Սերս եմ կորցրել,
Կորցրել եմ ինձ,
Կորցրել եմ հոգիս...
Ու եթե գտնեք՝ շատ եմ խնդրում ձեզ –
ինձ վերադարձրեք...
Նա ասում էր ինձ, թե ես չեմ սիրում,
Թե իմ հոգու մեջ էլ կրակ չկա,
Նա ասում էր ինձ, թե խաբել եմ ես,
Ու չէր հասկանում, չէր պատկերացնում,
Որ ես՝ Հզորս, ես՝ Ճշմարտացիս՝
Կորցրել եմ սիրտս, կորցրել եմ հոգիս,
Ու մոլորվել եմ իմ իսկ երազում,
Ու մոլորվել եմ իմ իսկ երգերում,
Ու ինձ չեմ գտնում...
Հայտարարությու´ն.
Ես խենթությունն եմ կորցրել հոգուս,
Կարմիր ու կապույտ, ծիածանագույն,
Երբեմն խորունկ, երբեմն էլ տափակ...
Կամ մի քիչ ցինիկ, կամ էլ ռոմանտիկ,
Միջին չափերի խենթություն էր այն՝
Մի քիչ հնացած, բայց շատ սիրելի,
Ու եթե գտնեք՝ շատ եմ խնդրում ձեզ –
ինձ վերադարձրեք,
Ես տակ չեմ մնա. ես ձեզ կսիրեմ...
Իսկ նա ասում է, թե ես չեմ սիրում,
Թե չի երևում հուրը աչքերիս...
Թե իմ շուրթերի կրակից ավաղ
Նա էլ չի այրվում...
Նա չի հասկանում,
Որ իմ շուրթերի կրակը այն տաք – հիմա
էլ չկա,
Կորցրել եմ այն, և թափառում եմ ես իմ
երազում,
Ու երազներիս լաբիրինթոսում
Մի քիչ սարդոստայն ու մի քիչ կարոտ
լոկ հայտնաբերում,
Եվ հետո՝ հոգնած ու հուսահատված,
Նստում եմ մի չոր քարի կտորի՝
Բորբոսնած, այրված, կոտրված սրտի,
Որ վաղուց արդեն ընկած է այնտեղ,
Ու չի աշխատում...
Իսկ իմ սիրելին ինձ չի հասկանում,
Նա չի օգնում ինձ,
Նա չի տեսնում ինձ...
Նա ինձ չի սիրում...
Հայտարարությու՛ն..
#Բանաստեղծություններ
Կորցրել եմ սիրտս, կորցրել եմ հոգիս,
Ու մոլորվել եմ իմ իսկ երազում,
Ու մոլորվել եմ իմ իսկ երգերում,
Ու ինձ չեմ գտնում...