სიცილი მინდოდა, ნახეთ თავხედიო..

ტირილს ვიწყებდი და ჰმ.. მტირალაო.. გეკითხებოდით და იქით გაიწიო, ჩემთვის ვიყავი და ეს ვინ გამხდარაო.. სიმართლეს ვამბობდი, არავინ მიჯერებდა, ჩუმად ვიცრუე და ყველა მემდუროდა, დავჭირდებოდი და ფეხქვეშ მეგებოდნენ, დამჭირდებოდნენ და უცბად მელეოდნენ.. რამეს დავკარგავდი, მერე რა მოხდაო, სხვას რომ ვიპოვნიდი, ხელი არ ახლოვო.. ფრთხილად დავდიოდი, ნახეთ მელააო, არ ვერიდობოდი, ნელა, არ მავნოვო.. შემიყვარდებოდა, შენ ეს რა იციო, შევიძულებდი და შეხეთ გულცივიო.. რამეს დავიწყებდი, აზრი არააქვსო, გავჩერდებოდი და საქმე არააქვსო.. სიკვდილი მინდოდა, ფუუ ეს დებილიო, სიცოცხლეს ვისწრაფდი, მაინც მარტო ხარო.. რამეს ვიტყოდი და შენ მანდ გაჩერდიო, სადმე შევიდოდი, შენ აქ რატომ ხარო.. გავა დრო, მიხვდებით ეს ხომ ამბობდაო, მერე მომნახავთ და იტყვით სად გაქრაო.. მე გადმოგხედავთ, აი აქა ვართქო, ვერც კი შემამჩნევთ და იტყვით, გაბრაზდაო.. კიდევ გავა დრო, მერე კი მიხვდებით, მე ჩავიცინებ, რატომ არ მისმენდით.. ერთ-ერთი იტყვის, ის ხომ არ ფეთქავს, მე მოგიტევეთ, რაც თქვენ გმართებდათ..