ლექსები

           ამიტომ...

ვიცი ახლოა, ის რასაც ველი...

და ახლა,

ისევ ეგ კოცნა მშველის...

არ ვიცი,

ასე რატომ მაგიჟებს,

შენი ღიმილი, შენი ტაროსი...

მე, დღემდე ვითვლი შენსკენ ნაბიჯებს...

და ვდგავარ მთაზე, ვით იკაროსი...

არ ვიცი,

ასე რატომ მაგიჟებს...

შენი თვალების შემოჩეხება...

დავდივარ, ისევ ვითვლი ნაბიჯებს...

და გული, ისევ სევდით მევსება...

არ ვიცი,

ასე რატომ მღერიან...

შუა ზამთარში მთვრალი ვერხვები...

მოვფრინავ, მე ხომ აღარ მელიან...

მოვფრინავ შენსკენ, შენ კი ვერ ხვდები...

არ ვიცი,

ასე რატომ მაოცებს...

შენი ღიმილი, მზესავით მწველი...

მოგეპარები, ჩუმად გაკოცებ...

და სერენადებს დილამდე ვმღერი...

მაქვს ფრთები,

მთაზე ვდგავარ და ველი...

და სულში სევდა ისევ ამინდობს...

მოვფრინავ, ღრუბელს მოვხვიე ხელი...

და მზეს ვუგზავნი კოცნას ამიტომ...

ვიცი ახლოა, ის რასაც ველი...

და ახლა,

ისევ ეგ კოცნა მშველის...                                                    26.11.2009

                  შეშლილი ფერია...

სევდა ტალღებად მეხლება თითქოს...

ჩვენ ორნი ვდგავართ ზღვასთან და ისევ...

მე ვერ გავუძლებ ტალღების სითბოს...

ორივეს გულებს ასე, რომ გვივსებს...

და კიდევ უფრო, დიდ ტალღებს ველი...

და ზამთრის სუსხი ნაპირებს არწევს...

უჩუმრად, ისევ მოგხვიე ხელი...

და შენი სითბო ჩემამდე აღწევს...

ნაპირთან დგახარ და ისევ მელი...

გრძნობებმა ზღვასთან გააბა ფიქრი...

ვიცი, მომელის მე ბრძოლა ძნელი...

ნაპირზე ვდაგვარ და სადღაც მივქრი...

თმაგაწეწილი შენ გავხარ ტალღას...

აბობოქრებულ შეშლილ ფერიას...

დავდივარ ასე, არ ვიცი დაღლა...

და ოცნებებიც არაფერია...

გახსოვს,

ზღვა როგორ გვარწევდა მაშინ...

რა კარგი იყო, დუმილი იმ დროს...

ვიდექით ქარში, მერე წვიმაში...

და სიყვარული გვახრჩობდა თითქოს...                                   25.11.2009

               უხილავ კართან...

და როცა ვრჩები, საკუთარ თავთან...

მაშინაც, შენზე ვფიქრობ, ვისვენებ...

მაგ შენი გულის, უხილავ კართან...

ვდგავარ, გელი და ისევ გიხსენებ...

ვის აბარია კარის სადავე...

კარებთან ვდგავარ და შენზე ვფიქრობ...

გამოხვიდოდე ნეტა ახლავე...

გამიღიმებდე, ან თუნდაც თითქოს...

ასეა, მაინც სულ მუდამ გელი...

კარებთან დარდებს მივაწყობ წყებად...

თუ დამინახო, არა მკრა ხელი...

არ გაგიღიმო კვლავ გამომწვევად...

შევერცხლილ თმებში მიჩნდება სევდა...

ათასი წელი გაღებას ვლამობ...

კართან ვარ ღამეც, კართან ვარ დღეც და...

გააღე კარი და გარეთ გამო...

დაუკითხავად არ ვაღებ კარებს...

ვიცოდე მაინც, დამიცდი კართან?

დარდს და მოწყენას ნუ გაიკარებ...

მე კი, დავრჩები საკუთარ თავთან...                                     24.11.2009

        გკოცნე ტუჩებში...

