Գրում եմ հավեսի համար

Երբ թախիծն է,ներսիցդ խոսում՝ Հոգիդ կարոտից ճնշվում-ճզմվում, Թախիծը սրտիդ արցունքով հանել դու մի ամաչիր: Թե ներսդ տիրի սին դատարկություն, Թե գոռա հանկարծ արձագանքը քեզ պատասխան կտա՞ Խոսիր նրա հետ գոնե կլսի: Երբ զգաս մենակ դու ինքդ քեզ հետ, Երբ մենակ մնաս սրտիդ դեմ կանգնես՝ Խորհուրդը նրա դու մի անտեսիր՝ Մենակությունը՝ երբ քեզ կտենչի Խորհուրը նրա մտոքումդ պահիր....

Մշուշված հոգուս էլ անդորր չկա Չի տենչում դեպի մի նոր լուսաբաց Ամեն քնելուց ուզում եմ երկար խորին լռություն Բայց առավոտը, միշտ շուտ է հասնում: Ուզում եմ գիշեր խավար ու ամպոտ Ուզում եմ իջնի մթին խորություն, Ձգտում է հոգիս հեռուն անիծյալ Հոգիս փոթորկված հանգիստ է ուզում: Երանի այսօր գիշերը երկար իր երգը երգեր..... (GOST)

Հեռացավ մեկը էկան հազարը Բայց էդ հազարից և ոչ մեկը Գինը չուներ էն մեկի: Բայց անցան օրեր ու էկավ պահը Ու եկավ ժամը նրա ետ գալու Ավաղ շատ ուշեր,ներսում տեղ չկար Փակվել էր դուռը հազարից հետո:

Տուն դարձիր ճամփով որով հեռացար Ետ արի տունդ հին ու մոռացված Կամ գուցե քեզնից հավերժ բաժանված Միթե այլևս դու չէս մտածում Որ քեզ սպասող աչքերն էն սառել Որ քեզ գիրկ առնող ձեռքերն են մաշվել Միթե չէս լսում ձայնը իմ սրտի Որ կար ժամանակ այնտեղ ապրելով լսում էիր դու միշտ: Կյանքիդ կյանք չասես օտար երկրում Տանդ տուն չասես օտարի հողի Տունդ խավար է արևից ուրիշ Տունդ ցուրտ կլինի առանց մոր շնչի: Մի՞թե մոռացար ամենքիս այստեղ... Այսպէս էր ասում մայրը զավակի:

Ինչքան եմ ուզել փոխել ինքս ինձ Բայց ոչինչ ինձ մոտ մինչև վերջ չի եղել: Ինչքան եմ ուզել լիովին փոխվել Բայց ամեն ինչ նորից նույնն է մնացել: Ինչքան եմ ուզել վարքիս մեջ կիսատ ձևերը փոխեմ Բայց չասած գոնե ճամփաբաժանին կիսատ եմ թողել: Ինչքան եմ ուզել բնավորությանս գծերից կտրել Բայց ամուր էին շատ,միայն մկրատին կուրություն թողի: Ինչքան եմ ուզել չարությանը չարով հատուցեմ Ինձ շատ է նեղել ներսից ինչ-որ բան: Ինչքան եմ ձգտել բռնել այն ճամփան կատարելություն տանող Բայց ճանապարհին հատուցուս ձեռքերս միայն կապված մնացին: Ինչքան եմ եմ ուզել արցունքը սարքեմ կաթիլ անձրևի Բայց միշտ լացել է սիրտը՝,արցունքով լցված: Ինչքան ուզեցի գիշատիչների բերանը փակեմ Բայց ինձ թողեցի վերքերս միայն: Ինչքան տանջանքի գին եմ վճ

Մարում է հույսս Պարպված մոմի պես Սիրտս զգում է ցավն այն թռչունի Որ ընկնում է ցած բարձունքից հոգնած: Սրտիս սեր չկա Սրտումս հուր կա Կյանքիս գին չկա Արժեզրկվել է կյանքն այս կրկնվող: Երազին նայող չկա Կորել կամաց հավատն աշխարհից: Բերքին մշակ չկա Հոգնել է մարդը հողի շփումից: Արևին ժպիտ չկա Ինչպես նա ժպտա երբ դիմավորղ չկա: Իսկ երջանկությունիգ հոգնել ենք վաղուց.....

