ქვედა საზანოს მეორე საჯარო სკოლაში სტუმრობისას

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ლოყაზე ვკოცნი საამო ფერდობს
ნაძვნარში ჩაფლულ მეორე სკოლას,
მარის ლიზის და ნინოს სიმღერას
ანის, ჯონის, ლუკას და ლოლას.
ალიონია აი ის ხიბლი,
რასაც სწავლა და მოსწავლე ჰქვია,
სკოლის ასაკში ამას ვერ ვხვდებით,
ეს გრძნობა შემდეგ გვაწვალებს გვიან.
ლიზის , დათოს და შოთას ლექსების
აზრთა სინაზეც თითქოს ჩემია,
სცენაზე ვიდექ როგორც მოსწავლე
ვეფერებოდი ყველა ჩემიანს.
აქ ამირანის ხმათა რითმები
ზვიადის ლექსთან ჭექდა ხალისით,
არც კი იცოდნენ რომ წამთა ხელით,
საგზალს უწყობდნენ ზღვა გზას, ხვალისთვის.
თვით ბუმბერაზი გალაკტიონიც,
არ ისურვებდა იმ წუთში სხვა ჟამს,
აქ მოსწავლეთა ოქროს ბგერებით,
კრთოდა ილია და კრთოდა ვაჟაც !