ნასვამმა,

რამდენჯერ გაკოცე ტუჩებში...

მკლავებში,

ფაქიზად გარწიე დილამდე...

ეს ღამეც გავლიე ფიქრსა და ნუგეშში

დილა კი,

შენს ღიმილს, შენს ფიქრებს მივანდე...

მთვრალი ვარ,

ამაღამ დამახრჩობს ფიქრები...

შენ ალბათ,

სიზმარში მთვარესთან მღალატობ...

მე მაინც გკოცნი და გეხები, თითებით...

შენს გვერდით ვწევარ და ვერ ვხვდები რაღატომ...

და რატომ,

მაგიჟებს ეს ღამე სულელი...

მთვრალი ვარ ოცნებით,

სადღაა ნამუსი...

შენ ალბათ ჩემს კოცნას სიზმარშიც სულ ელი...

ნაწვალებ ტუჩებში გამჯდარი ბახუსით...

და გარწევ,

დილამდე ჯერ კიდევ შორია...

და

შენზე ფიქრები გონებას მიმღვრევენ...

თითებით გეხები და ასე მგონია...

წუთები, დღეები შენს ფიქრებს მისდევენ...

მთელი გზა,

ისევე შენს ფიქრებს მივანდე...

და ღამეც გავლიე ფიქრსა და ნუგეშში...

მე ღამე გითენე არ გახსოვს? დილამდე...

და დილას ისევე გაკოცე ტუჩებში....                                       23.11.2009

                   დამისხი...

ვინ შეაჩერებს, მზეს და ალიონს...

ვის შესწევს ნეტა, ძალა ამისი...

დამისხი,

ვისკი უნდა დავლიო...

უნდა გამოვთვრე, ვისკი დამისხი...

ვინ შეაჩერებს, ქარს და გრიგალებს...

ვინ გამიმრთელებს, გრძნობას გაყოფილს...

ჩემს შესანდობარს,

მერე ვინ დალევს...

ვის ვნახავ მერე მშვიდს და კმაყოფილს...

ვინ შემაჩერებს, რომელი ერთი...

ეხლა ვსვამ,

ისევ შენით ვენთები...

მე მიყვარს, შენი ნატანჯი ღმერთი...

მიტოვებული ჩემი ღმერთები...

უნდა დავლიო, ვისკი დამისხი...

ვისკი მომიტანს,

ფიქრებს,

იმედებს...

როცა დავთვრები, ვიცი ამისთვის...

მე ჩემი ღმერთი ვერ გამიმეტებს...

ვინ შეაჩერებს, ლოცვას, დიდებას...

ღმერთამდე,

მაინც კიდევ შორია...

დამისხი, შენი კოცნა მინდება...

მე ხომ უშენოდ არ მიცხოვრია...

ვის შესწევს,

ნეტა ძალა ამისი...

დამისხი, მაინც უნდა დავლიო...

უნდა გამოვთვრე, ჰოდა დამისხი...

და ეს ცხოვრება მთვრალმა გავლიო                                    18.11.2009

            ისევ შორს არი...

ისევ მეძახი, სადღაც შორიდან...

უშენოდ მხრები როგორ გავმართო?

მთელი ცხოვრება, შენსკენ მოვდივარ...

შენ კი, მიდიხარ უმისამართოდ...

ისევ მეძახის ნატანჯი ფიქრი...

შენზე ოცნება, გასაოცარი...

მთელი ცხოვრება, მე შენსკენ მივქრი...

შენამდე გზა კი, ისევ შორს არი...

ისევ მეძახი, მაგრამ შენამდე...

მხოლოდ ვიწრო და გრძელი გზებია...

მახსოვს, ცხოვრება მე ვერ მომანდე...

ეს დღემდე ჯერ არ გამნელებია...

ისევ მეძახის, მე ძველი იჭვი...

არადა, მაინც ბოლომდე გენდე...

მთელი ცხოვრება, უშენოდ მიჭირს...

დღესაც მიყვარხარ, გნატრულობ დღემდე...

ვიცი მეძახი, სადღაც შორიდან...

