Neçə yüz il sonra unudulur sevgililər, yəni o gülüşlər, o sevişmələr, dodaqlar, yəni o gözlər.

Gəl sənə göstərim necə sakitdi misralarım tut əlimdən hiss et ürəyimi gör necə ölülər kimi soyuqdu baxişlarım.
Qəribədir hə? Gör necə sürünür misralarım mənimlə dost olacaqsan sonra sevəcəksən, sonra bir səhər atib gedəcəksən.
Garanlığı görəndə, xoşbəxtliyin əsl üzünü hiss edəndə qaranlığa düşəcəksən.
Azıb qalacaqsan isıq salıb sənə yol göstərəcəm inanmiyacaqsan deyəcəksən sənsən həə?
Göz yaşların axacaq və bir daha səni sevəcəm.
Saçlarını qara boyuyaram dünyam kimi bir Bakı günü sənsizlik həftəsi qaranlıq otaqda yazaram səndən yarımçılıq cümlələr nöqtələr onlarıda qara ilə yazım axı niyə musiqilər səni anladar sənsizliyi anladar sən sənsizliyi buraxıb gedərkən notalar məni ağladar.
Aç qapını ürəyini görüm axı pərilərim məndən küsüb sən mənim pərim ol ilham pərim baxım sənə göz yaşlarında parçalanmış ürəyində tapım pərilərimi.
Al dünyanı bütün dünya sənin olsun, başa düşdüm sevmədin məni.
Mən səni tapdım dərin dənzlərdə, mən səni hiss etdim günəş önündə.
Mən səni sevdim 100 il, sən isə mənə xəyanət etdin 100 il.
100 ildir sənsizsəm, 100 ildir tənhayam, 16 iyul isə bu 100 ilin başlanğıcı oldu.
Səni görməsəmdə səni ürəyimlə sevdim.
Sən indi Moskvada mən isə Bakıda.
Buda mənim 100 illik tənhalığım.