ღამეა ბნელა სანთელი დნება საათის ისრები თორმეტთან წვდება, ოთახში სივრცე წყვდიადში ქრება სარკეში ლანდი ნაცნობი ჩნდება.

თვალები უცქერს საკუთარ გრძნეულს, საათის თორმეტზე გამოსვლას ჩვეულს განცდები ვნებას უშიფრავს მოსვლას, სარკეში ამჩნევს საკუთრ ორთვალს. ერთი სხეულით ეს ორი თვალი სულის სარკეში უნიგბოდ მჯდარი, აფრქვევენ სურნელს ფიქრების ქარში თავს ირაზავენ საკუთრ თავსში წარმოსახვითდ აღდგენილ ფოტოს გაფილტრავს ტვინი როგორც გენშია, ქვეცნობიერი იერი შენში უხილავ თვალის ცნობიერია