გაზაფხულივით, დამრჩი იებად...

მთელი ცხოვრება, შენსკენ მოვდივარ...

ეს სიყვარულიც მეპატიება                                                 18.11.2009

         და რა გაგიჟებით...

მახსოვს,

გნატრობდი და მაინც გაგიხსენე...

რა ვქნა უშენობამ სევდას მიმაჩვია...

ჩემგან ბორკილები აიხსენი?

და ეს, ყველაფერი არად მიგაჩნია?...

მათოვს,

სიცისფრე და წამი შესაფერი...

ვიცი, მელოდება მაინც აღსასრული...

თურმე, დამავიწყდა ყველაფერი...

გარდა, სევდისა და სიყვარულის...

მახსოვს

ეგ თვალები, ასე ნაღვლიანი...

ჩემი განშორებით ასე დატანჯული...

შენი გამოხედვა, დარდიანი...

შენი მოლოდინი, დაქანცული...

ვიცი,

მონატრებას იმედებით ავსებ...

მახსოვს, სიმარტოვე წვიმაში და ქარში...

მაშინ, ზეცა იყო ვარსკვლავებით სავსე...

და რა გაგიჟებით, მიყვარდი მაშინ...

ეხლაც,

მენატრები ისევ გაგიჟებით...

მაინც, ჩემთანა ხარ, სანამ გული ფეთქავს...

მოვალ... სასთუმალთან ისევ დაგიჯდები...

და მოგონებები ისევ ამოხეთქავს...                                       17.11.2009

                 ევას...

ხარ, სიყვარულით მთვრალი...

რჩები - ადამის ნეკნად...

თურმე, უფალმა - ქალი...

სიყვარულისთვის შექმნა...

დრო, ოცნებებში გადის...

გავხარ მთვარესაც, მზესაც...

მე ვარ - ადამის ლანდი,

ევას რომ ელის დღესაც...

დროს, სიყვარულით მივსდევ...

და ვერ გივიწყებ, დღემდე...

გამომეღვიძა, ისევ...

ამდენი წლების შემდეგ...

ღმერთო, მაკმარე ცოდვა...

სანამ გულს, დარდი დაღლის...

უშენოდ ჩემი ლოცვა

და არც, სიცოცხლე არ ღირს...

იცი, უშენოდ ვერ ვარ,

გულშიც, იმედი ჩნდება...

ისიც რომ, ყველა ევა...

ბოლოს, ადამთან რჩება...

ედემის ბაღში გელი...

ისევ, ხის ძირში ვწევარ...

მე ვარ – ადამი, შენი

და სიყვარულის ტყვე ვარ...                                            5.12.2012

       ზეცისკენ ვიწევ ...

მივდივარ...

ცოდვა მიმაქვს, წვალებით,

არ ვიცი, ხვალე როგორ იქნება...

მზეს ვუყურებდი შენი თვალებით,

და გამაგიჟეს შენზე ფიქრებმა...

მწყურია ფრენა, ზეცისკენ ვიწევ,

შენი თვალები ჩემი გულია...

ცხოვრებას ისევ ხელახლა ვიწყებ...

ზეცისკენ ვიწევ, ფრენა მწყურია...

უშენოდ გული ისევ ჩერდება,

ოთახში ვზივარ და სიკვდილს ველი..

წლებიც კი, ჩემთან ერთად ბერდება...

წლები, რომელიც ვერაფრით მშველის...

ოთახში ვზივარ და ვფიქრობ შენზე,

არ ვიცი ასე, სანამდე გასტანს...

მე მინდა წასვლა - სიკვდილის ველზე,

და ქარი შენთან სიყვარულს მატანს...

მე შენზე ფიქრი მიპყრობს თანდათან,

სიყვარულს ისევ ბოლომდე ვივსებ...

ცხოვრება ჩემთვის თითქოს გათავდა,

მივფრინავ მაღლა, ზეცისკენ ისევ...

ჩემი ფიქრებით ცას, ცისფრად ვავსებ,

შენი თვალებიც მუდამ თან მახლავს...