Արի նստենք միասին Հայացք նետենք անցյալին, Համաձայն եմ ես քո հետ Եկ մոռանանք անցանկալին: Արի նստիր դու ինձ մոտ Խոսենք մինչև առավոտ, Խոսենք դեսից ու դենից Կամ թե կուզես մեզանից: Հիշում եմ ինչպես մանուկ օրերում Մեր տան հայաթում ֆուտբոլ էինք խաղում, Հիշում եմ ինչպես այդ նույն հայաթում՝ Ֆուտբոլից հոգնած իրար էինք ծեծում: Շատ բան չէմ հիշում մանկությունիցս վաղ Բայց շատ են պատմում իմ խենթ օրերից, Չէս պատկերացնի շատ եմ կարոտել Անցյալում թողած խաղերս եմ հիշել: Ու հիմա պառկած ես իմ անկողնում, Թռչում եմ մտքով ես իմ մանություն: Ու հիմա պառկած շատ եմ մտածում՝ Մի՞թե անցյալին նամակ եմ գրում:

Լռության մեջ մենակ եմ ես Մենակ եմ ես տեղ տեղ առանց ինձ Բացակայությունս լցնելով քեզնով: Այս լռությունը խախտել չէմ ուզում Չէմ ուզում փակեմ քո ձայնի ճամփան Զգում եմ, շատ մոտես արդեն: Չէմ ուզում խախտեմ լռությունը այս Չէմ ուզում խախտել ինձ հետ խոսալով Որ հասնես ինձ մոտ ձայն տաս ես լսեմ: Լռությունը այս, սնված է քեզնով, Ամեն վայրկյանը ձայնն է քո խոսքի Ամեն վայրկյանը բառնն է քո շուրթի: Լռությունը այս դու ինքդ էս, որ կաս:

Եթե զգաս որ շատ մոտ եմ կանգնած Դու էլ մոտեցիր մի մնա տեղում: Ու հանկարծ զգաս շունչս մոտիկից Դու մոտիկ կանգնիր, շնչիս ավելի: Քեզնից շատ հեռու ու նստած այստեղ Մտածում եմ քեզ ինչպես մոտենամ: Մտածում եմ քեզ ինչ ձև մոտենամ՝ Սկզբում համբու՞յրս, քամու հետ տամ քեզ, Թե՞ անձրևով շունչս հաղորդեմ: Կամ կաթիլ-կաթիլ շողով արևի Լույսս ուղարկեմ պատուհանիցդ ներս: Կամ գուցե դառնամ ստվեր գիշերում Եվ քո երազում այցի գամ թաքուն: Բայց ինձ չխառնես քո երազների գույներին բազում Ու քեզնից հեռու տանս մի աշխարհ Որ քեզնից բացի կրոցնեմ ինքս ինձ Օտար աշխարհում ուրիշի հողում: Դու ինձ չթողնես քո երազների խտության բովում:

Սեր մի փնտրիր դու վայրերում այն տաք՝ Որտեղ որ կարա երաշտը տիրի: Եվ սառնամանիքից դու հեռու մնա Որտեղ կլինես գերին տանջանքի: Իսկ ինչու՞ է քեզ թվում այդքան հեշտ Սերը նման է այն ծեր աղվեսին Որ իր ողջ կյանքը ապրել է ազատ, Ու վերջին պահին կլինի գերին թակարդիտ լարած՝ Եվ այն էլ կընկնի ոտքերով երկու: Ամեն ինչ չէ որ շատ հեշտ է թվում Սեր մի փնտրիր և այն ջրերում՝ Որ խորությունից ինքդ կսպանվես: Եվ հեռու մնա այն ճահիճներից՝ Որ կարա խեղդի ցանկացած պահի, Կամել պարպվելով չորություն թողնի: Վեր կաց քնիցդ շատ ուշ է արդեն, Ցրիր երազը այդ կործանարար Որ իրականում երազ չի թվում: Վանիր այդ ամպոտ երկինքը քեզնից Միշտ փոթորիկի ակնկալիքով լի Կավերի ծիլը դեռ նոր փարթամած: Դու սեր մի փնտրիր ժայռի ճեղքերում....