Айт, нечун бахтим завол Нечун нотинч хаёл, Нечун бўлди севги увол. Сен менга айт, Юракни хар бир зарбаси, Кўнгилни хар бир ноласи, Нечун тинмай такрорлар исмингни, айт... Майли бу хаёт Хеч ачинмай, Ажратар бизни аямай. Ўца хам йиллар, жоним ўртар Бахтга етмаган мухаббат..... * * * Орадан яна икки ой ўтди...
Бу вакт ичида Тохир дўстим аввалига аламини енгишга ўзида куч тополмай худди ман бир пайтлар кўйган хатоимни такрорлади.
Яъни ичкиликка берилиб кетди. Бир куни айни ишларим юришмаган кезлари мани олдимга дардимга шерик бўладими деб шиша кўтариб кириб келди.
Уни кайтаришга характ килиб турганимда, Абдуллох хам чикиб колди, биргалашиб уни тўгри йўлга бошлашга даъват килиб кўрдик. Ахир дўстимизни, у кандай хатоларни килганидан катъий назар, бундай ачинарли ахволга тушиб колганини кўриб ич-ичимиздан эзилардик.
У эса тушкунликка каттик тушганидан бизни тинглашни хам истамаганди: — Нимага мани хадеб тергайверасанлар?!! Xохлаганимча яшайман!!! Аввал ўзларингга караларинг!! Бир бурда нонга зор бўлиб ўтирибсанларку! Ўлганларинг яхши бу кунингдан,- кўлидаги шишасини махкам ушлаб эшикни шараклатиб ёпиб кетди, эшик атрофидаги шпатлевка хам кўчиб тушди унинг зарбидан. — Нима киламиз энди? Уни кайтармасак, ботиб кетади...- Абдуллох куйинганича бор эди.
Тохирга жуда кийин эди. Чунки унинг оиласининг бундай бузилиб кетишига одамлар хар хил хулоса чикаришганди.
Кимдир Тохирни ўзи айбдор деса, кимдир Зухрани айбларди.
Лекин барибир икковига хам ачинишар, тугилажак фарзанднинг тирик етим бўлиб колишини хеч ким хохламасди. Тохир Зухрани кечириши у ёкда турсин, эшитишни хам хохламади.
Намозларимизда ман хам, Абдуллох хам, хаттоки Тохирни бирор марта кўрмаган бўлсада Саида хам уларнинг оилалари тикланишини Аллохдан чин дилдан сўрардик.
Ичкиликдан кайтаришга эришдик. Лекин бир куни Абдуллох Тохирникига зудлик билан бориш кераклиги хакида айтиб ховликиб кириб келганида, Тохирнинг яна бир мудхиш нарса килиб кўйганлигини сездим. Ўйлаганимиз тўгри бўлиб чикди, уйига борганимизда у ўз ўрнида хушсиз ётарди..
Тохирни икки кун ўзига келтиришди. Шифокорлар кўйган ташхис эса хаммани карахт килиб кўйди – Наркотик дозанинг ошиб кетиши!
Ундан бу ишни хеч ким кутмаган эди. Кандай килиб бунга бориб колганини ўзига келгандан кейин билиб олиш ниятида олдига киргандик, у бизни эшитишни хам хохламади.
Умуман хеч ким билан гаплашгиси келмасди, ана ўшанда бизлар уни канчалик тушкунликка тушиб колганини билгандик. Касалхонага Зухра келганида эса уни умуман кувиб солди.
Бечора Зухра фарзанд кўтариб юришнинг жисмоний кийинчиликлари етмаганидек, Тохирнинг унга бўлган муносабатидан рухий азобланишга хам учраганди. Уларнинг икковини кўриб, ман негадир биринчи навбатда Гулини айблардим, негадир айнан Гули бу ишларнинг оркасида тургандек туюларди...
Тохир анча кийинчиликлар билан бўлсада ўзини ўнглаб олишга куч топди, бизлар катори намоз ўкишни бошлади, Аллохга юзланди. Ўша кундаги инъексия унинг биринчи марта наркотик кабул килиши экан, бундан кейин у нарсага умуман кайтмади.
