სავსე. შესვენებაზე ვეღარ მოვითმინე, დავავლე დედანს ხელი და რატისთან შევაჭერი.
_ მე ამის შეყვანა არ შემიძლია, უფროსო! _ გაოცებულმა შემომხედა.
_ რა მოხდა?
_ რა და ამ რომანის სტილის გასწორება შეუძლებელია.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ ამის დამწერს ქართული საერთოდ არ ესმის. «ნი ტო, ჩტო», არ იცის, არ ესმის საერთოდ. გაგებაში არ არის.
_ რა პრეტენზია გაქვს, კონკრეტულად შეგიძლია ამიხსნა? _ გაღიზიანება დაეტყო ხმაში.
_ აჰა, წაგიკითხავ რამდენიმე წინადადებას და შენ თვითონ მიხვდები: «იმის თავში ბრწყინვალე აზრებმა მოირბინეს»; «ანდროს მომავალი იურისტის სანდომიანი ელფერი გადაჰკრავდა»; «ჯიბეები ამოიპირქვავა» და რა ვიცი, რომელი ერთი წავიკითხო! _ უკმაყოფილოდ წავიწუწუნე.
_ მართლა ასე წერია?
_ აგერ არის და ნახე. თან გამაფრთხილა, მე ჩემი სტილი მაქვს და ცოტა მსუბუქად ჩამისწორეო. წარმოგიდგენია?
_ დაურეკე და აუხსენი. არა, ჯობია, მე დავურეკო. რას იტყვი?
_ ჩემთვის სულერთია, _ ნაღვლიანი ხმა გამიხდა. _ ისე, რა მაგის პასუხია და ერთი კვირით სოფელში მინდა წასვლა. ბავშვი მომენატრა. რა ვიცი, თუ მოხერხდება. შვებულება ვიცი, ჯერ არ მეკუთვნის, მაგრამ… _ მორიდებით შევბედე.
_ ვნახოთ, ანა. ახლა ისეთი პერიოდია, ყველას შვებულება უნდა. თუმცა, ერთი კვირა არაფერს წყვეტს. ვინმეს მოვიყვან შემცვლელად… მაგრამ… მერე? არ გეშინია? _ ეშმაკურად გამომხედა.
_ რისი? _ ვითომ ვერ მივუხვდი.
_ შემცვლელის. თუ ესეც სულერთია შენთვის? ჰა?
_ არა, ეგ არ არის სულერთი.
_ მერე? რატომ აღარ მითანმხდები შეხვედრებზე?
_ მე-ე? როდის გითანხმდებოდი, რო?
_ რატომ, შენ რომ შემითანხმდე, არ შეიძლება? მე კი მეგონა, უკვე აღარ გიხაროდა ჩემთან ყოფნა, აღარ გაინტერესებდი.
რა საძაგელია! აქეთ გადმომაბრალა! ელაპარაკე ახლა ამას!
_ ესე იგი, პარასკევს მოხვალ? დაგელოდო?.. რა კარგია.
საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი. ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა, რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი. ვითომ შევეცოდე? თუ საკუთარი გრძნობები გააკონტროლა?
ამ კითხვაზე კონკრეტული პასუხი ვერც ვერასდროს მივიღე.
7 7 7
რატის მოულოდნელმა შემობრუნებამ საგონებელში ჩამაგდო. მისი საქცელისთვის ახსნა ვერ მომეძებნა. გადავწყვიტე, პარასკევს ყველაფერი მეთქვა მისთვის. ერთხელ და სამუდამოდ გამეგო, გაგრძელდებოდა ჩვენი ურთიერთობა, თუ შეწყდებოდა. ვეტყვი, რომ მიყვარს. დანარჩენი თვითონ გადაწყვიტოს. თუ მიტოვებაა, ბარემ ამ ეტაპზე სჯობს. ეგ რომ ციცინათელასავით ხან «გამოანათებს» და ხან _ არა, ეგრე სადაა? თან ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე!
პარასკევს საგანგებოდ გამოვიპრანჭე. მოკლე, უმკლავებო სარაფანი მეცვა, სალათისფერი. ჩემი თვალების ფერს უხდებოდა ძალიან.
