YENI HEKAYE

"Özüne yaxşı bax"
Bölüm 1.
Heç birimiz tayı beraderi olmayan qar denesi deyilik... Heç birimiz dünyanın merkezinde deyilik... Her birimiz acının ve möhdeşem yalnızlığın dadına baxacağıq...
Charles Bukowsk'nin en sevdiyim sözüdü. "Dibe vurduğunu sanıb...yeni bir dib olduğunu keşf edirdi insan"
Artıq hamı eyni sözü deyir " her şey yaxşı olacaq, yeni bir sehife aç..."
Ancaq heç ne yaxşı olmur... Yeni bir sehife aça bilmerem... Defterimin ortasına çatmışam. Keçmişimi silsem, geleceyim mehv olacaq...
Bir insanın varlığı bütün bir heyatını cennete çevirermi? Bes onun yoxluğu seni kor quyuya heps edermi? Haqdızlıq deyilmi, sadece bir insan senin yaşam sevincin olsun?!
Bir bağırtı gelir qulağıma... Cıxar meni bu zülümetden... Elini ver sevgili qorxuram, bura çox qaranlıqdı... Qaranlıq gözlerimi qamaşdırır, sessizlik qulağımı batırır... Yaxın gel sevgili dizlerimi qucaqlamaq isdemirem... Boynuna sarılmalıyam...
Bir damcı deyir kipriklerime, birinin göz yaşları ile islanıram. Kimdi imdat isteyen?! Menim özüme xeyrim yoxdu...
Ver elini sevgili cıxardım seni, ya da menide o quyuya çek... Ver elini sevgili işıqlı dünyanı istemirem... Yaxın gel sevgili senden başqasında hüzur tapmıram, boynuna sarılmalıyam.
Kim xoşbext ede biler seni, sen isdemedikden sonra?!
Bu hekaye sevgileri ile mehv olan iki gencin hekayesi. Bes sevgi her şeye qadir deyildimi?! Bizi niye mehv etdi?!
Bir birini heç vaxt eşitmeyecek iki ses... Eyni anda...
Gel artıq sevgilim...
Ver elini sevgilim...
-------------------------
- Mirzezadelerin evinde bu gün xüsusi ve önemli bir gün idi. Evin reisinin yubileyi qeyd olunurdu. Kamran beyin 50 yaşı tamam olurdu. Elbetdeki bele bir meclise yüksek tebeqenin ferdleri teşrif buyurmuşdu.
Her şey öz qaydasında irelleyirdi. Sakitliyi pozan tek şey cazz musiqi ve ona qarışmış qehqehe sesleri idi...
- Kamran bey: Kenan hardadır?
- Dilber xanım: İndi geler.
Kamran bey yuxarı Kenanın otağına qalxıb qapını döyür.
- Kenan: Beli?!
- Kamran bey: Oğlum.
- Kenan: Gel ata.
- Kamram bey: Sen niye aşağı düşmürsen? Menim yubileyimdi ve tek varisim burda oturub.
Kenan gülünseyib ayağa qalxır. İkiside aşağı düşür. Tebiiki Kenanı gören genc qızların hedefine çevrilir.
"Kenan"
Bütün qızları özüne heyran edecek derecede yaraşıqlı, hündür boy, karizmatiq bir oğlandı. Onun özüne qapalı olması, perdelerini hamıya bağlaması, Kenanı daha da "el çatmaz" edirdi.
- Bir azdan Kamran bey qedehini qaldırır, bir neçe teşekkür ve sağlıqdan sonra özünden ve inşaat şirketinden danışır. Daha doğrusu terif vurur.
- Kenan: Eh ata... Ne tapırsan özünü teriflemekde?! Anlamıram.
- Dilber xanım: Kenan, öz özüne ne danışırsan?
-Kenan: Heç ana, men çıxıram...
-Dilber xanım: Oğlum, başın xarab olub?! Meclis hele yekunlaşmıyıb.
-Kenan: Ana, men getdim. Deyib qapıdan çıxır.
Uşaqlıqdan el üstünde böyüdülsede, heç vaxt heyatı sevmemişdi. İster erköyün qoyun adını, isderse naşükürlük. Amma, insanların her şeyi pulla ölçmesi, aşağı tebeqeye olan haqsızlıqları Kenana qeribe gelirdi.
Artıq axşam saat 19:00-a çatırdı. Bu gün Bakı çox sesizdir. Kenan gelib sahilde oturur. Adeti üzre özüne suallar yağdırır, nehayet haqlı çıxır.
