777 იზაბელა

თავი 4
საავადმყოფოში იწვა ისევ..მეშვიდე დღე და ისევ ის ფერი, საშინლად თეთრი ფერი ჰქონდა გოგოს, რომლის შავგვრემანი სახეც ბევრს უბინდავდა გონებას.. გადასხმები, წამლები და ათასი რამ..ყველა მასთან იყო, ყველა ამხნევებდა, თავს დასტრიალებდნენ, მას კი თითქოს სიცოცხლის ხალისი დაეკარგაო. ფანჯრისკენ იყურებოდა, ხელები თავქვეშ ამოედო და ფეხები მოეხარა.. მოწყენილი სახით რაღაცაზე ჩაფიქრებულიყო, როდესაც პალატის კარები ხმაურით გაიღო..
-პარა რამ პამ პააამ! ჩვენც მოვედიით!! როგორხარ კუუს??
_კარებში თამო შემოვიდა, უკან თაზო, ლიკა, თაკო და იკა შემოჰყვნენ..
-ჩემი ტთბილი ხალხი, როგორ მომენატრეეთ..
_სიხარული მაშინვე დაეტყო სახეზე, ლოგინზე წამოჯდა და ყველას მაგრად ჩაეხუტა..
-ეს ბუშტები და დათუნიები სად დაგიწყოთ? ძალიან მალე უნდა გამოჯანმრთელდე! ახლა შენ მთავარი როლი უნდა მოირგო..
-რა როლი?
-გახსოვს პროეტის წამოწყება რომ გინდოდა? პროექტი სახელად "ფერადი გულები"
-მახსოვს? მაგას როგორ დავივიწყებ.
-მოკლედ, ერთი ძალიან კარგი კაცი ვნახეთ..სოციალურ ქსელში განვათავსეთ პროექტის არსი და მიზანი, სწორედ იქ გამოგვეხმაურა და სრული თანხით გვაფინანსებს..
-ვაიმეეე!! არ მჯერაა.. ნუთუ შესაძლებელია? ანუ შევძლებ, რომ ბავშვებს გულები გავუთბო, მოხუცების დანაოჭებული ხელები მაგრად ჩავიკრა გულში და თვალიდან ბედნიერების ცრემლები მოვწმინდო.
-შეძლებ იზაბელა შეძლებ! ათასობით ადამიანი გამოგვეხმაურა..ბანკში ანგარიშიც კი გავხსენით და ყოველ დღე 1000 ლარამდე მაინც შემოდის..ერთმა 15000-იც კი ჩაგვირიცხა..
-ზღაპარია? არა მგონი სიზმარში ვარ ხო?
-სახალხო დამცველსაც კი ვესაუბრეთ..მას მივაწვდით ინფორმაციებს და ყველანაირად გვერდით დაგვიდგება..
-იცით როგორი ბედნიერი ვარ? ვერ აგიღწერთ..
_ცრემლები წამოუვიდა, ყველა ეხვეოდა, გეგმებს აწყობდნენ და საოცრად დიდ სტიმულს აძლევდნენ.. თითქოს იზაბელაც კარგად იყო უფლება, რომ მიგეცათ მაშინვე ადგებოდა და საქმეს შეუდგებოდა..
ყველა წავიდა იკას გარდა..იზას ფეხებთან დაჯდა და უყურებდა მის ბედნიერ სახეს..
-გინდა გაგახარო?
-კი ძალიან.
-შეყვარებული ვარ!
-რაა? ვისზე?
-ნათიაზე, ჭკუიდან მშლის ეგ გოგო.
-ნათ . .ნათიაზე?
-ჰო რა იყო? არ გაგიხარდა?
-დავიბენი, კი როგორარა გამიხარდა..
_და ვინ იცის რას გრძნობდა იმ ღიმილიანი სახის უკან.. ერთი სული ჰქონდა ირაკლი როდის წასულიყო, რომ ტირილით ემოციებისგან დაცლილიყო..უღიმოდა და უსმენდა როგორი ემოციით საუბრობდა ნათიაზე.. ალბათ მალე ტირილსაც დაიწყებდა, რომ არა მირას და ლადოს შემოსვლა პალატაში..
-დედიი როგორ ხარ?
-ასე ჯერ არასდროს არ ვყოფილვარ. არვიცი როგორ გითხრა.
-მოხდა რამე?
-სულ რაღაც 8 თვეში და ან ძმა გეყოლება .
-რაააა?
_გაოცებული სახით უყურებდა მირას და ლადოს გაბრწყინებულ სახეებს.. აი მაშინ კი ნამდვილად ვეღარ შეიკავა ცრემლები და ატირდა..
