Ով է կարոտը կյանքում հորինել

Եվ նրան տվել այդքան զորություն,
Ով է կարոտը այսպես վրձնել,
Երանգել նրան այսքան խենթություն:
Ով է կարոտը իմաստավորել
ԵՎ ինչ խորհուրդով պարուրել նրան,
Ով է կարոտը երկրով մեկ սփռել
ԵՎ ազատություն շնորհել նրան:
Միթե կարոտն այդ անտեսք, անմարմին
Անպարտելի է, անսիրտ ու անգութ,
Որ ոռնալ գիտի ինչպես որ քամին
Որ գիտի տիրել` ինչպես ցավը բութ:
Որը ոչ մի կերպ հանգիստ չի տալիս,
Որ չգիտես էլ թե ինչի համար,
Ներսումդ անխիղճ գնում է գալիս
Հոգուդ և սրտիդ զարկում է համառ:
Եվ ամեն վարկյան փորձում հիշեցնել,
Որ չեն մոռացվի աչքերը այն խենթ,
Որոնց հետ երկար չամփա ես անցել
Մի ուրիշ երկար էլ չանցել նրանց հետ:
Ինչևե, կարոտն այդ ծանոթ-անծանոթ,
Անսիրտ, անմարմին, անդեմ անհոգի
Ինձ հարազատ է դարձել և շատ մոտ
Ի շնորհիվ քո խենթ, քո երգ աչքերի…