Прысвячаю фальклорнаму гурту "Хатовічы"

Пранікнёна, прыгожа спяваюць жанчыны,
Падгалосак званочкам узносіцца ў неба.
Для таго, каб спяваць, не шукаюць прычыны.
Для іх песня, бы ў голад кавалачак хлеба.
Ах, якімі былі мы ў юнацтве глухімі,
Да таго ж, нетактоўнымі часта былі.
І здаецца, яшчэ мы былі і сляпымі,
Хараства ў вышыванках тады не знайшлі.
Захліснула сучаснасць у поўнай нас мерцы.
Мы ў пагоні былі за якімсьці “хітом”.
А бабулі спявалі пра "рану на сэрцы…”
Пра каня, казака, што пакінуў свой дом.
Нам рабілася сумна ад песні цягучай,
Не кранала яна маладых нас тады.
Песня стала бальзамам, слязою гаючай,
Ды не стала бабуль і матуль праз гады.
Да вытокаў душа захацела вярнуцца,
Прабачэння ў продкаў сваіх папрасіць.
Праз народныя песні да іх дакрануцца,
Каб ужо ў сваім сэрцы да скону насіць.
І хвала вам, жанчыны, шаноўнага ўзросту,
За любоў і адданасць сваім караням.
Бо, захоўваць фальклор так бывае не проста,
Хай жа будуць удзячны нашчадкі ўсім вам!