-დედი რამოხდა? გაწყენიე? მაპატიე გთხოვ..
-რასამბობ? რა წყენა დედა! უბედნიერესი ვარ.. არც კი იცი ახლა რას ვგრძნობ, შენს მაგივრადაც მიხარია..მიხარია, რომ აღარ ვიგრნობ იმ სიცარიელეს შენს გულში, რომ იყო და თვალებში ირეკლებოდა..
-ყველაზე ტკბილი მყავხარ შენ იცი? რომარ გვეპოვე რამოხდებოდა ნეტავ?
-ალბათ ახლა ჩამოყალიბებული მეძავი ვიქნებოდი..
-ჩშშ! აღარ გაიმეორო ეს გთხოვ..შენ ჩვენი გოგო ხარ და მუდამ ასე იქნები..
-მაბედნიერებთ მე თქვენ! დეკო გთხოვ ექიმს უთხარი გამწერონ რა! აღარ შემიძლია..
-ხვალ ანალიზებს გაგიკეთებენ და თუ ყველაფერი ნორმაში იქნება გამოგწერენ?
-მართლა?
-ხო დე, ახლა წავალთ ჩვენ.
-ირაკლიც წაიყვანეთ..
-არა მე დავრჩები.
-ისედაც აქ ხარ სულ და წადი.
-არა! ჯერ კიდევ მაქვს შენთვის მოსაყოლი რაღაცეები..
-კარგი დეე ჩვენ წავალთ მაშინ.
-კარგი..დეე...თავს მიხედე გთხოვ..
-გავაგრძელო მოყოლა?
-როგორც გინდა
-ნუ მოკლედ სულ მასზე ვფიქრობ, ისე უცებ მოხდა ყველაფერი.
-დარწმუნებული ხარ, რომ გიყვარს?
-არვიცი რა დავარქვა სხვა სიყვარულის გარდა
-იქნებ გატაცება?
-25წლის ბიჭი გატაცებას და სიყვარულს ვერ ვარჩევ?
-ხო რავი..
-რატომ მოიწყინე?
-ცოტა დავიღალე დღეს..
-გინდა ჩაგეხუტო და ისე დაიძინო?
-არა! გთხოვ წადი
-რაგჭირს პატარავ?
-მარტო მინდა ყოფნა და დასვენება..
_მეორე დღეს საავადმყოფოდანაც გაწერეს..არავის იკარებდა, განსაკუთრებით ირაკლის..სულ თავის ოთახში იყო ჩაკეტილი და ტიროდა ან წერდა.. წერა დაიწყო..ერთი ლამაზი ბლოკნოტი აიღო, წარწერა გაუკეთა
"საიდუმლოდ ტრფობის ჩანაწერები" და ყველა თავის უთქმელ გრძნობას შიგ მოუყარა თავი..
...
_საათს დავხედე 00:35-ია უკვე.. ვერ ვისვენებ, უცნაური გრძნობა მაქვს.. ასეთი სურვილი არასდროს მქონია. სურვილი დამერეკა და გამეღვიძებიე. ვიცი დაღლილი ხარ, გეძინება საშინლად, მაგრამ ეგოისტი ვარ. იმდენად ეგოისტი რომ ახლა შენი გაღვიძებისთვის სიცოცხლეს დავთმობდი..უბრალოდ ახალგაღვიძებული, თმააბურძგნული არეული სახით და არაამქვეყნიური გამომეტყველებით მენახე და მეტი არაფერი მინდოდა ბედნიერებისთვის..ვიცი გამიბრაზდებოდი, ბუზღუნს დაიწყებდი და მისაყვედურებდი..მეკი საპასუხოდ შენს ლოყებს ხელებში მოვიქცევდი და გაკოცებდი..წამს გავაჩერებდი რომ შემეძლოს..წუთს საუკუნედ გავწელავდი და სიცოცხლეს ცისარტყელას ფერებით დაგიხატავდი....
საშინლად არგიყვარს როცა გაღვიძებენ, მეკი ვინიცის რამდენჯერ ავიღე ტელეფონი ხელში, რამდენჯერ წავშალე აკრებილი ესემესი..რამდენჯერ მოვედი შენს კართან და უკან დავბრუნდი ისევ..გამოვიფიტე სულიერად, მჭირდები ყველაზე მეტად..ცალკე შენი სიახლოვე მკლავს და ცალკე შენი სიშორე მანადგურებს..პირველად ვამბობ, პირველად ვაღიარებ, რომ შემიყვარდი..თანაც ისე შემიყვარდი, რომ ყველანაირი გზა მოვჭერი შენი გადაყვარების..
_თითქმის ყოველ ღამე სეირნობდა, სახლში ღამის სამ-ოთხ საათზე ადიოდა, დილით ათზე დგებოდა და თამოსთან ერთად პროექტზე მუშაობდა..ყველა დღე ერთნაირად ვითარდებოდა..თითქოს რიტმულ ციკლში იყო ჩამბული და ვერ არღვევსო..ერთ დღესაც გადაწყვიტა თავისი პრობლემის პირისპირ დამდგარიყო..აღარ ემალებოდა ირაკლის..უემოციოდ უსმენდა მის ლავ სთორს და გეგმაც დაისახა..არ დაეთმო საყვარელი კაცი, როგორც არ უნდა მიეღო ის, მისთვის უნდა ებრძოლა..სიყვარულში და ომში ყველა ხერხი გამართლებულია-ო ფიქრობდა..განსაკუთრებით თავდაჯერებული გახდა..მირას რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა, საშინელი ტოქსიკოზი, ლადომ შვებულება აიღო და დასასვენებლად წაიყვანა თავიანთ აგარაკზე ურეკში..
სახლის საქმეებს აკეთებდა როცა მობილურმა დაურეკა..
-იზაბელა გცალია?
-თაზო რამოხდა? სახლს ვალაგებ და..
-ამოვალ შენთან და მოგიყვები..უნდა დამეხმარო რა ძმურად..
-თუ შემიძლია რა პრობლემაა.
_რამდენიმე წუთში თაზოც ავიდა.
-აბა მომიყევი რა ხდება.
-თაკო მიყვარს და ზედაც არ მიყურებს. ვიცი, რომ მოვწონვარ. ვხვდები მაგრამ რატო იქცევა ასე ვერ გავიგე. დღეს წვეულებაა, ჩვენი ჯგუფელის დაბადებისდღეა და ყველა დაპატიჟებული ვართ.
-იკაც?
-კი და იკაზე გელაპარაკები?
-კარგი და მე როგორ უნდა დაგეხმარო..
-დღეს ჩემთან ერთად უნდა წამოხვიდე, ყველაზე ლამაზი უნდა იყო და მეც ისე მოვიქცევი ვითომ ვგიჟდები შენზე..
-მაწყობს მეც..არარის პრობლემა..
-უი, გაიგე იკაზე და ნათიაზე?
-რა?
-შეყვარებულები არიან. იკა იძახის მალე ქორწილშიც გაქეიფებთო.
-ვნახოთ როგორ გვაქეიფებს.
-რათქვი?
-არაფერი. კარგი 6-ზე გამომიარე და წავიდეთ.
_გამოიცვალა, ჩანთა აიღო და საშოპინგოდ წავიდა.. ბოლოს მანიკური, პედიკური, ვარცხნილობა და მაკიაჟი გაიკეთა.. სახლში ჩუმად აიპარა ვინმეს, რომ არ დაენახა და კაბაც ჩაიცვა..მისი სიშველი სხეულის ნაწილები ისე გამომწევად ჩანდნენ, ნებისმიერ კაცს დააკარგიებდა ჭკუას.. ზურგი მთლიანად ამოღებული, მკერდთან ჩაჭრილი და გამჭვირვალე გიპიურით გაკეთებული ნაჭერი მაინც ვერ მალავდა მის მკერდს..მარცხენა მხარედ საკმაოდ აჭრილი..გრძელი, შავი ბრჭყვიალა კაბა იყო.. სახის ყველა ნაკვთი ჰქონდა გამოკვეთილი მაკიაჟით. თმა მაღლა აწეული და მთლიანობაში მართლაც რომ საოცრება იყო..თაზომაც დათქმულ დროს მოაკითხა. მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ..
-წვეულება ევროპულ სტილშია.
-ანუ კუჭი უნდა გამიხმეს შიმშილით?
-მე გაჭმევ რამეს, არ ინერვიულო.დღეს ისეთი შეუდარებელი ხარ, რომ ყველა ჩვენ შემოგვხედავს.
-დააგვიანე ნახევარი საათით.
-რატომ?
-ეფექტური შესვლისთვის.
-ვინც არ გიცნობს რა.