მე ისევ შენი ფიქრით ვარ სავსე,

და ვინც ვიყავი, ისა ვარ ახლაც...                                       3.12.2012

        მეგობრებს!..

მიყვარს ღამე,

სიჩუმე რომ ისმის...

ვიცი, მაინც გათენდება ბოლოს...

პოეტობა –

დამითმია სხვისთვის...

მე, სიყვარულს დავჯერდები მხოლოდ...

ირვლივ ისევ –

ბურუსია, ნისლი...

აგერ,

ღამეც დამათენდა თითქოს...

არასოდეს შემშურდება სხვისი...

მე, ვიკმარებ სიყვარულს და სითბოს...

თქვენთან ერთად,

მეც სიყვარულს ვეძებ...

როგორც ყველას,

მეც მჭირდება შველა...

ახლა ვხვდები,

რატომ ვსუნთქავ ლექსებს...

და რატომაც შემიყვარდით ყველა...

ახლა,

დილაც ახმაურდა სადღაც...

ნოემბერიც,

გავაყოლეთ წარსულს...

მერამდენე დეკემბერი დადგა...

და რაც იყო,

დავიწყება არ მსურს...

მიყვარს ღამე,

თქვენი ხმა რომ მესმის...

თქვენი სუნთქვა,

მე სიცოცხლეს მითბობს...

სიყვარული გაიმეტეთ ჩემთვის...

მე ხომ თქვენგან,

სხვას, არაფერს ვითხოვ...                                                 30.11.2012

          ზეცისკენ ვიწევ ...

მივდივარ...

ცოდვა მიმაქვს, წვალებით,

არ ვიცი, ხვალე როგორ იქნება...

მზეს ვუყურებდი შენი თვალებით,

და გამაგიჟეს შენზე ფიქრებმა...

მწყურია ფრენა, ზეცისკენ ვიწევ,

შენი თვალები ჩემი გულია...

ცხოვრებას ისევ ხელახლა ვიწყებ...

ზეცისკენ ვიწევ, ფრენა მწყურია...

უშენოდ გული ისევ ჩერდება,

ოთახში ვზივარ და სიკვდილს ველი..

წლებიც კი, ჩემთან ერთად ბერდება...

წლები, რომელიც ვერაფრით მშველის...

ოთახში ვზივარ და ვფიქრობ შენზე,

არ ვიცი ასე, სანამდე გასტანს...

მე მინდა წასვლა - სიკვდილის ველზე,

და ქარი შენთან სიყვარულს მატანს...

მე შენზე ფიქრი მიპყრობს თანდათან,

სიყვარულს ისევ ბოლომდე ვივსებ...

ცხოვრება ჩემთვის თითქოს გათავდა,

მივფრინავ მაღლა, ზეცისკენ ისევ...

ჩემი ფიქრებით ცას, ცისფრად ვავსებ,

შენი თვალებიც მუდამ თან მახლავს...

მე ისევ შენი ფიქრით ვარ სავსე,

და ვინც ვიყავი, ისა ვარ ახლაც...                                           3.12.2012

                    ევას...

ხარ, სიყვარულით მთვრალი...

რჩები - ადამის ნეკნად...

თურმე, უფალმა - ქალი...

სიყვარულისთვის შექმნა...

დრო, ოცნებებში გადის...

გავხარ მთვარესაც, მზესაც...

მე ვარ - ადამის ლანდი,

ევას რომ ელის დღესაც...

დროს, სიყვარულით მივსდევ...

და ვერ გივიწყებ, დღემდე...

გამომეღვიძა, ისევ...

ამდენი წლების შემდეგ...

ღმერთო, მაკმარე ცოდვა...

სანამ გულს, დარდი დაღლის...

უშენოდ ჩემი ლოცვა

და არც, სიცოცხლე არ ღირს...

იცი, უშენოდ ვერ ვარ,

გულშიც, იმედი ჩნდება...

ისიც რომ, ყველა ევა...

ბოლოს, ადამთან რჩება...

ედემის ბაღში გელი...

ისევ, ხის ძირში ვწევარ...