Бошкалардан эшитган эдим, агар одам бир марта татиб кўрдими мазасини умуман кайтиши кийин бўлишини. Шунинг учун Абдуллох хам, ман хам, якинлари хам унга анча вактгача кўз-кулок бўлиб туришга мажбур бўлдик..
Касалхонадан чикканидан кейин бир ой ўтгач, Тохир ўзининг азалий орзуси - чет элга бориб ишлашни ўзига максад килиб олди.
Илгари Зухрасини узок вактга ташлаб кетишга кўзи етмаган бўлса, энди уни ушлаб турадиган одам колмаганди...
Америкага кетмасидан олдин аеропортда кузатишга чикканимизда кўлимга конверт тутказди: — Дўстим, санга бошкаларга караганда кўпрок ишонаман. Мана шу пуллардан хар хафтада Зухрага бериб турсанг, фарзандимиз тугилгунча каму-кўстига ишлатар. Кейинрок у ердан хам пул юбориб тураман, унга хеч бўлмаса шу тарафдан ёрдам бериб турсам дегандим...
Озгина вакт ўтгач интернетдаги почтамга мактублар кела бошлади. Уларни ўкирканман Тохирнинг яхши тарафга канчалик ўзгарганини гувохи бўлардим:
“...Дўстим, биласанми, мусофирчиликда юрган киши хакикатдан хам кўп нарсаларни англаб етаркан. Мусофир бўлмагунча мусулмон бўлмайсан деб бекорга айтишмаган экан. Илгари оёкости килганларимни жудаям согинаяпман...”
“...Зухрамни согиндим, канчалик каттик согинганимни билсанг эди, бир пайтлар гулдек хотинимни хор килган эканман... Xозир мана уни кайтара олмаслигимдан ич-етимни **** ётибман.. Фарзандимиз тугилгандан кейин, ундок киламан, бундок киламан дейману, яна шубха-гумонларим мани орзуларимни парчалаб ташлайди... Уни кечира олармикинман, билмадим, ўзимда бунга куч топишим кийин бўлса керак...”
“...Намозни беш вакт колдирмасдан ўкишни бошладим, Иншаалох доим колдирмасдан ибодат килишимга манга куч-кувват берсин... Сан намозхон бўлганингда устингдан кулган эдим, “чаламулла” бўлиб колибдими деб, мана хозир афсусдаман шундай деб ўйлаганимга. Аллохга юзлансанг ростданам бутун ташвишларингни унутаркансан, калбингдаги хавотир, гам-ситам ўрнини хотиржамлик эгаллар экан...”
Качонлардир дилозорлик бўйича диссертация ёклаши мумкин бўлган Тохирнинг бу кадар ўзгариб кетганлигига хамма хайрон эди. Тўгри йўлга сидкидилдан, астойдил кирганлиги анча сезилиб турарди... Зухра эса борган сари огирлашиб борарди...
* * * Шу икки ой ичида Фотима онамларни олдиларига кўп катнайдиган бўлиб колдим. Уларга ўзгача мехр кўйдим, деярли хар куни кўришга борардим, баъзида эса кунига икки марта хам борган вактларим хам бўлди. Xаётимга яна мазмун кайта бошлади.
Мубина касалхонадан чикканидан тахминан икки хафталардан кейин Малика хам онахоннинг олдиларига катнай бошлаганди.
Улар билан соатлаб хаётнинг турли синовлари хакида, кийинчиликларни кандай енгиб ўтиш хакида гаплашиб ўтирардик. Улардан кўпгина хадислар, ривоятлар, кўзни ёшлантирувчи хикоялар эшитардим.Хар жумъа намозидан кейин уларга байрам сабаби билан кичик бўлсада кўнгилни кўтарадиган совгалар олардим, хох у тасбих бўлсин, хох китоб, хох бошка бир буюм. Xар гал ич-ичларидан хурсанд бўлардилар.
Шу дамларда онамларнинг кувонганлари кўз олдимга келаверарди, Фотима онам эса тинмай дуо килардилар: — Барака топгин болам, илойим сарф килганларингни бирини ўрнини юз билан тўлдирсин. Аллох доимо ўзи асрасин панохида, мани сийлабсан Аллох сани сийласин. Малика билан илойим тезрок тўйларинг бўлиб, ман хам югуриб-йелиб хизмат килиб юрай...