_მართლაც, მანქანა რესტორნის წინ გააჩერეს. მსუბუქად ივახშმეს და 40 წუთის დაგვიანებით მივიდნენ. კიბეები აიარეს და იუბილარი ისეთი ოვაციებით შეხვდა შეუძლებელი იყო ყველას ყურადღება მათკენ არ მოქცეულიყო. დარბაზს უეცრად გადაავლო თვალი, იკა და ნათია ერთად იდგნენ. გაიღიმა და მათ მოპირდაპირე მაგიდისკენ დაიძრა ისე, რომ მათთვის აღარ შეუხედავა.გამომწვევად იქცეოდა და ხვდებოდა ირაკლის მზერა როგორ უწვავდა ზურგს. წყნარი მუსიკა ჩაირთო და ცეკვა დაიწყეს. იზაბელას მჭიდროდ მოხვია ხელები თაზომ, სხეულზე აიკრა და ისე ცეკვავდნენ..
-ოჰ როგორი მზერით მოგვჩერებიან
-ძალიანაც კარგი.
_იღიმოდნენ და ერთმანეთს ყურთან რაღაცეებს ჩურჩულებდნენ. ვატო იზაბელას ზურგზე დაატარებდა ხელებს. აქეთ თაკოს ანთებული თვალები ეჯახებოდა იქეთ კიდევ იკას ალეწილი გამომეტყველება. მუსიკაც დასრულდა, იზაბელამ ხელი ჩასჭიდა და ირაკლის მაგიდისკენ დაირენ.
-საღამომშვიდობისა, ვერ შეგამჩნიეთ აქამდე.
_ღიმილიანი სახით გადაკოცნა ნათია და ირაკლი.
-ხო რას შეგვამჩნევდი სად გეცალა.
-თქვი რამე ირაკლი?
-გამომყევი საქმე მაქვს.
-სხვა დროს იყოს.
-ახლავე იზაბელა!
_ხელი საშინლად მოუჭირა და აივანზე გაიყვანა.
-რა ჯანდაბას აკეთებ გოგო?
-უკაცრავად?
-თაზოს რას ეტმასნები და ეხვევი ვერ გავიგე.
-შენ უნდა ჩაგაბარო ანგარიში? თაზოსთან თავს კარგად ვგრნობ.
-სულ სირზე თავს როგორ გრძნობ თაზოსთან.აღარ შეგეხოს თორემ მოვკლავ.
-შენ რა პრობლემა გაქვს? ვინც მინდა ის შემეხება და როგორც მინდა. შენ ვერ ჩაერევი. შეყვარებული იქ გყავს და აქ მე მიწყობ ისტერიკებს? რა გინდა თვითონ თუ იცი?
-ის შეყვარებულია შენ კი დასავით მიყვარხარ.
-რასაინტერესოა რომელ დას კოცნიან?
-შეცდომა იყო.
-დასთან ეგეთი შეცდომა არასდროს არ მოგივა და გაჩუნდი..ასე მალე როგორ დათვერი? სიმთვრალით ბოდავ უკვე ხვდები?
-ჭკუიდან ნუ გადამიყვანე, წამოდი დროზე აქედან.
-ხელი გამიშვი მტკენ.
-გაჩუნდი და წამოდი.რაარის ეს რა კაბა ჩაგიცვავს? ბარემ შიშველი მოსულიყავი..
_ტაქსი გააჩერა, საკუთარი სახლის მისამართი უკარნახა და ბუზღუნი განაგრძო.
-მეორედ რომ დავინახო ასეთ ფორმაში ვიღაც ბიჭზე აკრული ხარ მოგკლავ გეფიცები.
_ტაქსში ხმა არ ამოუღია, როგორც კი ტაქსიდან გადავიდნენ მაშინვე დაიწყო..
-დეისაძე ზედმეტი მოგდის თუ ხვდები.
-იზაბელა არ გამაგიჟო, რატომ უნდა გეხვეოდეს ვიღაც და დაატარებდეს შენს სხეულზე ხელებს?
-შენთან რამინდა? მიშვი ხელი სახლში შევალ.
-არა წამოდი!
-ირაკლი გეყოფა.
_ერთი ბოთლი ვისკი აიღო, თან სვავდა და თან იზაბელას არიგებდა ჭკუას. როგორ დაცალა მთელი ბოთლი ისე მალე ყურადღებაც არ მიუქცევია..უკვე საშინლად მთვრალიიყო.
-ირაკლი გაიხადე
-რავქნა?
-როცა გინდა და სადაც გინდაო, ნიძლავი რომ წააგე დაგავიწყდა?
-კარგი რა პრობლემაა.
_ძლივს იხდიდა, ჯერ საროჩკის ღილები გახსნა და გაიძრო, შემდეგ ქამარი შეხსნა და შარვალი გაიხადა აი საცვალთან კი შეჩერდა.
-ესეც?
-დიახ
-და გინდა ჩემი დაინახო?
