.

" Փոքրիկ հատված իմ կյանքից..."

Երբ փոքրիկ էի չարաճճի էի,դե ընտանիքի միակ երեխան էի,ինձ շատ էին սիրում ու երես տալիս: Տատիկս ասում էր, որ ծնողներս տղա էին ուզում, բայց երբ ծնվեցի, հասկացան, որ աշխարհը լցվել է երջանկությամբ, որ աչքերիս խորքում իրենց սիրո կրակն են տեսնում: Չարաճճի էի,բայց և դաստիարակված: Մայրիկս ինձ հետ շատ ժամանակ էր անցկացնում. սովորեցնում էր լինել բարեկիրթ ու խելացի: Ես էլ էի սիրում սովորել: Ամբողջ օրը սեթևեթ օրիորդի նման, գլխիցս մեծ կոշիկների վրա կըտկըտացնելով, տան մեջ այս ու այն կողմ էի վազվզում: Հետո մտնում էի խոհանոց ամբողջ պատերը ալրոտում: Հետո վերցնում էի ինձանից երկար ավելն ու լուրջ դեմքով մաքրություն անում: Հետո գալիս էր հայրիկս, ու ես մոռանում էի մայրիկի սովորեցրած «բարեկիրթ օրիորդ» ամբողջ դասընթացն ու վերածվում մի կապը կտրած խուլիգանի: Հագնում էի հայրիկի ձեռնամարտի ձեռնոցներն ու միասին մարզվում էինք: Շաբաթ-կիրակի օրերին կա՛մ ֆուտբոլ էինք խաղում, կա՛մ գնում էինք ձկնորսության: Իսկ երբ հայրիկը ձուկ էր բռնում, աչքերս կլորացրած նայում էի, թե ինչպես էր խեղճ ձկնիկը թավալվում ու ձգտում դեպի ջուրը... ապրել էր ուզում... Մի անգամ, հայրիկից թաքուն, բոլոր ձկնիկներին լցրեցի գետը: Ճիշտ է, նրանք բոլորը դուրս եկան ջրի վրա ու անշնչացած սկսեցին լողալ ջրի հոսանքով, բայց միևնույնն է ես հավատում էի, որ նրանց փրկել եմ: Չէ՞որ ես Սոֆին էի՝ ծնողներիս միակն ու թանկը.ԵՍ մեծանում էի...
Հետո գնացի դպրոց: Լավ էի սովորում: Ծնողներս հպարտանում էին իմ ամեն՝ անգամ աննշան հաջողությամբ: Հետո ընդունվեցի համալսարան: Հիշում եմ հորս արցունքները,երբ 18 տարեկան,արդեն չափահաս աղջիկ էի դառնում,ինձ տանգոյի հրավիրեց: Ես էլ էի հուզված: Արցունքներս հոսում էին այտերիցս վար՝ խառնվելով հորս արցունքների հետ: Նրանք երջանիկ էին... Ես երջանիկ էի: Ահա կանգնած էի նրանց առաջ՝ որպես ծնողական սիրո և հոգատարության արդյունք և մարմնացում... Ես Սոֆին եմ,մեր տան միակ երեխան, ով եկել է ապրելու ու կյանք տալու...( Պատմությունս գրել եմ բոլոր այն կանանց համար,ովքեր ունենալով երեխաներ հանձնում են նրանց մանկատներ,<< ՄԻ ԶՐԿԵՔ ՁԵՐ ԵՐԵԽԱՆԵՐԻՆ ԵՐՋԱՆԻԿ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԻՑ >>!!! Don'T CoppY,,,By SoF!!!

Կյանքում ոչ մեկի ես չեմ նախանձել,
Ոչ մեկի վատը ես չեմ ցանկացել,
Ինչքան կարեցել,մարդկանց եմ օգնել,
Ոչ մեկից ոչինչ ես չեմ սպասել
Չունևորին եմ խղճացել,
Անբախտներին  միշտ ձեռք մեկնել,
Արտասվողին'ուրախացրել,
Հուսահատ իմ միշտ հույս տվել,
Մենակ մարդուն ընկեր դարձել,
Հոգիս գաղտնարան եմ սարքել,
Մեղավորին'անմեղացրել,
Վստահել եմ,հավատացել,
Իսկ ինչ եմ ի վերջո ստացել,
Ամբողջ ոհմակի դեմ մենակ եմ մնացել,
Չնայած այսքանից շատ բան եմ հասկացել,
Բոլորովին Էլ պետք չէ օգնել,
Թույլ չտալ ոչ մեկի քեզ շահագործել,
Մարդիկ  դրանից երես են առնում,
Բարությամբ դեմ ստորությամբ են պատասխանում,
Սակայն ես կյանքից ես չեմ բողոքում,
Ինձ հասած բախտից ես չեմ դժգոհում,
Աստված ինձ հետ է եւ չեմ վախենում,
Հստակ քայլերով առաջ եմ գնում,
Այսպես էլ ապրում եմ այս մեծ աշխարհում...
Ա.Ս.Հ.