ՕՏԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՈՏԱՆԱՎՈՐՆԵՐ

ԿԱՐՈՏԵԼ ԵՄ ԵՍ ՏՈՒՆԸ ԻՄ ՀԱՅՐԵՆԻ
ՈՒՐ ԾՆՎԵԼ ԵՄ ՈՒ ԽՈՍԵԼ ԵՄ ՔԱՂՑՐ ԼԵԶՎՈՎ ՄԱՅՐԵՆԻ:
ԵՎ ՀԻՄԱ ԵՍ ԹԱՓԱՌՈՒՄ ԵՄ
ՕՏԱՐ ՄԻ ԽԵՆԹ ԵՐԿՐՈՒՄ
ՈՒՐ ՀԱՅԵՐ ԿԱՆ ՍԱԿԱՅՆ ՀԱՅ ՉԵՆ ՀԱՄԱՐՎՈՒՄ:
ԽԱՌՆՎԵԼ ԵՆ ԱՄԲՈԽՆԵՐԻՆ ԽԵԼԱԳԱՐ
ԿՈՐՑՐԵԼ ԵՆ ՊԱՏԿԵՐՆ ԻՐԵՆՑ ՄՈԼԱԳԱՐ
ՉԵՆ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ՈՐ ՄԻ ԲՈՒՌ ԵՆՔ ՄՆԱՑԵԼ,
ԱՅԴ ՄԻ ԲՈՒՌՆ ԷԼ ՕՏԱՐԱՑԵԼ ՈՒ ԱՆՏՈՒՆ Է ՄՆԱՑԵԼ

Դու հա'յ ես ծնվել
Ու հայ մեծացել,
Հայի՛՛բերկրանք ես
Մանկուց ստացել,
Ծարավդ հայի՛՛
Ջրով հագեցրել,
Հայի՛ն անվանել
Մարդկային հոգի...Հայացած ես դու Օտար ափ հասել,Հայի՛ անունն ես Արյունով պահել,Հայացրել ես դու Չկամ հայերին,Եվ հա՛յ մնացել,Մի՛շտ հպարտացել:Հայի՛ շնչով ես
Կրոնդ պաշտել,
Հայի՛ բազկով ես
Թշնամուն հաղթել,
Հայի՛ն գովերգել,
Թշնամուն զարկել,
Հայի՛ թունդ գինով
Հային «ջա՛ն» ասել,
Հայի՛ պես հարբել
Խենթի պես պարել,
Բայց եւ մի՛շտ հարգանք վայելել:
Միշտ հա՛յ ես եղել,
Շեմքիդ պատիւը
Բարձր ես պահել:

Ի՞նչ լեզուներով ես այն թարգմանեմ,
Ո՞ր խոսքերով այս միտքը մատուցեմ...
-Լցրեք բաժակը կենացը խմեմ
հայոց խոսքերի՝«քո ցավը տանեմ...»:

Ուրիշ ազգերի լեքսիկոններում
Այս երեք բառը երբեք չի բանում,
Հայերի նման այսքան ջիգյարով
Մեկմեկու ցավը նրանք չեն տանում:

Հայկական որակ այս երեք բառում
Ուրիշ ազգերի լեզվին չի թառում,
Դուդուկի շրթից պոկված երգի պես`
Ամբողջ աշխարհի հոգին է շարժում:

Կորչում է տեղից իմաստը նրա,
Եթե դու նրան թարգմանել ուզես,
Դրա համար էլ աշխարհը այսօր
Մեր հետ կրկնեց՝«քո ցավը տանեմ...»:

Դե լցրե՛ք,լցրե՛ք բաժակները ձեր,
Մեր քաղցր լեզվի կենացը խմենք,
Խմելուց առաջ ջիգյարով ասենք.
-Իմ հայոց լեզու,քո ցա՛վը տանեմ:

Ասում են, մի հայ աղջիկ, գաղթելիս
Հայաստանից մի ծաղիկ է տարել,
Ջրել արցունքով ամեն լացելիս
Եվ վերադարձի հույսով փայփայել,
Ամեն մի ծաղիկ, մայր հողում ծլած
Ձգտում է դեպի երկինք ու արև,
Իսկ նա, ուր լիներ, գլուխը ծռած,
Նայել ե դեպի երկիրն իր քարե,
Եվ ուղղել է գլուխը տրտում,
Միայն հայրենի հողում քարքարոտ...
...Այդ ծաղիկը կա ամենքի սրտում
Եվ կոչվում է նա ..ՀԱՅՐԵՆԻ կարոտ...