მე ვარ – ადამი, შენი

და სიყვარულის ტყვე ვარ...                                                5.12.2012

         საშველად გელი...

ნეტა ეს წლები, სადღა მიდიან...

დროც, ისე უცებ,

გასცილდა საზღვარს...

მე შენი წასვლა არ გამიგია

და ვდგავარ ასე ქუჩაში, სადღაც...

ჩემი ცხოვრება სავსეა ისევ...

სიცოცხლით,

სევდით,

ფიქრით,

ლექსებით...

ვიცი, მე წარსულს ვერ დავივიწყებ

და ბედსაც, ვერსად ვერ გავექცევი...

ნეტა ეს დარდი, სანამდე გასტანს...

ფიქრები გულში,

წლებია იწვის...

სიყვარულს ისევ ქარებად ვფანტავ

და ასე ყოფნა,

უშენოდ მიმძიმს...

ფიქრები ისევ ქარს შევატოვე...

მეძახის ვიღაც:

დამთავრდა, მორჩა...

მივდივარ იქით, სადაც დაგტოვე...

იქ, სადაც

შენი წარსული მოჩანს...

მოწყენილია ახლა სამყარო...

უშენოდ ყოფნა,

ყოფილა ძნელი...

ვგრძნობ დანაშაულს,

თავი დავხარე

და მაინც,

ისევ საშველად გელი...                                                      18.12.2012

        შენთან მოვდივარ ცაში...

სამყარო,

ჩემთან ერთად ბერდება...

მეძახის ცა და ტაროსი ფერთა...

ისევ ახალი დილა თენდება,

ერთი ნაბიჯი მაშორებს შენთან...

მე სიყვარულის სიმღერას ვმღერი,

და გულიც,

ისევ აშკარად ღელავს...

მომაგონდება მე, ყველაფერი

და გავიჭრები ქარივით – ველად...

ეს გული,

შენზე ფიქრმა დაღალა...

მივდივარ, მიმაქვს შენი თვალები...

არადა, წლებმა როგორ მაწვალა

ვარსებობ ასე,

ვცოცხლობ წვალებით…

ყოველ დღე,

სევდა ფიქრებად მახლავს

და მოგონებაც ისევ მაწუხებს....

მოდი მასწავლე

- რა გითხრა, რა ვქნა...

რომ სიყვარული ისევ გაჩუქო...

მაინც მიტაცებს ფერთა სისავსე...

ფერად სტრიქონებს,

ვფანტავდი ქარში...

მე დავიბადე შენთან, მიწაზე...

ახლა კი,

შენთან მოვდივარ ცაში...                                                     22.12.2012

     ახალ წელიწადს....

რა თოვლისფერი

- თოვლი მოსულა...

ისევ დავიწყებ,

ქარში ბორიალს...

ცა ათასფერი ფერით მორთულა...

გარეთ თოვლია,

ძინავს როიალს...

თოვლი თოვს,

ფიქრებნაავადარი

წარსულში,

აღარ მინდა გახედვა...

მკერდგაღეღილი,

მოდის ზამთარი...

რა თოვლისფერი დილა გათენდა...

მესმის,

მუსიკის ხმები შორიდან...

ეს თოვლიც,

რაღაც უცნაურია...

აი, ახალი წელიც მოვიდა...

ირგვლივ, ფიქრი და სიხარულია...

რაც იყო,

იმას ვტოვებ წარსულში...

გარეთ, ნაცნობი ქარი კიოდა...

რას ვიფიქრებდი

თუ სიყვარულში,

თუ ოცნებაშიც, დრო გადიოდა...

მე,

თოვლისფერი დილა გაჩუქე...

ამოგარჩიე ათას ფერიდან...

წარსული უკვე,

აღარ მაწუხებს...

იმედით ვხვდები ახალ წელიწადს....

ზამთარი გულში ისევ ხმაურობს...

გზა გასავლელი, ისევ შორია...

აი,

გათენდა დღე უცნაური...

გარეთ კი,

თოვლში ძინავს როიალს...                                                   21.12.2012