短歌　たんか

Мы слишком далеко
Зашли в поцелуях
Наряд твой расстегнут
О как непрочны
Супружеские узы

Новая лодка плывет
Качаясь в сторону Нодэаки
Прохладный ветер дует вдоль реки
Влажная весна- говорит поцелуй
Влажной весной умру

Вчера пополудни
Испили мы чашу блаженства
Зимнее солнце
Стоит одиноко
Над Фудзи

ქუჩაში, ბრბოში
მხრებისა და თავების ტყეში
წამით მოვკარი
მას თვალი
... და ჩანაწერი გაჩნდა დღიურში

გატენილია ბუნაგი წიგნით,
წიგნით ყვითელი, ჰგავხარ ნაციხარს.
მისდექ და ჭვარტლე კედლები ფიქრით,
ბევრიც იხტუნო,---წიგნის კაცი ხარ!

ხარ ფიქრის ჭია, ხარ წიგნის ჩრჩილი,
ტყვილა გგონია,რომ ლაშქრებს სარდლობ,
ქვეყნის საქმეში დაიდო წილი
გელანდება და ტირილით ნატრობ:

---ღმერთო, წიგნები დამაწერინე
ქვეყნის სატკივრის სარკედ და სახედ!
---ღმერთო, ლენცოფა ამაცელინე---
ჩემი წიგნები მიქციე საქმედ!

ფანჯარაში... ქედია, ვსტყუი!...ქედზე მეტია---
საქართველოს ხედია!..

რაც მე მიკეთებია მისთვის ზღვაში წვეთია.
მე მივდივარ, შენ რჩები...
შენი მოიმედეა!

ყველაფერ ცისფრად მოჩანს თითქოს,
ახლოს მიხვალ თურმე მწვანე ფერია.
ცისა ფერი დიდ წამებას ითხოვს,
უწამებლად ბევრი არაფერია.

" მე პოეტი ვარ და ეგრე ვკვდები,
მე ხომ ბავშვივით ვერაფერს ვხვდები."

"შენ მოგაყარეს მიწა ბელტებად.
მკერდზე რომ ვარდსაც ძლივს იკარებდი.
ათას წელს გასტანს შენი მშვენება
შენ სილამაზის ნაზო გრიგალო
შენგან აროდეს მომესვენება"

"მე პოეტი ვარ,შენ კი მხატვარი
და ჩვენ ორივეს გრძნონა გვაქვს სხარტი"

" ხტიან რუები, შეჰფენია ყაყაჩო ფერდობს.
ოჰ, ქალბატონო გაზაფხულო.
ვიყავი ერთ დროს---მე თქვენი პაჟი. "

საოცარია,
გუშინ სულმთლად ყვითელმა მთებმა,
დაიძინეს და
ერთ ღამეში გაჭაღარავდნენ.

მეაც ამინდს ველოდებ,
რაგვერც იის ფესვებ,
ანად საგაზაფხულოდ —
ყანებ გძლად ნათესებ.
გაზაფხულის ლოდნაში
მწყვეტი თვალებ-მყესებ.

ამრეშილია შინდი,
მალე ყვითლადაც მოთოვს,
რა სევდიანი მიდის
გზაზე პატარა გოგო....

***
რა პატარაა,
რა ნაზია ხელი შენი!
იცი,თავადაც მაგ ხელს ჰგავხარ.
ჩემს ხელისგულზე
მინდა გატარო!