Афсус, балки яхшиликкадир, лекин уларга на ман, ва на Малика ростини айтишга ботинолмасдик. Билмаганлари хам яхши эди...
Фотима онам мани энг якин маслахатчим, суянган инсоним бўлиб колдилар, хаттоки Малика келганда хам ундан биринчи бўлиб “Саиджон болам келадими?” деб сўрайдиган бўлибдилар.
Ўгиллари хакида жуда кўп нарсани билиб олдим, унинг мехнацеварлиги, самимийлиги, онасини канчалик яхши кўрганлиги ва еру кўкка ишонмаганлиги ва яна жуда-жуда кўп яхши хислатлари хакида тинмай гапириб берардилар. Xар гал уни эслаганларида уларни овутишимга тўгри келарди, чунки албатта кўзларига ёш олардилар...
Бу учрашувлар натижасида харажатлар кўпайиб, ман борган сари кийин вазиятга туша бошладим. Топганимни уларникига олиб борардим. Шунгача бориб такалдики, ўз уйимда нонушта килишга баъзан арзигулик нарса тополмай колдим. Xаммаси Аллохдан деб яна ўз ишимга шошилардим.
Бир куни кадрдон мижозларимиздан бирини анча мушкул бўлган ишини битириб бердим. Бунинг эвазига эса мижоз манга столимни устига конверт кўйди. — Олмайман, рахмат. — Ие-ие Саидвой, одамни хафа килманг унака. Шунча ёрдамиз тегди-я. — Йўк ака, ундан кўра болаларизга олиб боринг...
Ўзгариб колганимга хайрон бўлиб синадими, ёки олмаганимни тагида бир нарсаси бор деб шубха килдими, билмадим, лекин узок кўндиришга харакат килди. Ўзимни зўрга тутиб турдим, билардимки конвертда берилдими, демак ичида бизнинг сўмдан ингичкарок ва узунрок бўлган яшил рангли бошкача когоз ётарди.
Ўша куни Фотима онамларга шифокорлар бир дунё дори ёзиб беришганини эслаб “Шу пулларни олсам, хамма муаммоларим хал бўларди, бироз бўлсада пулдан кийналмай юрардим” деб ўйладиму, бу хаёллар учун ўзимдан ранжиб кеттим.
У киши хам охири ўхшамаганидан кейин таслим бўлди: — Майли, Аллох рози бўлсин сиздан.
Пора бераётган одамдан бунака гапларни эшитиш галати туюлиб кетди. Бир ёкдан гунох иш килишга харакат киляпти, бошка тарафдан эса Аллохнинг исмини зикр килиши...
Балки шусиз иш битмайди деган фикр ўрнашиб колганми миясига, кетаётганида хам ишонолмай, оркасига бир-икки караб кўйди, кайтиб чакириб олармикан деб. Чикиб кетганидан кейин узок ўйлаб ўтирдим.
Бундай давом этадиган бўлса албатта синиб колишимни сезардим. Икки соатдан кейин хўжайинимнинг столига бўшаш хакидаги аризамни кўйдим. Улар хам ортикча каршилик килмади, чунки кейинги пайтлар бошка тарафга ўзгарганим яккол кўзга ташланганди. Лекин котибасининг айтишича, барибир асосий сабаби – бу ишхонада намоз ўкишни бошлаганим экан...
Гўзал билан хайрлашарканман, хали яна келиб туришимни, керак бўлсам бемалол телефонда чакиртиришини айтдим. У кетаётганимдан ранжиганлиги кўриниб турганди: — Мана ўз ўрнимга Дилшодбекни сизга коровул килиб ташлаб кетяпманку, Дилшодбек сизга мандан хам мехрибон ака бўлиши мумкин, у тилла йигитлардан... — Синглингиздан ва унинг янги кўрикчисидан хабар олиб туринг...
Ишхонадан чикиб кетгач дориларга каердан пул топсам экан деб бош котириб кўрдим, кўзим кўчанинг нариги бетидаги таксичиларга тушиб колди.
Биринчи сафар келиб сукулиб олганим учун индашмади шекилли, лекин хўмрайиб кўйишди.
