onu deyirəm də, deməli, bir gün yenə iş adı ilə şəhərə çıxmışdım.

Işimi itirmiş kimi, iş axtarırdım. Evdə oturmaqdan canım boğazıma yığılmışdı. Bütün günü evdə oturmaqdan bezmişdim. Özümə qapanıb, otağımdan çıxmırdım. Gözlərim otağın bir küncündən, o biri küncənə körpü salmışdı. Qara-qura düşünür, saatın pıçıltısında hələ də yaşadığıma dair özümü təsəlli edirdim. Hal-qəza o yerə çatmışdı ki, daha təsəllilər də məni təsəlli etmirdi. Hə, sözüm onda deyil, bir-iki yerə getdim. Bir iş çıxmadı. Əslində iş var idi. Iş-güc adamların sözü olmasın, "işdən çox, iş". Hər iki nəfərdən biri "işverən" olan şəhərdə iş tapmamaq nə dərəcədə mümkündür, bunu bilmirəm. Bu yerdə Elkin Kərimlinin bir şeiri yadıma düşdü. Iş axtardım, tapammadım, Axtaran tapar dedilər. Bəlkə yaxşı iş çıxacaq, Bir az da axtar dedilər. Elə bu münvalla bir az da axtarım, dedim. Düşdüm şəhərin göbəyinə. Necə olur-olsun, iş tapmalıydım. Ən azından iş axtarmaq da bir işdir. Özü də böyük işdir. Lap böyüyündən. Yoxsa kim üzümə baxardı? Məlum, işi olmayan insana ancaq və ancaq yuxarıdan aşağı baxırlar. O da istisna hallarda… Əlqərəz, gəzə-gəzə şəhərin canını boğazına yığdım. Özümü başqa ölkənin, hətta başqa şəhərin adamı kimi görməyə başladım. Sanki bu dünyanın, bu ölkənin, bu şəhərin adamı deyildim. Çox sıxıldım. Saraya düşmüş dilənçi kimi bir şəhərə, bir də öz üst-başıma baxmağa başladım. Elə şəhər əhli də mənim üst-başıma baxırdı. Xalaoğlunun bağışladığı şalvar-pencək, dostumdan aldığım ayaqqabılar göz oxşayırdı. Nə qədər doğma da olsa, yaşadığım diyardan getmək istəyirdim. Özü də dabanıma tüpürüb getmək istəyirdim. Eşitdiyimə görə dabanına tüpürüb gedənlərin əli bala batıb. Əsas da Rusiyaya gedənlərin... Nəysə... Bakı bulvarı bir çoxlarınıza tanışdı. Gəlmişkən, bir az dolaşım, dedim. Onsuz iş də tapa bilmədim, heç olmasa, dəniz havası alaram deyə düşdüm dəniz kənarına. Mazutun qoxusu məni məst elədi. Məktəb vaxtlarından bu qoxudan xoşum gəlirdi. Ölkəmizdə neft su yerinə olduğundan məktəbimizi həmişə "solyarkayla" yuyurduq. Bu xatirələr burulğanında nə hikmətsə, babam yadıma düşdü. Evimizə qonaq gələndə, babam kabab çəkərdi. Mən onda eşşək boyda uşaq idim. Elə manqalın yanındaca yeyərdim. Ancaq babam özü yeməzdi. Hər dəfəsində soruşardım ki, baba, bəs sən niyə yemirsən ? - iyisi məni tutur, əsas qonaqlardı, -deyərdi. Mən də rusları, ingilisləri, fransızları, türk qardaşlarımızı xatırlayıb, həəə; əsas qonaqlardı, dedim. Keçdim yuxarı başa, sahildəki qayanın üstündə oturub ayağımın altındakı daşa çırpılan zibillənmiş, mazutdu suya baxaraq bu da mənim payımdır, dedim. Başımı qaldırıb bir neçə metr kənarda bir-birinin ağzının içinə girən qız-oğlana da ötəri nəzər saldım. Görünür, hər kəs öz payını almışdı. Ta axşam düşürdü, evdən çıxdığım bir xeyli vaxt olardı. Yol boyu da bir şey yemədiyimdən doyunca acımışdım. Evə qayıdırdım, atam zəng elədi: - pulun varsa, evə gələndə çörək alarsan, - dedi. - Yaxşı, - dedim. Halbuki pulum olmadığını atam da bilirdi. Əks halda "pulun varsa" deməzdi. Əslində atamın nə demək istədiyini başa düşmək elə də çətin deyildi. Pulun varsa…