Стары, вельмі стары дом —

Не пазнаць яго адразу.
Страціў колер ён, асеў
І забыты ў бур’яне,
Вокны, шкло – у пылу ўсё
Асляпіў злы час хаціну,
І падпора ля дзвярэй,
Нібы кульба інваліду.
Асцярожна крануў дзверы,
Яны рыпнулі працяжна.
Крык балючы, крыўды крык —
Дом трымаў яго гадамі.
Адзінота ў ім была
І пакута, а таксама
Той надзеі аганёк,
Што жыве з бядою разам.
Кут чырвоны быў і знік,
І ікона без аблічча.
Колькі год яна вісіць?
Нават дом і не падлічыць.
Я ж яму не падкажу.
Стонуць пад нагой масніцы.
Цень мінулага са мной
Дачакалася сустрэчы.
Автор Александр Гавриленко.