Հայրիկ, սիրելիս, կարոտել եմ քեզ, Ժպիտդ բարի, շոյանքներդ հեզ, Քո խորհուրդների կարիքն եմ զգում, Ու պատասխաններ երբեք չեմ գտնում: Այցի եմ գալիս քո գերեզմանին, Ցավ է իմ հոգում, վիշտն է իմ սրտին, Արցունքներս մեղմ հոսում են շիրմիդ, Ու ես լավ գիտեմ, թափվում են դեմքիդ: Ուզում եմ դեմքդ օծել համբույրով, Սակայն օծվում է դեմքդ...

արցունքով: Հայրիկ, սիրելիս, սիրտս է ցավում, Երբ նկարիդ եմ կարոտով նայում: Կարծես՝ արցունքս ես մաքրում քո ձեռքով, Շոյում ես դեմքս, այտս համբուրում, Ու կամաց ասում. «Շատ եմ կարոտում