Զինվորը բանակից զանգում է մորը.

- Մա՛մ, բարև, ինչպե՞ս ես:
- Բարև, տղա՛ս, լավ եմ, իսկ դու՞ ինչպես ես:
- Ես էլ եմ լավ, մա՛մ, 5 օրից տուն եմ գալիս:
- Անչափ ուրա՜խ եմ, տղա՛ս:
- Մա՛մ, ինձ հետ ընկերս էլ է գալու, կարո՞ղ է մի քանի օրով մեր տանը մնալ:
- Իհարկե՛ տղաս, թող թեկուզ 1 ամիս էլ մնա, մեզ չի խանգարի:
- Մա՛մ...ուղղակի նա կորցրել է իր ոտքերը նռնակի պայթյունի ժամանակ:
- Չէէէ, տղաս, թող չգա: Նա մեզ համար բեռաաա դառնալու:Ասա նրան, որ մեր տանը տեղ չկա, թող ուրիշ տեղ գնա:
Մի քանի օրից զանգում են մորն ու ասում, որ տղան ինքնասպան է եղել ու մի երկտող է թողել. «Մամ, նռնակի պայթյունից ես կորցրել եմ ոտքերս ու չեմ ուզում ամբողջ կյանքս բեռ լինեմ քո համար: Կներե՛ս»: