Тамоси телефонӣ байни як писар ва ва як духтар _ _ _ _ _ _ _ Духтар: Якчиз мегуямат, лекин ваъда бидеҳ, ки асабонӣ намешавӣ… Писар: Асабони намешавам бигу!

Духтар: ҳафтаи пеш акаам хоҳари туро дид ва азу хушаш омад ва мехоҳад, ки бо хоҳарат телефонӣ суҳбат кунад?! Писар: Чиии!!! Дандонҳои бародатаро мешиканам ӯ кӣ аст, ки ба тарафи хоҳари ман менигарад ва гапмезанад?!! Хоҳари ман номуси ман аст. Духтар: Пас дигар бо ман ҳарфназан. Писар: Чаро?? Духтар: Чун ту ҳам ҳоло бо номуси бародари ман ҳарф мезани, манро фаромуш кун ва бирав дар фикри номуси худат бош ва ба номуси дигарон коре надошта бош. ____________________________________ _______ Нуктаи ахлоқӣ: Бале ин достони касоне аст, ки барои номуси дигарон ба монанди гургони даранда ҳастанд, аммо навбати номуси худашон ки расид шер мешаванд. Расули Аллоҳ (С) фармуданд: ( ﻻ ﻳﺆﻣﻦ ﺃﺣﺪﻛﻢ ﺣﺘﻰ ﻳﺤﺐ ﻷﺧﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﺐ ﻟﻨﻔﺴﻪ ) ( ﺭﻭﺍﻩ ﺍﻟﺒﺨﺎﺭﻱ ﻭﻣﺴﻠﻢ ) «Муъмини комил (ва мусалмони ҳақиқӣ) намешавад ҳечкасе аз шумо то ин ки чизеро, ки барои худаш дуст медорад ва меписандад онро ҳам барои бародари мусалмонаш дуст бидорад». (Cаҳеҳи Бухорӣ ва Муслим) Оқилонро ишора кофист...
Хар ки бо духтаре чун нуш
кард. Духтарашро дигаре
огуш кард. Гардиши дунё
чун
ояд бар сараш. Бояд он шахс
панди моро гуш кард!!!