Машинамни ичида илк мижозимни кутиб ўтиргандим, радиодан бир таниш кўшик садолари янграй бошлади:
Ташвишлар ўрайди тўрт томонингдан Суяк чикиб колар еган нонингдан, Ўзингники ногох ўтар жонингдан Йўкчилик йикитар йигит зўрини... Ман-ман деган йигитлар синади хаёт зўридан... Ичимда эса “Хамма иш Аллохдан, хамма иш Аллохдан” деб тинмай такрорладим. Биринчи мижоз хам ўтирди... Шу куни бир канча пул ишлаб олдим, лекин барибир дориларга етадиган даражада эмасди. С.Рахимов метроси олдида мижоз пойлаб тургандим, ойнани бир одам такиллатди: — Самаркандга борасизми?.. — Йўк, факат шахар ичида юрибман... — Нима килибди, айланиб келасиз бахонада.. Ўзим мехмон киламан, кайтишда яна мижозлар хам топиб бераман. Xозир олиб кецангиз тонггача бемалол кайтиб келасиз. Нима дедиз?.. — Канча бермокчисиз ўзи?- деб сўрадиму, ичимда канчаям берарди деб ўйладим. — Тўрт кишига 80 минг... , кайтишда яна тўрт киши топиб бераман, 60 минг бўлади... Айбга буюрмайсиз, у ердан келиш сал арзонрокда..
“Сабр килсанг беради албатта, мусибатлардан кейин мукофоти хам бўлади” деб айтардилар онам рахматлик... Ичимдан келаётган ёшни тўхтатишга харакат килдим ва Бисмиллохни айтиб, узок сафарга отландим...Йўлда кетаётиб Фотима онамларнинг дуоларини эсладим. “Малика билан тезрок тўйларинг бўлсин...”. Нимага мухаббат шундай экан-а? Бироз ўзингини хаёлларинг билан колсанг дарров “Ман шуердаман!” деб ўзини эслатади. Ишлар билан, югур-югур билан банд бўлганимда Маликани камрок эслашга харакат килардим. Сал бўш колдим дегунча эса...
Малика... Малика...
Сизга хам накадар кийин бўлса керак онахоннинг бу дуоларини эшитиш ва улар билан бирга дуога кўл очиш... Баъзан онахоннинг олдиларида бирга бўлиб колсак кўзларингизни кўриб юрагим янаям эзилиб кетади... Илгаридагидек кувноклик, хаётни севиш борган сари камрок акс этади уларда...
Кўзларнгизда маъюслик, гамгинлик яккол сезилиб туради... Биз бирга бўла олмаслигимизни билсангизда, калбингизда кандайдир умидлар билан яшайсиз... Ота-онангиз бизларни кўришишимизга каттик каршилик килишсада, сиз яна шу ерга, мани кўришга, йўге...
мани бу ердалигимни кўриб кийналсангиз хам келасиз... Ман бўлсам сизга умид килишга сабаб берганим-берган... Айнан камрок кўришиш, бир-биримизни кийнамаслик учун Фотима онамларни хам олдиларига галма-гал катнашга келишиб олгандик, лекин таажуб, доим бир-биримизга дуч келиб коламиз...
ТАҚДИР СИНОВЛАРИ(Ўқинг....фақат йиғламанг)
Сахро Шахзодаси
Ширин ва армонли кунлар (кисса)
14-кисм
Нечун нотинч хаёл,
Нечун бўлди севги увол.
Сен менга айт,
Юракни хар бир зарбаси,
Кўнгилни хар бир ноласи,
Нечун тинмай такрорлар исмингни, айт...
Майли бу хаёт
Хеч ачинмай,
Ажратар бизни аямай.
Ўца хам йиллар, жоним ўртар
Бахтга етмаган мухаббат.....
* * *
Орадан яна икки ой ўтди...
Бу вакт ичида Тохир дўстим аввалига аламини енгишга ўзида куч тополмай худди ман бир пайтлар кўйган хатоимни такрорлади.
Яъни ичкиликка берилиб кетди. Бир куни айни ишларим юришмаган кезлари мани олдимга дардимга шерик бўладими деб шиша кўтариб кириб келди.
