სიცოცხლეში დააფასეთ, სიცოცხლეში გვიყვარდეს.

თორემ, მკვდარს ჩვენი სიტყვები – არაფერში არ არგებს. სიცოცხლეში მოეფერეთ, სიცოცხლეში აკოცეთ. მკვდარი უკვე ვეღარ იგრძნობს, შუბლზე ტუჩს რომ დაადებ. კაცი თურმე, როცა კვდება, – ყველას მაშინ გვიყვარდება. სიცოცხლეში ხშირად ვამბობთ – ის არ არის, ვინც ჩვენ გვინდა, ცოცხლები რომ ლექსს დაწერენ, ცუდი ლექსი გვგონია, რომ მოკვდება, მერე ვიტყვით – გენიოსის ხელია. ცივები ვართ... ბოღმები ვართ... ჩვენზე წინ თუ ვინმე დგას, სიცოცხლეში არ ვიტყვით და – თუ მოკვდება, ვტირივართ. რატომ?.. რისთვის?.. ნუთუ არ გვსურს, ცოცხალი დავაფასოთ?.. როცა შექმნის ვინმე რამეს, – შეუქოთ, მოუწონოთ, – გავახაროთ, – ავატიროთ, – ბედნიერი გავხადოთ. რომ მოკვდება – რაღად უნდა, ჩვენი ქება – დიდება, ის ხომ უკვე ვეღარ გვხედავს, – მხოლოდ ღმერთი სჭირდება. მისი სული მაღლა იფრენს, და ზემოდან დაგვცინებს, – უბადრუკებს, უმაქნისებს, დაუნახავ ორპირებს. პაპის – პაპით, პაპის – პაპით – ასე იყო, გრძელდება, ცოცხლებს ჩვენ ვერ ვაფასებთ, მკვდარი უფრო გვჭირდება. სიცოცხლეში დავაფასოთ, სიცოცხლეში გვიყვარდეს. თორემ, მკვდარს ჩვენი სიტყვები, არაფერში არ არგებს