Özü özüne deyir: he Kenan bey, Mirzazadelerin yegane varisi... Bir iki ile ananda öz ailene uyğun qız tapar, evlenersen. "İsdediyin heyat budu?" Bu sualları vicanı verirdi. Cavablayan ise beyni, amma ürey qatışmasa olmaz axı.
-Kenan: geleceyim çox rahat ve parlaq olacaq. Amma, amma isdediyim bu deyil. Bes menim qadınım ne vaxt gelecek? Ax Kenan seni gören ele biler delş olmusan.
Kenan yolda gördüyü cütlükleri bele qısqanırdı.
-Kenan: Men niye seve bilmirem axı?! Deyirdi.
Hardan bilecekdi bu sevgi deyilen mefhum onu bu sahile hele çox sürüklüyecek.
Saat artıq 21:00 Kenan qapını açıb bir başa otağına qalxır. Tez paltarlarını soyunub duşa girir. Buz kimi su onun eseblerini sakirleşdirir.
Kenanın özünede maraqlıydı. Bu qeder soyuq su onu niye xeste etmirdi?!...
Kenan bir qaşını qaldırıb, kinaye
- Sudamı Mirzazadelerin yanında acizdi?!
Öz sözüne gülüb yatağına uzanır. Seher saat 08:00-da telefonun sesi onu oyadır.
-Hemid: Kenan derse gedek belke... Aşağıdayam gel.
20 deqiqeden sonra Kenan artıq maşında idi. Hemidde yanında.
-Kenan: Hanı senin maşının?
-Hemid: Moykada.
-Kenan: Sen iki gün deyil maşını yuduzdurmusan?
-Hemid: Heç soruçma Kenan.
-Kenan: -----
-Hemid: Kenan?!
-Kenan: Beli?
-Hemid: Soruçmırsan nedendi?
-Kenan: Demedin soruçma?!
-Hemid: Her neyse... Dünen bir qızla beraberidim. İfrite ne qeder alkol qebul etmişdise...
-Kenan: Maşınına kusdu?
-Hemid: Hardan bildin?
-Kenan: Hef hefte eyni hadise. Sen dünen niye gelmedin?
-Hemid: Qızlar imkan vermedi.
-Kenan: Deyirem belke bu heyatdan el çekesen?
-Hemid: Yox qarsaşım. Sene baxıb bitki kimi yaşamaq istemirem.
Onlar didişe-didişe universtete çatmışdılar. İkiside valideyinlerinin isdeyi ile memarlıqda oxuyurdular. Adeti üzre Kenan arxa sıradan birinde eyleşirdi. Müellim jurnalı yazmaqla meşqul idi.
-------------------------
Kamran bey ile Dilber xanım Kenandan danışırdılar.
-Dilber xanım: Kamran men Kenan üçün çox narahatam. Hemidden başqa heç kimle danışmır. Öz-özüne danışır.
-Kamran bey: Mende görürem.
-Dilber xanım: Psixoloq getirek belke?
-Kamran bey: Delisen Dilber?! Sonra desinler Kamran beyin oğlu deli olub.
-Dilber xanım: Heç kime demerik.
-Kamran bey: Yaxşı, Kenan gelsin görek.
-------------------------
Aile üzvleri şam yemeyi üçün süfre başında idiler. Kenan yemeyi ile savaşından Kamran beyin sesi ayırdı.
-Kamran bey: Kenan?
-Kenan: Beli.
-Kamran bey: Kenan, ananla qerar verdik ki, seni psixoloq yanına göndereceyik.
-Kenan: Ata, deli olduğumu olduğumu axırki başa düşdüz. Amma, siz psixoloq yanına getmelisiniz. Meni bu hala siz gerirmisiz.
Kenan bir başa otağa qalxır.
2-3 gün çeken yalvarışlardan sonra...
Kenanın qarşısına qara saçlı, eynekli bir psixoloq vardı.
-Semed bey: He Kenan bu günlük kifayetdi.
Kenan otaqdan cıxır.
Ve orda, bax orda oturmuşdu. Aşağı ilıq bir su axır sanki. Ürek döyüntülerini özü eşidirdi. Ruhu bedenine ağırlıq edirdi.
-Kenan: Heyatın oyunudu, yoxsa taleh? Bu sensen?!
Hamını sevmek mümkündür... Varlı-kasıb, gözel-çirkin, deli-ağıllı... Mende ele ağıllı sayılmaram...