-ნიძლავი ასეთი იყო, რომარ მომეგო შენ მოგიწევდა დანახვა.
-ნუ მე არმაქვს პრობლემა.
_ერთიხდლის მოძრაობით მოიშორა საცვალი, აკვირდებოდა იზაბელას მზერას რომელიც მხოლოდ თვალებში უყურებდა და არც კი უცდია შეეხედა მისი სთვის..
-არ დაინახავ?
_იზაბელას გაეღიმა და დივნიდან წამოდგა. მოუახლოვდა თან ირონიულად იღიმოდა.
-რაც მინდოდა ის უკვე გააკეთე, ახლა კი წავედი სახლში.
-არწახვიდე
-ჩაიცვი დიდხანს ნუ იდგები ეგრე თორემ ჰორმონები მალე იფეთქებს..ჰო მართლა რატო მომატყუე შენზე არასდროს ამდგომიაო? გეტყობა აშკარად.
-იზაბელა ნუ მაგიჟებ.
_ხელი მაგრად მოკიდა და სხეულზე აიკრა. ვეღარ მოითბინა და მის ტუჩებს გამალებით დააცხრა.
-ირაკლი ნასვამი ხარ, ხვდები რას აკეთებ?
-ვხვდები. ჩშშშ გთხოვ.
_კოცნაზე კოცნითვე უპასუხა, კაბა ჩაუხსნა და სულ მალე მათი შიშველი სხეულები ერთმანეთს ეკროდნენ. ტუჩებიდან ყელში გადავიდა, ლავიწებზე აკრობდა ტუჩებს და მკერდზე ეფერებოდა..ვეღარ შეიკავა თავი და იზაბელას კვნესა წასკდა, ამაზე უფრო მეტად მოაწვა ჰორმონები და რამდენიმე წუთში მათი სხეულები ერთმანეთს შეერწყა.. თან ტკიოდა და თან სიამოვნებდა. მაგრად უჭერდა ხელებს და ტუჩებზე კბენდა. ბოლოს ირაკლის მკერდზე ედო თავი და ეხუტებოდა. იცოდა მეორე დღეს არაფერი ემახსოვრებოდა და თან საშინელ პახმელიაზე გაიღვიძებდა. რამდენიმე ფოტო გადაიღო და ფრთხილად წამოდგა. ლოგინს ძლივს გააძრო ზეწარი, კაბა ჩაიცვა და სახლში შევიდა. დუშის ქვეშ დადგა და ყველა ის წუთი გაიხსენა ირაკლი, რომ ეფერებოდა..მის სხეულზე სადაც ტუჩებს ახებდა იმ ადგილებს ეხებოდა ნაზად და თვალებს ხუჭავდა. არ ნანობდა, არცერთ წამს არ ნანობდა რადგან იცოდა სიგიჟემდე უყვარდა დეისაძე. ერთადერთი კაცი იყო რომლის შეხებაც შეეძლო, რომელსაც უფლებას მისცემდა მისი სხეული შეეგრძნო..
_ფიქრებმა ხანდახან შეიძლება ისე დაგვიკარგოს მოსვენება, რომ ერთ ადგილზე ვერ გავჩერდეთ ან თუნდაც მთელი სხეული ერთ ადგილას გაგვიყინოს და არაფრის გაკეთების საშუალება არ მოგვცეს. რა უკიდეგანო გასაქანი აქვს ადამიანის გონებას, იმასაც კი წარმოიდგენს რეალურად რაც არასდროს მოხდება. ზოგჯერ კარგია, სასიამოვნო ფიქრები და დადებითი ემოციები გულს მშვიდად ყოფნის საშუალებას აძლევს და სულს ფრთებს ასხამს, უდარდელი ჩიტივით ფრენისათვის. ნეგატიური ემოციები, დამძიმებული გონება, გული სული და სხეული..ყველაფერს ერთიანად ედება უარყოფითი მუხტი და ნაწილებად გვშლის, გვიკარგავს ყოველგვარ სურვილს, ვეღარ ვხედავთ იმ გზას, რომელიც სინათლისკენ გადის და ვირჩევთ გზას, რომელიც სიბნელისკენ გვიბიძგებს და ასე შესაძლოა იმ უფსკრულის კიდესთან მიგვიყვანოს საიდანაც ვერასდროს დავაღწევთ თავს.ჩვენი ცხოვრების მაკონტროლებელი ჩვენი გონებაა. რასაც გინდა იმას ჩაუბეჭდავ ინსტრუქციასავით და ისიც იმით იხელმძღვანელებს.