Уни кайтаришга характ килиб турганимда, Абдуллох хам чикиб колди, биргалашиб уни тўгри йўлга бошлашга даъват килиб кўрдик. Ахир дўстимизни, у кандай хатоларни килганидан катъий назар, бундай ачинарли ахволга тушиб колганини кўриб ич-ичимиздан эзилардик.
У эса тушкунликка каттик тушганидан бизни тинглашни хам истамаганди:
— Нимага мани хадеб тергайверасанлар?!! Xохлаганимча яшайман!!! Аввал ўзларингга караларинг!! Бир бурда нонга зор бўлиб ўтирибсанларку! Ўлганларинг яхши бу кунингдан,- кўлидаги шишасини махкам ушлаб эшикни шараклатиб ёпиб кетди, эшик атрофидаги шпатлевка хам кўчиб тушди унинг зарбидан.
— Нима киламиз энди? Уни кайтармасак, ботиб кетади...- Абдуллох куйинганича бор эди.
Тохирга жуда кийин эди. Чунки унинг оиласининг бундай бузилиб кетишига одамлар хар хил хулоса чикаришганди.
Кимдир Тохирни ўзи айбдор деса, кимдир Зухрани айбларди.
Лекин барибир икковига хам ачинишар, тугилажак фарзанднинг тирик етим бўлиб колишини хеч ким хохламасди. Тохир Зухрани кечириши у ёкда турсин, эшитишни хам хохламади.
Намозларимизда ман хам, Абдуллох хам, хаттоки Тохирни бирор марта кўрмаган бўлсада Саида хам уларнинг оилалари тикланишини Аллохдан чин дилдан сўрардик.
Ичкиликдан кайтаришга эришдик. Лекин бир куни Абдуллох Тохирникига зудлик билан бориш кераклиги хакида айтиб ховликиб кириб келганида, Тохирнинг яна бир мудхиш нарса килиб кўйганлигини сездим. Ўйлаганимиз тўгри бўлиб чикди, уйига борганимизда у ўз ўрнида хушсиз ётарди..
Тохирни икки кун ўзига келтиришди. Шифокорлар кўйган ташхис эса хаммани карахт килиб кўйди – Наркотик дозанинг ошиб кетиши!
Ундан бу ишни хеч ким кутмаган эди. Кандай килиб бунга бориб колганини ўзига келгандан кейин билиб олиш ниятида олдига киргандик, у бизни эшитишни хам хохламади.
Умуман хеч ким билан гаплашгиси келмасди, ана ўшанда бизлар уни канчалик тушкунликка тушиб колганини билгандик. Касалхонага Зухра келганида эса уни умуман кувиб солди.
Бечора Зухра фарзанд кўтариб юришнинг жисмоний кийинчиликлари етмаганидек, Тохирнинг унга бўлган муносабатидан рухий азобланишга хам учраганди. Уларнинг икковини кўриб, ман негадир биринчи навбатда Гулини айблардим, негадир айнан Гули бу ишларнинг оркасида тургандек туюларди...
Тохир анча кийинчиликлар билан бўлсада ўзини ўнглаб олишга куч топди, бизлар катори намоз ўкишни бошлади, Аллохга юзланди. Ўша кундаги инъексия унинг биринчи марта наркотик кабул килиши экан, бундан кейин у нарсага умуман кайтмади.
Бошкалардан эшитган эдим, агар одам бир марта татиб кўрдими мазасини умуман кайтиши кийин бўлишини. Шунинг учун Абдуллох хам, ман хам, якинлари хам унга анча вактгача кўз-кулок бўлиб туришга мажбур бўлдик..
Касалхонадан чикканидан кейин бир ой ўтгач, Тохир ўзининг азалий орзуси - чет элга бориб ишлашни ўзига максад килиб олди.
Илгари Зухрасини узок вактга ташлаб кетишга кўзи етмаган бўлса, энди уни ушлаб турадиган одам колмаганди...
Америкага кетмасидан олдин аеропортда кузатишга чикканимизда кўлимга конверт тутказди:
— Дўстим, санга бошкаларга караганда кўпрок ишонаман. Мана шу пуллардан хар хафтада Зухрага бериб турсанг, фарзандимиз тугилгунча каму-кўстига ишлатар. Кейинрок у ердан хам пул юбориб тураман, унга хеч бўлмаса шу тарафдан ёрдам бериб турсам дегандим...
