Вечарэе… за вёскай сцелецца туман.

Успаміны і думак мройлівы дурман.
Прахалода, удыхаю водар траў.
Дзень руплівы людзям адпачынак даў.
Мякка сцелюцца радочкамі пакосы…
З бацькам гналі мы кароўкі тут на росы,
У полі з васількоў плялі вяночак,
За пагоркам у траве ручаёчак.
А тут лавілі матылькоў на прыволлі,
І столькі радасці было і раздолля…
Куст каліны над ракой пахіліўся,
Ды сваімі гронкамі пахваліўся.
У роднай вёсцы я расла – падрастала,
Пакахала… шчасця смак тут я спазнала.
Дзякуй Богу! Жыла – не стамілася,
Да Радзімы сваёй прытулілася.
І.П. Новік