Абдуллоҳ Сабурӣ

«Ту танҳо бимдиҳанда ҳастӣ ва барои ҳар қавме ҳидояткунандае аст» (Ар-Раъд/ 7)

Амирал мӯъминин Алӣ ибни Абӣ Толиб алайҳи салом дастамро гирифт ва манро ба биёбон бурд. Пас чун ба саҳро расидем, нафаси амиқе кашид ва сипас фармуд: Эй Кумайл ибни Зиёд! Ин дилҳо зарфҳойе ...

Ҳароина илме ки бо Одам алайҳи салом фуруд омад, боло нарафт ва илм ба мерос гузошта мешавад ва ҳеч олиме аз дунё нарафт магар инки барои баъд аз худ касеро барҷо гузошт ки монанди илми ӯ ё ...

Ба абу Абдуллоҳ -яъне Ҷаъфар ибни Муҳаммади Содиқ- алайҳи салом гуфтам: Оё замин як рӯз бидуни имом мемонад? Пас фармуд: На.