Озгина вакт ўтгач интернетдаги почтамга мактублар кела бошлади. Уларни ўкирканман Тохирнинг яхши тарафга канчалик ўзгарганини гувохи бўлардим:
“...Дўстим, биласанми, мусофирчиликда юрган киши хакикатдан хам кўп нарсаларни англаб етаркан. Мусофир бўлмагунча мусулмон бўлмайсан деб бекорга айтишмаган экан. Илгари оёкости килганларимни жудаям согинаяпман...”
“...Ватанимни канчалик кўмсаётганимни билсанг эди, энди кадрига етаяпман барчасини. Лекин оркага кайтара олармикинман ёки тамоман йўкотганмикинман?...”
“...Зухрамни согиндим, канчалик каттик согинганимни билсанг эди, бир пайтлар гулдек хотинимни хор килган эканман... Xозир мана уни кайтара олмаслигимдан ич-етимни **** ётибман.. Фарзандимиз тугилгандан кейин, ундок киламан, бундок киламан дейману, яна шубха-гумонларим мани орзуларимни парчалаб ташлайди... Уни кечира олармикинман, билмадим, ўзимда бунга куч топишим кийин бўлса керак...”
“...Намозни беш вакт колдирмасдан ўкишни бошладим, Иншаалох доим колдирмасдан ибодат килишимга манга куч-кувват берсин... Сан намозхон бўлганингда устингдан кулган эдим, “чаламулла” бўлиб колибдими деб, мана хозир афсусдаман шундай деб ўйлаганимга. Аллохга юзлансанг ростданам бутун ташвишларингни унутаркансан, калбингдаги хавотир, гам-ситам ўрнини хотиржамлик эгаллар экан...”
Качонлардир дилозорлик бўйича диссертация ёклаши мумкин бўлган Тохирнинг бу кадар ўзгариб кетганлигига хамма хайрон эди. Тўгри йўлга сидкидилдан, астойдил кирганлиги анча сезилиб турарди... Зухра эса борган сари огирлашиб борарди...
* * *
Шу икки ой ичида Фотима онамларни олдиларига кўп катнайдиган бўлиб колдим. Уларга ўзгача мехр кўйдим, деярли хар куни кўришга борардим, баъзида эса кунига икки марта хам борган вактларим хам бўлди. Xаётимга яна мазмун кайта бошлади.
Мубина касалхонадан чикканидан тахминан икки хафталардан кейин Малика хам онахоннинг олдиларига катнай бошлаганди.
Улар билан соатлаб хаётнинг турли синовлари хакида, кийинчиликларни кандай енгиб ўтиш хакида гаплашиб ўтирардик. Улардан кўпгина хадислар, ривоятлар, кўзни ёшлантирувчи хикоялар эшитардим.Хар жумъа намозидан кейин уларга байрам сабаби билан кичик бўлсада кўнгилни кўтарадиган совгалар олардим, хох у тасбих бўлсин, хох китоб, хох бошка бир буюм. Xар гал ич-ичларидан хурсанд бўлардилар.
Шу дамларда онамларнинг кувонганлари кўз олдимга келаверарди, Фотима онам эса тинмай дуо килардилар:
— Барака топгин болам, илойим сарф килганларингни бирини ўрнини юз билан тўлдирсин. Аллох доимо ўзи асрасин панохида, мани сийлабсан Аллох сани сийласин. Малика билан илойим тезрок тўйларинг бўлиб, ман хам югуриб-йелиб хизмат килиб юрай...
Афсус, балки яхшиликкадир, лекин уларга на ман, ва на Малика ростини айтишга ботинолмасдик. Билмаганлари хам яхши эди...
Фотима онам мани энг якин маслахатчим, суянган инсоним бўлиб колдилар, хаттоки Малика келганда хам ундан биринчи бўлиб “Саиджон болам келадими?” деб сўрайдиган бўлибдилар.