ՄԵՐ ՇՈՒՐՁԸ ԼԵԶՈՒՆԵՐ ՆՈՐ ՈՒ ՀԻՆ,
ՄԵՐ ՇՈՒՐՋԸ ԽՈՍՈՒՄ ԵՆ ԱՅԼՈՐԵՆ,
ԵԿ ԽՈՍԵՆՔ, ԵՂԲԱՅՐ ԻՄ, ՀԱՅԵՐԵՆ:

ԿՈՒԼ ՉԵՐԹԱՆՔ ԱՅՍ ԱՀԵՂ ԼԱՓՈՒՄԻՆ,
ԹՈՒՅԼ ՉՏԱՆՔ ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ ԱՎԵՐԵՆ,
ԵԿ ԽՈՍԵՆՔ, ՄԻ'ՇՏ ԽՈՍԵՆՔ, ՀԱՅԵՐԵՆ:

ՄԵՆՔ ՈՒՆԵՆՔ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ ՄԱՍԻՍ ՍԱՐ,
ԱՅԴ ՍԱՐԸ ԳԱԼԻՍ Է ԴԱՐԵՐԵՆ,
ՆԱ ԱՆՎԵՐՋ ԽՈՍՈՒՄ Է ՀԱՅԵՐԵՆ:

ԶԱՎԱԿԻԴ ՀԱՅԿԱԶՅԱՆ ԴՊՈՐՑ ՏԱՐ,
ԵԿ ԳՐԵՆՔ ՄԵՍՐՈՊՅԱՆ ՏԱՌԵՐՈՎ,
ԵԿ ԽՈՍԵՆՔ ՄԵՐ ԱՆՈՒՇ ԲԱՌԵՐՈՎ;

ՄԵՐ ՀԱՆԴԵՊ ԱՊԱԳԱ ԼՈՒՍԵՂԵՆ,
ԹՈՂ ՀՆՉԻ ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ ՎԵՀՈՐԵՆ,
ԹՈՂ ԱՅՎԻ ՄԵՐ ՀՈԳԻՆ ԱՅԴ ՀՐԵՆ;

ՄԵԶ ՑՐԵՐՑ ՄԻ ԲԱԶՈՒԿ ԱՆՈՐԵՆ,
ԹԵ ԿՈՒԶԵՍ ՍԵՐՈՒՆԴՆԵՐԸ ՄԵԶ ՆԵՐԵՆ,
ՄԵՆՔ ՀԱՅ ԵՆՔ, ԵԿ ԽՈՍԵՆՔ ՀԱՅԵՐԵՆ;

ԱՅՍ ՕՏԱՐ ԱՇԽԱՐՀԻ ՑՐՏԵՐՈՒՄ,
ԵԿ ՍԻՐԵՆՔ ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ ՋԵՐՄՈՐԵՆ,
ԵԿ ՎԱՌԵՆՔ ՈՒ ՎԱՌՎԵՆՔ ՀԱՅԵՐԵՆ:

Անիծված է օտարություն հորինողը,
Արևի լուս էլ չ'տեսնի՛ սիրող սրտեր բաժանողը
Աստվա՜ծ ՝..... մեղա , եթե ունե՞ս դու գոյություն
Այնպես արա, որ էլ ոչ-ոք չարտասանի՛ օտարություն:

Կարոտել եմ քեզ, իմ հայրենիք,
Վերքոտ սրտիդ անուշ երգերին,
Կարոտել եմ խաչքարների,
Ու վանքերի սուրբ աղոթքին:

Կարոտել եմ ժողովրդիդ,
Որ զոհ դարձավ քո հողերին,
Կարոտել եմ ժպիտներին,
Անհոգ, ուրախ մանուկների:

ԱԶԳԻ ՈՂԲԸ

Արյունով գրվեց բախտը մեր ազգի,
Արյուն հեղեղեց երկիրը հայի
Գետեր հոսեցին հայի արյունով
Գետեր լցվեցին անմեղ զոհերով
Երկինքը պատեց սեվ-սեվ ամպերով:

Չարացած թուրքը արյունն աչքերին
ՈՒզեց վերջը տա մեր մի բուռ ազգի:
Այրեց շատ տներ, եկեղեցիներ
Մորթեց անխնա մատղաշ մանուկներ:
Ջահել ու ահել սրի քաշվեցին
ՈՒ շատ-շատերը ողջ-ողջ թաղվեցին:
Հարս ու աղջիկներ բռնաբարվեցին
Դեռ չծնված մանուկին
Իր մոր փորում թաղեցին:
Այս էր սեվ բախտը մեր մի բուռ ազգի
1915 թականին:

Փրկվեց հայը, չանհետացավ
ՈՒ նորից աճեց
Թվով բազմացավ
ՈՒ իր պապերի հողին տիրացավ:

Կարոտել եմ Հայաստանին
Են քարքարոտ մեր սարերին
Արագածի պարզ ճակատին
Ու Սեվանի սիրուն տեսկին
Կարոտել եմ իմ հայկական երգին,պարին
Զվարթնոցի տեսարանին
Մեր Մասիսի թաց աչկերին
Որ նայում է Հայաստանին,
Կարոտել եմ մայր Արաքսին,
Մեր հայկական հին ադաթին
Հայաստանի հողին, օդին
Են քոլվա անտառներին
Մայրաքաղաք Երեվանին
Են լոռվա խոր ձորերին
Գառնի-Քեղարտ հնությունին
Իմ Գյումրվա հին ֆայտոնին
Ղազանջվա սառը ջրին
Կարոտել եմ Հայաստանին
Են քանդվաց մեր տան ճամպին,
Են հին ու նոր իմ օջախին

Ես սիրում եմ քեզ, իմ հայ ժողովուրդ,
Քե՛զ, որ լեռներում այս բարձրիկ ու լուրթ
Ապրել ես դարեր, դարեր մաքառել
ՈՒ քո օջախը միշտ վառ ես պահել:
Քե՛զ, որ կերտող ես դարերում եղել,
Քարեր ես ձևել, ժայռեր ես պեղել,
ՈՒ հաց ես քամել քար ու ավազից
ՈՒ ոսկե գինի, քո ոսկե վազից,
Որ հորինել ես Դավիթ Սասունցին
ՈՒ փոթորկել ես նրա հրաշք ձին...
Քե՛զ, որ գուսան ես դարերում եղել
Սիրո անաղարտ երգն ես հեղեղել
ՈՒ քո դաստակով, քո կոթողներով,
Քո մատյաններով , սիրո տողերով,
Գողթան երգերով, խորունկ վերքերով ,
Ընդվզումներով, հույսերով անշեջ
Անմահ մնացել հազար մահի մեջ:

Գալու եմ կրկին կրծքիդ փարվելու,
Քո հողի ուժն ու զորությունը նորից զգալու,
Քո վաղվա մասին հոգալու,
Քո մանուկներին երջանկացնելու
Ու քե՛զ հետ,քե՛զ մոտ ընդմիշտ մնալու:

Քո գրկում եմ ես եղել երջանիկ,
Քո փողոցներով քայլել եմ հպարտ,
Դու՛ ես միշտ եղել իմ կողքին,
Թե՛ տխուր,թե՛ ուրախ պահին,
Քեզ եմ միշտ երգել,երգում եմ հիմա
Ու պիտի երգեմ՝
Հենց քո՛արևի շողերի ներքո

Երբ ապրում էինք մայր հայրենիքում,
Համն ու քաղցրությունը այդքան չէինք զգում,
Գիտեինք, որ մերն է, մերն է հավիտյան,
ՈՒր էլ, որ գնանք`մենք ետ կդառնանք:
Բաց, երբ ապրում ես երկար ժամանակ
Հայրենիքից դուրս, անդարձ, մոլորված,
Զգում ես անհագ կարոտը նրա,
ՈՒ ետդարձի ճամփա էլ չկա:
Շատ ափսոսում ես օրերդ անցած,
Հայրենիքից դուրս, օտարության մեջ,
Տարիների հետ կորցնում ես եսդ,
Կորցնում ես հույսդ, կորցնում ապագադ

Язык великих мудрецов,
Родной армянский мой язык,
Ты - блеск очей, ты - сердца стук,
Добра и радости родник.
Как гложет мое сердце боль,
Тобою не владею я,
На не родном мне языке
Читается строка моя.
Я преклоняюсь пред тобой,
И не могу сдержать слезу,
Когда в молитве говорю:
"Сирум ем кез айоц лезу"!!!