ფეხები მოეხარა და ხელები სხეულზე ჰქონდა შემოხვეული, შიშველ სხეულზე უბრალო ზეწარი გადაეფარებია და გონება გათიშული ერთ წერტილს მიჩერებოდა. მომენტალურად თავის სხეულზე დაატარებდა ხელებს და დახორკლილ კანს ეფერებოდა. ერთიანად აბედნიერებდა და სტანჯავდა იმის გახსენება, რომ სხეული რომელიც მას ეკუთნოდა, იმ სხეულის საკუთრება გახდა რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა. მისი შეხება იმ ქვეყნად მიწიერ სამოთხეში აგრძნობიებდა თავს.. და რა იქნებოდა შემდეგ? წარმოდგენაც არ უნდოდა რა შეიძლება მომხდარიყო დილით. ვერ ისვენებდა, სული ეხუთებოდა, ფრთხილად წამოდგა, თხელი სიფრიფანა კაბა გადაიცვა შიშველ სხეულზე და მანქანების კვამლით გაჟღენთილ ქუჩაში გააბიჯა.
ნაუშნიკები გაიკეთა და ფეხით გაუყვა გზას პარკამდე. იქ ერთი გრძელი სკამი ჰქონდა ამოჩემებული. სულ იქ მიდიოდა და სკამზე ამოტვიფრული შეყვარებულების ინიციალებს კითხულობდა. ქარი იყო, მაგრამ სასიამოვნოდ თბილი ქარი. მისი კაბა არასასიამოვნოდ ფრიალებდა და ცდილობდა ხელით დაეჭირა. როგორციქნა მიაღწია პარკამდე მაგრამ თავისი საყვარელი ადგილი დაკავებული ჰქონდათ. სკამისთვის გვერდის ავლა სცადა როდესაც უკნიდან ხმა მოესმა.
-ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.
_მამაკაცის სახეს რამდენიმე წუთი აკვირდებოდა
-გიცნობთ?
-არვიცი, მე კი მგონია, რომ მთელი ცხოვრებაა გიცნობ.
-ეს რას ნიშნავს.
-ეს იმას ნიშნავს, რომ შენ ვერასდროს ვერავის ამჩნევდი დეისაძის გარდი. მაშინ როცა დეისაძე ათას ქალს ჟი*ავდა და გაიძახოდა შენზე ჩემი დაიკოაო, შენ ნაწილებად იშლებოდი და ვერავინ ხვდებოდა ამას ჩემს გარდა. სულ შენს გვერდით ვიყავი ყოველთვის და აი ხედავ? არასდროს შეგიმჩნევივარ რადგან ყოველთვის იმას ამჩნევდი ვისაც არ აინტერესებ.
-ირაკლი, მედა ირაკლი 14წლიდან ერთად ვიზრდებით და
-გთხოვ არ მითხრა, რომ ძმასავით გყავს. შეუძლებელია ქალს უყურებდე და ვერ ხვდებოდე მისი მზერა როგორი მწველია როდესაც საყვარელ კაცს უყურებს. როცა გეხებოდა უცნაურად იშმუშნებოდი ყოველთვის, უხერხულად იწევდი თმებს უკან და ცდილობდი ყურადღება არ გაგემახვილებია.
-და ასე კარგად როდის გამიცანი?
-უნივერსიტეტში როდესაც ჩააბარე მე მესამე კურსზე ვიყავი. დერეფანში ისე მიქცევდი გვერდს არცერთხელ არ შემოგიხედავს. მის მერე ვცდილობ შეგისწავლო და დღემდე ამოუხსნელ ამოცანად რჩება ჩემთვის შენი სურვილები.
-რატომ არ მოხვედი არცერთხელ და არ სცადე ჩემთან დალაპარაკება?
-აზრი ჰქონდა?
-არვიცი, იქნებ ჰქონდა
-არა, არ ჰქონდა. ვინც გიახლოვდებოდა მათ მიმართ საშინლად უცხო ხდებოდი.კიდევ უფრო ამის მეშინოდა და ვამჯობინე შორიდან მედევნებია თვალი.
-და ახლა აქ რატომ ხარ?
-გჭირდები და იმიტომ
-არმჭირდები. არავინ არ მჭირდება საერთოდ.
-ვიცი რომ ახლა ისე გჭირდები როგორც არასდროს არავინ.
-საუბარს ნუღა მიგრძელებ, უნდა წავიდე.
-ერთი წუთით.
-გისმენ
-აიღე ეს ჩემი ტელეფონის ნომერია. ნებისმიერ დროს შეგიძლია დამირეკო და იმ წამს შემთან გავჩნდები.
_ბარათი გამოართვა და ზედ დახედა.