Ўгиллари хакида жуда кўп нарсани билиб олдим, унинг мехнацеварлиги, самимийлиги, онасини канчалик яхши кўрганлиги ва еру кўкка ишонмаганлиги ва яна жуда-жуда кўп яхши хислатлари хакида тинмай гапириб берардилар. Xар гал уни эслаганларида уларни овутишимга тўгри келарди, чунки албатта кўзларига ёш олардилар...
Бу учрашувлар натижасида харажатлар кўпайиб, ман борган сари кийин вазиятга туша бошладим. Топганимни уларникига олиб борардим. Шунгача бориб такалдики, ўз уйимда нонушта килишга баъзан арзигулик нарса тополмай колдим. Xаммаси Аллохдан деб яна ўз ишимга шошилардим.
Бир куни кадрдон мижозларимиздан бирини анча мушкул бўлган ишини битириб бердим. Бунинг эвазига эса мижоз манга столимни устига конверт кўйди.
— Олмайман, рахмат.
— Ие-ие Саидвой, одамни хафа килманг унака. Шунча ёрдамиз тегди-я.
— Йўк ака, ундан кўра болаларизга олиб боринг...
Ўзгариб колганимга хайрон бўлиб синадими, ёки олмаганимни тагида бир нарсаси бор деб шубха килдими, билмадим, лекин узок кўндиришга харакат килди. Ўзимни зўрга тутиб турдим, билардимки конвертда берилдими, демак ичида бизнинг сўмдан ингичкарок ва узунрок бўлган яшил рангли бошкача когоз ётарди.
Ўша куни Фотима онамларга шифокорлар бир дунё дори ёзиб беришганини эслаб “Шу пулларни олсам, хамма муаммоларим хал бўларди, бироз бўлсада пулдан кийналмай юрардим” деб ўйладиму, бу хаёллар учун ўзимдан ранжиб кеттим.
У киши хам охири ўхшамаганидан кейин таслим бўлди:
— Майли, Аллох рози бўлсин сиздан.
Пора бераётган одамдан бунака гапларни эшитиш галати туюлиб кетди. Бир ёкдан гунох иш килишга харакат киляпти, бошка тарафдан эса Аллохнинг исмини зикр килиши...
Балки шусиз иш битмайди деган фикр ўрнашиб колганми миясига, кетаётганида хам ишонолмай, оркасига бир-икки караб кўйди, кайтиб чакириб олармикан деб. Чикиб кетганидан кейин узок ўйлаб ўтирдим.
Бундай давом этадиган бўлса албатта синиб колишимни сезардим. Икки соатдан кейин хўжайинимнинг столига бўшаш хакидаги аризамни кўйдим. Улар хам ортикча каршилик килмади, чунки кейинги пайтлар бошка тарафга ўзгарганим яккол кўзга ташланганди. Лекин котибасининг айтишича, барибир асосий сабаби – бу ишхонада намоз ўкишни бошлаганим экан...
Гўзал билан хайрлашарканман, хали яна келиб туришимни, керак бўлсам бемалол телефонда чакиртиришини айтдим. У кетаётганимдан ранжиганлиги кўриниб турганди:
— Мана ўз ўрнимга Дилшодбекни сизга коровул килиб ташлаб кетяпманку, Дилшодбек сизга мандан хам мехрибон ака бўлиши мумкин, у тилла йигитлардан...
— Синглингиздан ва унинг янги кўрикчисидан хабар олиб туринг...
Ишхонадан чикиб кетгач дориларга каердан пул топсам экан деб бош котириб кўрдим, кўзим кўчанинг нариги бетидаги таксичиларга тушиб колди.
Биринчи сафар келиб сукулиб олганим учун индашмади шекилли, лекин хўмрайиб кўйишди.
Машинамни ичида илк мижозимни кутиб ўтиргандим, радиодан бир таниш кўшик садолари янграй бошлади:
Ташвишлар ўрайди тўрт томонингдан
Суяк чикиб колар еган нонингдан,
Ўзингники ногох ўтар жонингдан
Йўкчилик йикитар йигит зўрини...
Ман-ман деган йигитлар синади хаёт зўридан...
