Qiz telefondan eshitilayotgan savollarga beparvo javob qaytarib borardi.

Bölajak turmush örtog'i bilan gaplashib ketar, lekin uning gaplariga e'tibor ham qilmasdi. Qizning asosiy e'tibori atrofida bölayotgan hodisalar: suvning bir ma'romda oqishi-yu bahor gullarining daraxtdan asta uzilib shamollarda har tomonga uchishida edi. U tezroq suhbatni yakunlab, telefonni öchirishni istardi. Uning yuragi bezovta urar, har galiday suv böyida töyib yig'lashni istardi. Lekin aksiga olib Kamol telefonni qöya qolmasdi: -Nega shu vaqtda köchaga chiqding? -O'zim... Siqilib ketdim. -Qayerdasan? -Suv böyida... Yigit shu javobni eshitmaslikni juda xohlagandi. -Mayli... Ehtiyot böl, xöp,- kulib qöydi yigit. Qiz beparvogina "xo'p" deb javob qaytardi. Yigit gap orasida bir haftadan keyin töyimiz dediyu, seni sevaman deb qöshib qöydi. Qiz indamadi. Unashtirilganliklariga qaramay yigit shunday javob bölishini kutgandi. -Körishguncha. -Xöp... Qiz telefonni öchirdi-yu suv böyidagi yog'ochdan yasalgan eski örindiqa borib ötirdi. Uzoqlarga termuldi, anhor mavjlaridan xotiralarni izladi, közlari yoshlandi. Yuragiga og'riq solgan yigitni, uning tabassumini, sözlarini esladi. Shu payt uzoqda töxtagan mashina uni hayratga solib qöydi. Bu ösha... Ismi Shohrux, 6 oy avval söngi marta körgandi. Yigit unga yaqinlashdi. -Salom, qalaysan? -Salom, rahmat yaxshi... Yigit ham örindiqqa ötirdi va nigohini anhorga qadadi. -Töying bölayotganmish... -Ha, bir hafta qoldi Sukunat chökdi oraga. Ikkalasining hayolida ham bir savol edi: "Nega u bu yerda? Unutmabdi..." Ikki yil oldin Shohruxni uyidagilar majburan uylantirishgan, Madina unda hali yosh edi. Ammo yigit kelinni sevmasdi, unga befarq, sovuq muomala qilardi. Yashab ketolishmadi, darrov ajrashishdi. Yigit faqat Madinani sevardi. Uni unuta olmas, sog'inardi. -Iltimos töyni qaytar, uyingdagilarni köndiraman,- dedi yigit shularni eslab. -Buning iloji yõq... -Nimaga? -2 yil oldin shu yerda nima degandiz menga? Yigit shunday degandi: "Seni jonimdan ham ortiq sevaman. Sensiz yashay olamanmi yöqmi bilmayman. Lekin inson har doim ham özini öylolmaydi, ota-onamni ra'ylarini qaytarolmayapman. Muhabbatimiz pok, lekin taqdirimiz bir emas ekan. Iltimos, meni kechir..." -Bu ish xato edi. Sensiz yashay olmadim, bundan keyin ham shunday bölib qoladi. -Endi kech... Yana sukunat chökdi. Qalblarda esa böron bölmoqda edi. Ikki yurak xuddi yonma-yon emas, million kilometr uzoqdadek bir- biriga talpinardi. Qiz ketishga chog'landi: -Yaxshi qoling... Yigit uni qölidan ushlab töxtatdi. -Meni hamon sevasanmi? -Endi nima foyda... -Iltimos ayt -Yöq! Yigitni yuragidan nimadir chirt etib uzildi. Qizning qölini qöyib yubordi. Madinaning yuziga yosh dumaladi. U yolg'on gapirdi. Sevardi! Rosayam sevardi! Taqdirga tan berib ajraldilar... Töy kuni yigit közlarida yosh bilan mashinani suv böyiga haydab ketdi. Hammasini öyladi. Rostdanam usiz yasholmasdi. Chöntagida bir quti uyqu dori bor edi... Madina tinmay yiģlar, hamma bunga tabiiy holdek qarardi. Faqat, Kamol uni körib hammasini tushundi... Shohruh og'ir nafas olar, zörg'a pichirlardi: sevmayman dedi, sevmaydi... Shu vaqtda teli jiringladi. Telefondan Madinaning yig'i aralash xursand ovozi eshitilardi: -Shohrux aka, töy bölmadi. Eshityapsizmi, endi birga bölamiz. Sizni hech qachon tashlab ketmayman. Qayerdasiz, suv böyidami? Hozir boraman... Aloqa uzildi. Yigitning közlari yumilib ketar, bir qölidan telefon, boshqasidan böshagan dori qutisi qumloq ustiga tushib ketdi. U sönggi nafasda bor kuchini töplab jilmaydi va mahzungina pichirladi: "sevarkan..."