-გუგა აფხაზავა
-გახსოვდეს ყოველთვის შენს გვერდით ვარ.
-მადლობა
_რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა, შებრუნდა და გზა განაგრძო. გათენებამდე დადიოდა ქუჩებში. მერე მიხვდა დროა სახლში წავიდეო და ძლივს მიაღწია სახლამდე. კართან რომ მივიდა ნათია დახვდა. ირაკლის კარზე უშედეგოდ რეკავდა ზარს.
-საყვარელო ხომ არ იცი ირაკლი სად არის?
-სახლში უნდა იყოს წესით.
-უუჰ, უკვე ერთი დღეა დავინიშნეთ და დაიწყო უკვე რა. რართულია.
-ვერ გავიგე. რა ქენით?
-გუშინ წვეულების დაწყებამდე ხელი მთხოვა და დავინიშნეთ.
_ბეჭედი სახესთან აუფრიალა და იზაბელამ ძლივს შეიკავა თავი, რომარ დაცემულიყო.
-ვაა გილოცავთ.
_ნაძალადევად გაუღიმა და ცხვირწინ მიუჯახუნა კარი. სახლში წინ და უკან დადიოდა, ფრჩხილებს იკვნეტდა და ვერ ფიქრობდა რა უნდა ექნა მომავალში. პირველი რაც მოაფიქრდა მობილური აიღო და ზუკას დაურეკა.. ირაკლის ძმას.
-ზუუკ საყვარელო გაწუხებ ვიცი, მაგრამ ვეღარ გავძლებ, სასწრაფო საქმე მაქვს შენთან
-იზ საყვარელო შენ ხარ?
_გაისმა ისევ მძინარი ზუკას ხმა.
-ჰო მევარ, შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე? ძალიან გთხოვ თორე მოვკვდები.
-კაი ტო რასამბობ. ახლავე წამოვალ სადაა ეგ ჩემი სი*ი ძმა ყურადღებას არ გაგცევს?
-არდაურეკო, არაფერი არ გაიგოს მოდი და აგიხსნი ყველაფერს.
-კაი ვიცვავ უკვე.
_სადღაც ნახევარ საათში უკვე ზარს რეკავდა. გიჟივით შევარდა და იზაბელას გადაეხვია.
-კარგად ხარ ტო?
-არა ზუკა ცუდად ვარ. მიშველე გეხვეწები.
-დაჯექი და მომიყევი.
-შენი ძმა ცოლს ირთავს
-რაა? გაგიჟდი ტო? ვის ირთავს
-ადვოკატს.
-ნათიას ტო?
-კი ნათიას
-მერე შენ ცუდად რატო ხარ.
-ირაკლი მიყვარს, სიგიჟემდე მიყვარს იცი?
-ვაიმე. არა ისე სარძლოდ მირჩევნიხარ ნამდვილად.
-ნუ იცინი რა
-კარგი და რაუნდა ვქნათ?
-ირაკლი უნდა მოვიტაცო
-რააააა? აჰაჰაჰა
-ზუკა მოგხვდება.
-რა უნდა მოიტაცო გაგიჟდი?
-არა უნდა მოვიტაცო!
-იზაბელა სულ შეგშალა ხო იმ ჩემმა სი*მა ძმამ.
-დამეხმარები თუ არა?
-კაი დაგეხმარები. მოკლედ სად გინდა წაიყვანო?
-სადმე მიკარგულ სოფელში
-ჩემს ძმაკაცებს გადაურეკავ. სახლს ვიჩალიჩებ და მოტაცების ამბები მერე გავაჩალიჩოთ ოქეი?
-კარგი, საოცრება ხარ ზურა!
-ჩემი ფერია, მაგარი წყვილი გამოხვალთ ტო.
-იმედია.
-გავიქეცი აბა და შენიცი რძალო
_გაუცინა და წავიდა. რამდენიმე წუთში კარზე ზარია. იფიქრა რაღაც დარჩაო და ღიმილიანი სახით გააღო კარი
-დაგრჩა რამე ზუ...ირაკლი?
-ვის ელოდი? ვინ იყო აქ?
-გინდა რამე?
_გვერდი აუარა და პირდაპირ შეაჭრა სახლში.
-გუშინ რა მოხდა?
-რაუნდა მომხდარიყო?
-იზაბელა გუშინ რა მოხდა-თქო გეკითხები.
-არაფერი. რატომ მიყვირი? ხმას დაუწიე
-ეს დედამოტყნული მთელ ლოგინს შენი სუნი აქვს და მთელი პე*ისი სისხლიანი მქონდა. არაფერი მოხდა კიდევ?