ჩვეული სიჩქარით ავირბინე ექვსი სართული. კარი ღია დამხვდა, როგორც ყოველთვის. ოთახში შევედი, გასაღები გადავტრიალე შიგნიდან და რატის დავუწყე ძებნა. საძინებელში რომ შევედი, თვალები დავაჭყიტე _ ლოგინში იწვა და ეძინა… არც კი შემომეგება. შეიძლება არც ეძინა…
ახლოს მივედი და ლოგინთან მუხლებზე ჩავჯექი. სახე სახესთან მივუტანე. თანაბარი სუნთქვის ხმა მესმოდა. ლოყაზე ვაკოცე. ლოგინის ტემპერატურა ჰქონდა, თბილი, თბილი… არა, უფრო ცხელი… შეირხა, თვალები თითქოს ძალით გაახილა, გემრიელად გაიზმორა და მკლავებში მომიმწყვდია. დილის კოცნით დამაჯილდოვა და ჩამჩურჩულა:
_ ჩქარა გაიხადე და შემოხტი.
საწოლზე ჩამოვჯექი და გახდა დავიწყე. თან ღიმილი არ მშორდებოდა სახიდან…
კმაყოფილი, ბედნიერი.
რა ცოტა მყოფნის…
შემეცოდა საკუთარი თავი.
გავშიშვლდი, სარჭით მაღლა აწეული თმა ჩამოვიშალე და გარდიგარდმო გადავწექი საწოლზე. ასე, შიშველი.
რატი წამოიწია, ხელი ჩამომისვა მკერდზე, მუცელზე, თეძოებზე…
_ ჩემი ალერსიანი, ნაზი მხეცი, _ მითხრა, იღლიებში ამომდო ხელები და თავის გვერდით მიმაწვინა, _ რა კარგი ხარ, რა სანატრელი… _ ჩურჩულებდა და ისე მოწყურებულად მკოცნიდა, როგორც დიდი ხნის მონატრებული.
_ როგორ მომენატრე, _ თქვა უცებ.
_ მე უფრო მომენატრე, _ არ დავუთმე.
ასეთ დროს თითქოს ერთი ვხდებოდით.
ერთი მთლიანი.
თითქოს მთელის ორი სხვადასხვა ნაწილი შეაერთეს და გაამთლიანეს.
ასეთი შეგრძნება მეუფლებოდა…
…ორივენი გულაღმა ვიწექით. რატი სიგარეტს ეწეოდა.
_ ესე იგი, შენ უფრო მოგენატრე, არა? _ გამომხედა.
_ აჰა.
_ შენ რა იცი, მე როგორ მომენატრე?
_ ვიცი და მე იმაზე ათასჯერ უფრო მომენატრე.
_ ვივაჭროთ?
_ ვივაჭროთ.
_ კარგი. მაშინ მითხარი, როგორ მოგენატრე?
_ როგორც «დაჭრილი ირმების გუნდს წყარო ანკარა», _ სიცილი დავიწყე.
_ მე კიდევ, ძალიან მომენატრე, _ სერიოზულად მითხრა.
_ რაღაც არ გეტყობოდა, უფროსო, _ ჩავუნისკარტე.
_ ახლა სამსახურში ხომ არ დავიწყებდი ამის გამომჟღავნებას. შენ ხომ იცი ჩემი მეთოდები… არაფერს ვიმჩნევ გარეგნულად.
_ მე შენ მიყვარხარ, რატი, _ დავაჯახე უცებ.
თითქოს გახევდა.
სულ რამდენიმე წამით.
მერე დინჯად მოაბრუნა თავი ჩემკენ, ცოტა ხანს უხმოდ მიყურა.
არ გავნძრეულვარ.
არც შემიხედავს.
მერე იდაყვზე წამოიწია, ზემოდან დამხედა:
_ გაიმეორე, რა თქვი?
_ მიყვარხარ… უსაშველოდ… ეს არის და ეს, _ ძალიან მშვიდი ვიყავი. მე თვითონ მიკვირდა.
_ ახლა ისტერიკებსაც დამიწყებ, ალბათ!
გამეცინა. ყელზე მოვხვიე მკლავები და თითქმის ჩურჩულით ვუთხარი:
_ ვერ ეღირსები. არ მჩვევია ეგეთები! _ და ტუჩებში ხმაურით ვაკოცე.
_ კი მაგრამ, ანა, შენ ხომ გახსოვს ჩვენი შეთანხმება?
_ მახსოვს. თან ძალიან კარგადაც.
_ მერე? შენ რომ «კონტრაქტის» ყველა პუნქტს არღვევ?
