Կարոտ?

կարոտ հա հա էդ հրեշի անունը կարոտ է որ կա,,,ինչքան մարդիկ են դրանից տառապում??ինչքան մարդկանց սրտերում է նա բույն դրել ու անխիղճի պես բնակվում նրանց հոգու հաշվին ուտելով այն ու թողնելով փշուրներ միայն ...նրա անունը կարոտ է դրա թշնամին էլ հույսը մի օր նրան կամ էլ դրան տեսնելու հույսը,,ինչևէ պիտի հավատանք պիտի հուսանք որ էդ հրեշի հետ ապրելը մեզ սովորեցնում է գնահատել վայրկյանը,,տեսնելու զգալու վայրկյանը,,միշտ ասել եմ չէ??յուրաքանչյուր բան ունի լավ ու վատ կողմ ու կախված նրանից թե որ կողմից ես նայում դրան այն փոխում է իր ձևն ու իմաստը,,, ու կարոտը բնավ էլ հրեշ չի,,կասեք հակասում եմ ինքս ինձ??չէ չեմ հակասում ձեզ եմ ցույս տալիս իմ պատկերացումները կարոտի մասին,,,ախր եթե այն չլինի ասենք օդանավակայանում այդքան էմոցիա այն էլ իրար խառնված չենք տեսնի,,ես էլ եմ կարոտոմ ամեն վայրկյան ժամանակներին,,մարդկանց դեպքերին մտքերին ու նույնիսկ տեղերին ամենաչնչին բաներին,,ինքս ինձ էլ եմ կարոտում նախկինում,,,բայց ապրում եմ չէ??էդ կարոտով եմ ապրում տարօրինակ ու աննոռմալ է երբ շնչում ու արտաշնչում ես միայն կարոտ,,,երբ ինքդ քեզանից թաքուն կարոտում ես թույլ տալիսոր նա քեզ ուտի ներսից,,որ ոչնչացնի սարքի մի բուռ ու անզոր դարձնի,,,ինքներս ենք ընտրում մեր մտքերը,,,կարոտը միշտ էլ մեզ հետ է լինելու ամեն տեղ երբ ուզենք ու հակառակը պիտի համակերպվենք ապրել դրա հետ,,,որովհետև առանց դրա մենք չենք իմանա գնահատել տեսնելու ու զգալու վայրկյանը..