-მე რატო მიყვირი? შენ ამირიე გონება და მე ვარ დამნაშავე?
_ცრემლები ვერ შეიკავა და ტირილი დაიწყო.
-იზაბელა შენ მე ცხოვრება დამინგრიე. ერთ თვეში ცოლი უნდა მომეყვანა და ახლა შენს გამო საყვარელ ქალზე ვთქვა უარი?
-მე? მე დაგინგრიე ცხოვრება? მე როგორ დაგინგრიე ცხოვრება ვაჟიშვილი იყავი და შენი ცოლი არ მიგიღებს ახლა? რაგინდა ჩემგან? გუშინ რამდენიმეჯერ გითხარი ნასვამი ხარ და ხვდები რას აკეთებთქო? შენ კიდევ ვხვდებიო მიძახდი და მაჩუმებდი. კოცნას არ წყვეტდი.
-გაჩუმდი! არ მაინტერესებს დეტალები. ცხადია იმას ვეღარ შევირთავ ცოლად ვინც მიყვარდა.
-ვინ გიშლის ხელს?
-შენ! აწი სულ თვალში უნდა გამეჩხირო და სულ ეგ უნდა გამახსენდეს. დასავით მყავდი და..ღმერთო.. შენს ცუდად მოპყრობას არავის ვაპატიებდი, მოვკლავდი და ისე დავმარხავდი თვალსაც არ დავახამხამებდი და ახლა რა ვქნა? ამის დედაც მოვ*ყან. შენი ბრალია, გონებას ამირევდი ვიცი. სულ გონებას მირევ როცა ახლოს ხარ.
_იზაბელა არაფერს ამბობდა, იჯდა ფეხებმოხრილი იატაკზე და ცრემლებად იღვრებოდა. კაცი რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა იმ სიტყვებით რასაც ეუბნებოდა ცხოვრებას უნადგურებდა, გულს კიარ უტეხდა, ნამსხვრევებად უქცევდა. შეძლო გამბედაობის მოკრება, ფეხზე წამოდგა, მზერა გაუსწორა და საუბარი დაიწყო.
-კარგი რადგან არ გინდა ჩემს სახეს ხედავდე და გინდა შენს სიყვარულთან ერთად ბედნიერად იცხოვრო მე დაგთმობ. შენ თუ ეს ბედნიერებას მოგიტანს მე წავალ შენი ცხოვრებიდან და სამუდამოდ დავიკარგები. გპირდები ვეღარასდროს შეძლებ ჩემი სახის დანახვას. ვეღარასდროს გაიგებ ჩემზე ვერაფერს, ვერც ხმას და საერთოდ არსებობასაც კი ვერ იგრძნობ ჩემსას. მშვიდად იყავი, შენს სიყვარულთან ერთად. იმის დავიწყება არ გაგიჭირდება რაც არ გახსოვს და დიდი ბოდიში თუ დილით ჩემმა სურნელმა შეგაწუხა და ჩემა საქალწულე აპკმა პე*ისი დაგისვარა. არაფრის თქმა არ გაბედო ახლა ჩვენი ბოლო შეხვედრა და საუბარია.
_კარი გაუღო და სიტყვის თქმაც არ აცადა ისე გაუშვა გარეთ.ცრემლებს ვერ იკავებდა თან ტიროდა და თან ბარგს ალაგებდა. მობილური აიღო და ზუკას დაურეკა
-ზუკა ყველაფერს თავი დაანებე. მივდივარ აქედან სამუდამოდ. შენ ძმას სხვა უყვარს და მე ვერ ჩაუმწარებ სიცოცხლეს.
-რამოხდა რატო ტირი?
-არაფერი..რაღაცას გთხოვ მარტო რა
-გისმენ
-ერთ რვეულს ვტოვებ, პირადი ჩანაწერებია ჩემს გრძნობებზე და როცა საჭიროდ ჩათვლი ირაკლის მაშინ მიეცი.ალბათ მიხვდები რაც ვთქვი.
-კარგი თავს გაუფრთხილდი..
_მირას და ლადოსაც დაურეკა. ყველაფერი ვერ აუხსნა მაგრამ რაღაც მიზეზები მოიგონა და დაარწმუნა, რომ მისთვის უკეთესი იყო..ქუთაისის ბილეთი აიღო და მარშუტში ჩაჯდა.ერთ სასტუმროში აიღო ნომერი სანამ სახლს იპოვიდა და დაიწყო ახალი ცხოვრება დეისაძისგან შორს..
გაგრძელება იქნება ხვალ
ავტორი: ნათია