_ ეს პუნქტები თავიდანვე იყო დარღვეული, მაგრამ მაშინ არ შემეძლო სხვანაირად. არ მინდოდა შენი დაკარგვა.
_ ჰო მაგრამ, მაშინ რაც გითხარი, აღარ გახსოვს?
_ მახსოვს, მაგრამ მაშინ სულ გკარგავდი. ახლა რაღაც მაინც დამრჩება.
_ როდიდან დაიწყო ეს ყველაფერი?
_ პირველივე დღიდან.
_ ნუ მაბოლებ!
_ თუ დამიჯერებ, ასეა, თუ არადა, როგორც გინდა. ამას ახლა აღარა აქვს მნიშვნელობა.
ისევ გულაღმა გაწვა.
ჭერს შეაჩერდა.
როგორც ჩანდა, საფიქრალი გაუჩნდა.
8 8 8
_ ლექსების წერა ხომ არ დაგიწყია, მშვენიერო? _ გუგამ მხარზე გადამხვია ხელი და გვერდით მომიჯდა.
_ საიდან მოიტანე? _ ბეჭდვა არ შემიწყვეტია, ისე შევუბრუნე კითხვა.
_ რა ვიცი, როგორც წესი, შეყვარებულები ლექსის წერას იწყებენ ხოლმე, _ მისგან მსუბუქი აგრესია ვიგრძენი.
_ მერედა, ვინ გითხრა, რომ შეყვარებული ვარ? _ შევეშვი კლავიატურას და შემოვტრიალდი.
_ ო-ო-ო-ო! შენ თვალები გყიდიან, მშვენიერო ა-ნ-ნ-ა, შენი ლამაზი, მოღალატე მწვანე თვალები… დიდი ხანია?
_ ბავშვობიდან იქა ვზივარ, სიყვარულის ჭურში, _ ვცადე გახუმრება.
_ კარგი, კარგი. ვხედავ, არ გინდა ამ თემაზე საუბარი, ხომ ასეა? არ გინდა, ნუ გინდა. ეგრე იყოს. იმედია, მე არ ვიქნები ის ბედნიერი, არა? ა ჟალ!.. რას ბეჭდავ?
_ რაღაც რომანია, «ორნი სოფელში».
_ რა-ა? «ორნი სოფელში»? სათაურს არა უშავს, _ გაურია ირონია, _ კარგად იკითხება?
_ უჰ! ძვირფასად! ნამდვილი ინდური ფილმია ქაღალდზე გადატანილი. ორი «პაბეგში» მყოფი ქურდია, ჯაბუ და ჯიბუ, რომლებიც სვანეთში იმალებიან.
_ აუ ჩემი! სვანებზეა, ტო! მაჩვენე, ერთი! _ დედანს ხელი დაავლო და ჩახედა.
_ «ჯაბუ ქალის დანახვაზე ჩაიღვენთა». უ-უ-ჰ-ჰ-ჰ, რა წინადადებაა!
_ ნუ იტყვი. ერთი კვირაა, დამტანჯა. თან სტილი არ სწორდება საერთოდ.
_ ავტორი ვინ არის?
_ ვიღაც კაცია, ივრისპირელის ფსევდონიმით, ჭაღარა. მე ფეჩისპირელი დავარქვი. მაგარი დეგენერატია. აბსოლუტურად გლუვი ტვინი აქვს, უნაოჭო.
_ დედას გაფიცებ! ვიცი, ეგ ვინც არის. მაგის ფერადი ოჯახის დედა ვატირე! _ შუბლში შემოირტყა ხელი გუგამ.
_ რას ჰქვია «ფერადი»?
_ რას ჰქვია და ბიჭი ცისფერი ჰყავს, გოგო კი ვარდისფერი.
_ ო-ო-ჰ! შენც იტყვი ხოლმე, რა! საიდან მოგაქვს ასეთი ჭორები!
_ ჰა, რა ქენი, ბიჭო, კიდევ ვერ შეაბი ეჟვანი ამ ქალს? _ რატიმ თითი მომაჭირა ზურგზე და მეორე ხელი გუგას დაჰკრა ბეჭზე.
_ ვჩალიჩობ, მაგრამ არაფერი გამომდის. ნამდვილი «შაითანკაა».