Ичимда эса “Хамма иш Аллохдан, хамма иш Аллохдан” деб тинмай такрорладим. Биринчи мижоз хам ўтирди... Шу куни бир канча пул ишлаб олдим, лекин барибир дориларга етадиган даражада эмасди. С.Рахимов метроси олдида мижоз пойлаб тургандим, ойнани бир одам такиллатди:
— Самаркандга борасизми?..
— Йўк, факат шахар ичида юрибман...
— Нима килибди, айланиб келасиз бахонада.. Ўзим мехмон киламан, кайтишда яна мижозлар хам топиб бераман. Xозир олиб кецангиз тонггача бемалол кайтиб келасиз. Нима дедиз?..
— Канча бермокчисиз ўзи?- деб сўрадиму, ичимда канчаям берарди деб ўйладим.
— Тўрт кишига 80 минг... , кайтишда яна тўрт киши топиб бераман, 60 минг бўлади... Айбга буюрмайсиз, у ердан келиш сал арзонрокда..
Нима деяримни билмай лол колдим. Xозиргина каердан пул топишимни билмай кийналиб ўйлаб ўтиргандим.. Эй Аллох! Ўзингга шукур, шайтонниг хийласига учиб гунох килишдан саклаганинг учун шукур..
“Сабр килсанг беради албатта, мусибатлардан кейин мукофоти хам бўлади” деб айтардилар онам рахматлик... Ичимдан келаётган ёшни тўхтатишга харакат килдим ва Бисмиллохни айтиб, узок сафарга отландим...Йўлда кетаётиб Фотима онамларнинг дуоларини эсладим. “Малика билан тезрок тўйларинг бўлсин...”. Нимага мухаббат шундай экан-а? Бироз ўзингини хаёлларинг билан колсанг дарров “Ман шуердаман!” деб ўзини эслатади. Ишлар билан, югур-югур билан банд бўлганимда Маликани камрок эслашга харакат килардим. Сал бўш колдим дегунча эса...
Малика... Малика...
Сизга хам накадар кийин бўлса керак онахоннинг бу дуоларини эшитиш ва улар билан бирга дуога кўл очиш... Баъзан онахоннинг олдиларида бирга бўлиб колсак кўзларингизни кўриб юрагим янаям эзилиб кетади... Илгаридагидек кувноклик, хаётни севиш борган сари камрок акс этади уларда...
Кўзларнгизда маъюслик, гамгинлик яккол сезилиб туради... Биз бирга бўла олмаслигимизни билсангизда, калбингизда кандайдир умидлар билан яшайсиз... Ота-онангиз бизларни кўришишимизга каттик каршилик килишсада, сиз яна шу ерга, мани кўришга, йўге...
мани бу ердалигимни кўриб кийналсангиз хам келасиз... Ман бўлсам сизга умид килишга сабаб берганим-берган... Айнан камрок кўришиш, бир-биримизни кийнамаслик учун Фотима онамларни хам олдиларига галма-гал катнашга келишиб олгандик, лекин таажуб, доим бир-биримизга дуч келиб коламиз...
Балки бу бир белгидир, аломатдир... Сезгидир...
Малика... Малика... Билсангиз эди канчалик азобланишимни, кўриб турсаму, сизни ёрим дея олмасам... Фотима онамларни бизларга бўлажак эру-хотиндек мехр билан караганларида канчалик изтироб чекишимни тасаввур хам килолмасангиз керак...
Лекин сизга совук муомилада бўлишга мажбурман, чунки онамларнинг охирги гаплари хали замон эсимдан чикмайди... Мубинахон сингилчамизнинг “Поччажоооон?!” деб эркаланишичи?
Дардимни билмайдида... Xеч ким билмайди......
Сен менинг ушалмас орзуларимсан
Бир умр хамрохим азобларимсан,
Юракка ёзганим армон хатимсан.
Мухаббатимсан...
Сен менинг тарк этмас ширин хаёлим
Жавоби топилмас мангу саволим,
Кўлларим етмаган паризодимсан
Мухаббатимсан...
Мухаббатимсан, мухаббатимсан...
Нега мендан кетгансан....
Бахт
Самарканд сафаридан кейин ишларим юришиб кетди, аввалига машинамда таксикашлик килдим. Кейин эса Абдуллох билан бирга битта уриниш килдикда, кичкинагина сомсахона очиб олдик.
#СахроШахзодаси