Աշնանավերջի վարդերս վերջին,

Լու՜ռ խոնարհվեցին ձյունին առաջին,
Թուփը սարսռաց սառցե համբույրից,
Իսկ վարդը՝ վախից կուչ եկավ ցավից:
Մի վերջին անգամ, ծնողի նման,
Արևը ժպտաց վարդին հուրհրան,
Լու՜ռ համբերելու խրատներ տվեց,
Այտը համբուրեց, մայրաբար օրհնեց,
Ու ցավը
Մենակ հաղթահարելու պատիվը շնորհեց...
Վարդն համբերատարը դիմացա՜վ, լռե՜ց,
Բայց սի՛րտը, սի՛րտը, սի՛րտը ճա՜ք տվեց:
Ա՛րև, սիրելիս, ցավով լցվածին, հուսալքվածին,
Նորանոր հույսեր, լռության դասեր, իզու՜ր ես տալիս,
Թե լեզուն լռի՝ ցավին աչք փակի ,
Սիրտը մեղք է, լեզու չունի, ո՞նց կլռի ,
Խեղճը... ցավից պիտի ճաքի...