Калі ўсе ж такі мне давялося жыць

У гэтым свеце под зоркаю начной,
Напэўна, я яшчэ павінен быць
Не проста ў метрыках запісаннай стракой.
Калі ў сакавіку пяшчотна сонца грэе
І белы снег чарнее на раллі,
І не спраста, я гэтак разумею,
Бяжыць раўчук удалеч по зямлі.
Здаецца мне, што ў нашым белым свеце
Сэнс мае ўсё і ўсё не проста так.
І нават павуцінка, якую гоне вецер,
І той жа самы вецер таксама не спраста.
Я ў думках не пакутую бяссоннымі начамі,
І не крыўдую я на гэты белы свет.
Тапчу сваю зямлю я босымі нагамі,
Каб мой унук пабачыў дзедаў след.
С.Зубараў