_ კი, მაგაში გეთანხმები, _ გაიცინა, _ შებმა ერთია და მერე ხომ იცი ქალების ამბავი. «მერე იწყება თავდავიწყება». მიყვარხარ და უშენოდ არ შემიძლია და არიქა, ჭკუა მეკეტება შენზე და რა ვიცი… უბერავენ. მარტივით იწყებენ ჭირვეულობას. მერე კი უნდა უგორო კოჭი, _ ცერა თითის ზურგი ჩვეულებისამებრ გადაისვა წარბზე.
_ მერე, შენც რას უგორებ, ადექი და დაადე… ერთხელ და სამუდამოდ. მაგაზე ადვილი რა არის! _ მზერით გავხვრიტე დირექტორი.
_ ეგრე ყველა კაცს კი არ შემიძლია, _ გაშალა ხელები გუგამ, _ მაგალითად, მე… ქალს, ძმაო, დიპლომატიურად უნდა მიუდგე. მით უმეტეს, ასეთ დროს. უნდა თანაუგრძნო, შენც უნდა აღვარღვარო ცრემლები, უნდა დაუყვავო, ყვაა, ყვაა და რამე-რუმე. როგორც საჭიროება მოითხოვს.
_ მორჩით ახლა ბაზარს. მე სამუშაო მაქვს, _ გავაწყვეტინე ორივეს.
_ შენ რა სულ რომანებზე მუშაობ. კაცებზეც რომ იმუშაო, არ შეიძლება? _ არ ცხრებოდა გუგა.
ისევ გადამხვია მხარზე ხელი.
_ ნუ «ბლატაობ». მე ჯერ არ დამიმშვენებია შენი სახელოვანი ქალების არასრული სია, _ ღიმილით მოვიშორე მისი ხელი.
_ აუ, რატი, რა უნდა მეთქვა, _ გუგამ სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი. _ კაროჩე, ერთი კრებული კიდევ გავამზადე, უნდა დამიბეჭდო.
_ რაზეა ბაასი, მაიტა, _ ძველი ბიჭივით დათანხმდა რატი.
_ რა ჰქვია? _ დავინტერესდი.
_ «ლტოლვილების ქვეყანა».
_ შენ რა ძაან სოციალურში გადავარდნილხარ! _ სიცილი ვერ შევიკავე.
_ რა ვქნა, ძმაო. აბა სულ ფოთლებსა და წვიმაზე ხომ არ დავწერ, _ ნირი წაუხდა.
_ წერე, წერე, ჩემო გუგა, წერაობა კაი საქმეა, _ მრავალმნიშვნელოვნად უთხრა რატიმ და მხარზე მოუთათუნა ხელი.
ამ დროს ის მართლა ფეჩისპირელი შემოვიდა. ამ გაგანია სიცხეში პიჯაკი ეცვა, შიგნიდან კი შავი სვიტერი მოუჩანდა.
_ სეზონის გიჟი, _ ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გუგამ და სასწრაფოდ «აორთქლდა».
რატიმ ხელი ჩამოართვა «მწერალს» და მოიკითხა.
_ როგორ მიდის ჩემი წიგნის საქმეები, ქალბატონო ანა? _ ოფლი მოიწმინდა და ხვნეშით დაეშვა სკამზე.
_ არა უშავს, _ საშუალო პოზიცია ვარჩიე.
_ ეს ჩემი მეოცე რომანია, საიუბილეო.
_ ნამდვილად მოსალოცი ამბავია, _ მომხიბვლელად გავუღიმე. «ღმერთო, რა დავაშავე», _ გავივლე გულში.
_ ეს თქვენ, _ პაპკიდან «ბამბანერკა» გააძრო, _ ტკბილ ქალს ტკბილი შიკოლატი.
_ გმადლობთ, რატომ წუხდებოდით, _ ახლა მთლად დავდნი, _ დღეს მოვრჩები, ბატონო ბონდო და ხვალ დილით შეგიძლიათ წაიღოთ, ამობეჭდილს დაგახვედრებთ.
_ კი ბატონო, როგორც მეტყვით. მე არსად მეჩქარება, _ მორჩილად დამთანხმდა «ფეჩისპირელი» და ხაზგასმული თავაზიანობით დაგვემშვიდობა.
7 7 7
ჩემი და რატის განახლებული შეხვედრები გრძელდებოდა. შეიძლება ითქვას, წარმატებითაც. ხან კვირაში ერთხელ, ხანაც ორ კვირაში ერთხელ ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას. იმის შიში, რომ რატი ჩემი «აღსარების» შემდეგ მიმატოვებდა, არ გამართლდა.
