--- ქეთევან მელიტონის ასული ბაკურაძე!

--- მრავალ ადამიანთა შორის ერთ-ერთი მათგანი იყო,ვინც უფლის მეტყველი ხმა ისმინა და მისგან გადმოსული მადლი, მთელი გულით მიიღო....უფალმა ამ სათნო გულისხმიერ და თავმდაბალ ქალბატონს... ხვთიური ნიჭი უბოძა,..... რადგან მან მრავლისმეტყველი ლექსებით, აქო და ადიდა კაცობრიობის მხსნელი---ლექსებში უბრალო მაგრამ სულისწმინდით აღსავსე ენით მოუწოდებდა ადამიანებს --- ირწმუნონ კაცობრიობის მხსნელი --- იესო ქრისტე...." რადგან სხვაში არაფერში არ არსებობს ხსნა"-- როგორც ბიბლია ამბობს...
ამ ლამაზი ქალბატონის ცხოვრება არ ყოფილა ია --ვარდით მოფენილი, უდიდესი სულიერი ტკივილების მიუხედავად ის ყველას მფარველად ევლინებოდა , ხალისის, სიხაულის მომტანი იყო ყველასათვის...მუდამ სხვისი ჭირისა და ლხინის მოზიარე... თვითონ უშვილო მაგრამ , უამრავი ადამიანის აღმზდელი , ხელის გამწოდებელი და მოამაგე .... ასეთი ადამიანები იშვიათად იბადებიან....და თუ იბადებიან მათ ბედი არასოდეს სწყალობთ ... ქალბატონი ქეთევანი კი როგორც უფლის რჩეული... მაიც ბედნიერი იყო , მისი რწმნის , სიკეთის და სილაზის პატრონი ...მჯერა რომ, თავისუფლად შეაბიჯებს სამოთხის კარებჭეში და იქ მშვიდად დაიავნებს მისი ლამაზი სული .... სასუფეველი დაუმკვიდროს უფალმა... ნათელში მის სულ... ამინ!ახლა კი მინდსა ბოლო გზაზე უბრალო ლექსით მეც მოვეფერო მას............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................----------------------------------.ქალო ლამაზო , ქალო ფერიავ,
ეხ, დრო თურმე , რა ულმობელია,
უკვე დასტოვე წუთისოფელი,
მამა--პაპათა, ძვალნი გელიან...
შეგეგებება , დღეს შენი რაჭა,
გლოველნი ალბათ, ხიდზე გელიან,
ქეთინო მოდის დაისვენებსო,
აწ , უკვე მშვიდად განისვენებსო...
ქალო კეთილო , ქალო ლამაზო,
შენ მოამაგე , იყავ მართალი,
ბევრ შვილიანს რომ , არ ეღირსება,
ისე გიტირებს . დღეს შენ მრავალი....
ბუბას ცრემლები გადმოსცვივდება,
ჭანჭახიც კლდიდან ,მოადენს ზღართანს,
მთები გმღერებს იავნას და
ზედქალაქს მიწა ,გიამბობს ზღაპარს....
შეგეგებება, შენი დედიკო,
ქალი ხვთიური, რწმენის ლამპარი,
იქ გელოდება, შენი ძმა შოთა,
სიკეთისა და ძმობის გამტანი....
მჯერა უფალმა , ჩაგიკრა გულში,
ანგელოზთ ცაში, რეკეს ზარები,
ზეცურ ციდან მოვლინებული,
კვლავ ანგელოზებს დაედარები....
ახლა კი , მშვიდად იძინე ქალო,
გეყო ტანჯვა და გეყო წყლულები,
ყველა მშვიდობით, დასტოვე ყველა,
ვისაც დასწყვიტე, მწარედ გულები....
ეთერ ლობჟანიძე