სევდისფერი სულის ამოძახილი...

ნოემბრის ღამეს

-----------------------------------------------

მე, ამ ნოემბრის ცივ ღამეს,
ვწვავ ლექსს,შენეულ არჩივს,
შენ ცხრა მთას იქით დაგღალეს,
მე ცხრა ზღვას აქეთ დავრჩი.

ასე შორი-შორ და ახლოს
ვის გაუგია ყოფნა,
ვკაფავ,ეშმაკმა დალახვროს,
გზებს,ასე ურჩს და მყოფადს.

ნოემბრის მღელვარებაში,
გაზაფხულს სულში ვხიზნავ,
იქნებ, ეწეროს ახდენა
აბრიალებულ სიზმარს.

იცი? მომავალ ნოემბერს,
სიკვდილი ჩაგვხსნის ერთ ღილს,
ვბჭობ,ასე,მიეთ-მოეთებს,
იქნებ?....იცინის ღმერთი.

შორენა შორენა

მეჩურჩულება შემოდგომა უშენობაზე,
ყურს არ ვუგდებ და ფოთოლცვენებს ვესათუთები.
ჩუ,ნუ ხმაურობ შემოდგომავ,
ნურაფერს მეტყვი...
გაგიწყრებიან განაპირად მდგარი თუთები.

ნუ მეტყვი,როგორ ჩამოვარდა მთვარე შუაღამით,
როგორ ავსებდა ორგულობა შხამით აზარფეშს,
ჩუ,შემოდგომავ,
სადღაც მოთქვამს ძველი არღანი,
იქნება ელის თანაგრძნობას,იქნებ...არაფე​რს.

ნუ მეტყვი, თეთრი ღამეების ნურცერთ სიზმარზე,
რომ უსასრულო ლაბირინთის ბოლო ერთია,
რომ ჩემი სული ასვენია ახლა სილაზე,
და რომ ეს ღამე,სხვა ღამეზე უფრო თეთრია.

ნურაფერს მეტყვი,შემოდგომავ, მე ისეც ვიცი,
აგრიგალებულ ქარებს მიაქვთ გაზაფხულები...
ნურაფერს მეტყვი შემოდგომავ,
ნურაფერს მეტყვი...

წყაროს,
რომელსაც ცოცხალ გულში გაუდგამს ფეხი,
და ორ ნაკადულს,
ცისარტყელად მბრწყინავ ბაიებს,
წაქცეულ გრძნობას,
როგორც ტყეში,მუხას,დამეხილს,
ამ შემოდგომას,
უშენობით რომ გადარიე,
--------------------------------------------
ვხედავ, ვერ ხედავ...
-----------------------------------------

თუ ვერ შეამჩნევ,
ცხელი გრძნობის მცივან დარბაზებს,
მე ვუერთგულებ,
გასაწირად არ დამეთმობა,
დღეს მედიდურად
დავწვავ შენთვის დაწერილ ფრაზებს,
არ მწამს ყინულის დედოფალთან
მარტის მეფობა.
--------------------------​----------
ეს დარბაზები ვერ დაიტევს ,,ერთგულ ,, ღალატებს!

სიზმარი

რა უცოდველი ღიმილი დაგაქვს ქალო,
ტუჩზე დაფენილ თეთრი ფიფქივით წმინდა,
შენი თვალები-ორი კამკამა წყარო,
ხმა-ანგელოზთა ტკბილი გალობა ციდან.
ეს წამწამები-გაშლა დურაჯის ფრთების,
ფიქრები შენი-მზის სხივთა თბილი კალო,
ყველა დღე შენი სუნთქვის სანაცვლოდ ვკვდები,
ცისკარზე ისევ შენით ვცოცხლდები ქალო.
ეს გაზაფხული ალბათ მოგვიტანს იმედს,
მზეზე ნაგროვებ მოგონებებზე ვფიქრობ,
ცალად დარჩენილს,ირემი უხმობს ირემს,
მეც შენ გეძახი ჩემო ღაბუა ჩიტო.
--------------------------​--------------------
ფანჯრიდან სიო ჩუმად მიკოცნის დალალს,
ხევში ქარები ავსულებისგან მიცავს,
მე ყველა სიტყვას თბილად უბეში ვმალავ,
და ვეფერები სიყვარულნაფრქვევ სიზმარს.
მე-შენი დილის შემოთენება თეთრად,
შენ-ერთი ჩემი ჩუმი სიზმარი ღამის,
დილაა,გული დამფრთხალ ჩიტივით ფეთქავს,
ოცნებებს კინძავს შენი ოცნების ქალი.
მოდი,მოხვიე, ღამეს,მკლავები ცისკრის,
ნუ ვეძებთ წყვდიადს,ჩვენ განთიადი გვეძებს,
ნუ დამისრულებ აელვარებულ სიზმარს,
გთხოვ,ამიშენო,სულის კელია, მკერდზე.

შორენა შორეული

სიდონია

მზის ნატერფალზე მოირბენდი მცხეთის ქონგურებს,
ქალობა წმინდა,ხატისდარი ვის არ ნდომია,
ერთგულებით რომ ლახვარს ჩასცემს,რწმენით,ორგულებს,
შენ მიწა როგორ დაგიტევდა მზევ,სიდონია.

აგვიციალდი მცხეთის თავზე,ვარსკვლავთ სადარო,
ღამეს ნაავდრალს, შეუწირავს ჩვენთვის ვნებული,
შენ მოწიწებით თაყვანს გცემდა ზეცის სამთავრო,
როს მიიცვალე უფლის პერანგს ჩახუტებული.

დროის ღვარცოფებს ვერ უძლებენ საქმენი მცირე,
მუხა ძლიერი,ფესვმაგარი გარდაცვლილია?!
აუფრქვევიათ სიტკბოება ზეცად გლიცინებს,
კვართით მოსილი ჩემი მიწაც სისხლდაცლილია.

აგვიციალდი მცხეთის თავზე,ვარსკვლავთ სადარო,
ღამეს ნაავდრალს, შეუწირავს ჩვენთვის ვნებული,
შენ მოწიწებით თაყვანს გცემდა ზეცის სამთავრო,
როს მიიცვალე ,უფლის პერანგს ჩახუტებული.