სიგარეტივით ჩვევად ექცა ჩემთან «გორიალი».
მეც შევეგუე ამგვარ ყოფას. ხელი ჩავიქნიე _ არ ვუყვარვარ, ნუ ვუყვარვარ. რაც მთავარია, ხომ ვხვდებით ერთმანეთს. თუმცა, ასეთი დამოკიდებულებაც არ მაკმაყოფილებდა.
თითქოს რაღაც მაკლდა.
ვერ ამოვავსე სიცარიელე.
_ ანა, «ზაჟიგალკა» გაქვს? _ თინიკო მომიახლოვდა.
_ არა, თინი, არა მაქვს.
_ ჩემი დაიშალა პაჭიკოს გარმონივით. რა უბედურებაა. ნინოს ამბავი გაიგე? _ უცებ მომიტრიალდა.
_ ვინ ნინოსი? _ გულმა რეჩხი მიყო.
_ რატის ნინო, არ გახსოვს? გათხოვილა.
_ რას ამბობ! როდის? _ ვერ მივხვდი, მეწყინა თუ გამიხარდა.
_ ვიღაც პარლამენტარს გაჰყოლია. თავის ჭკუაში, ვითომ უშველა თავს. რას ვიფიქრებდი. შტერი გოგო. ხომ ვიცი, ახლა მაგას რატის ჯინაზე გააკეთებდა. არადა, ვერ გავიგე, რა მოხდა მაგათ შორის. რა სულელები არიან ეს გასათხოვარი ქალები. თაგვი რომ იქექება ბუნკერში, ისე ეძებენ საკბილოს. მოუვლით თავში რაღაც, დაკრავენ ფეხს და… ჰაიდა-ა-ა! იმას კი არ ფიქრობენ, რა მოყვება უსიყვარულოდ გათხოვებას. ვის ეჯინავები, რომ ეჯინავები. გაიჩენს საყვარელს ერთ-ორ წელიწადში და მეყოლე ვარდივით.
_ რა აუცილებელია… ლოგინი აახლოებს ცოლ-ქმარს, _ ჩამიწყდა ხმა.
_ გეგონოს შენ! მაგნაირი ნაბიჯის ბოლო ეგ არის. მე ხომ ვიცი, _ ჩაიქნია ხელი, _ მერე სხვა აღარაფერი რჩება. ერთი მაგის ტვინში ჩამახედა.
_ რატიმ იცის? _ შევაპარე.
_ რა ვი, იცის ალბათ. ამ ქალაქში რა დაიმალება.
ერთი სული მქონდა, როდის მოვიდოდა რატი… ჩვეულებრივად შემოვიდა. მოგვესალმა, თვალი ჩამიკრა და მანიშნა, ყავა მომიდუღეო.
მოვუდუღე.
შევუტანე.
_ როგორა ხარ, უფროსო? _ ვითომ არაფერი.
_ სტამბოლის კაჟივით, _ თავისსავე ნათქვამზე გაეცინა, _ შენ როგორ ხარ, ჩიტო? _ ამომხედა.
«როგორც ჩანს, ჯერ არ იცის», _ ამან ცოტა შემაშფოთა. ახლა ამის ხასიათის ცვალებადობა მინდა?
_ მეც დაახლოებით ასე, _ შევცინე და ყავის ფინჯანი ფრთხილად დავუდგი წინ.
შიშველ წვივზე ხელი ჩამომისვა.
_ ვარდისფერი პანტერა, _ მითხრა და ცალი თვალი მოჭუტა.
ვარდისფერი კაბა მეცვა, ლიკრის, მოკლე, გულამოღებული და წელში გამოყვანილი. შემათვალიერა.
_ გიხდება, მაგარი ხარ! _ მოწონების ნიშნად ცერი შემართა.
_ მაგარი «შტუჩკა», არა?
_ მე ეგ არ მითქვამს, არა გრცხვენია? _ საყვედურით აიბზუა ტუჩი, _ მოხვალ პარასკევს?
_ რა ვიცი, მოვიდე?
_ აბა?! რას ჰქვია, არ მოხვიდე. ვეღარ ვითმენ უკვე. ორი კვირა გავიდა. რაღაც მომენატრე, ხომ იცი. შენ?
_ მეც, _ ძლივს გავიგონე ჩემი ხმა.
დატოვეთ კლასი